Όπως βλέπετε και στον τίτλο της παρακάτω ιστορίας, γίνεται αναφορά σε δυο ονόματα, τον dk που είμαι εγώ και τον vaganto που είναι ο φίλος μου Βαγγέλης από τη Βέροια. Γνωριστήκαμε σε ένα φόρουμ σαν και αυτό και για ένα χρόνο περίπου ''μιλούσαμε' 'στο τηλέφωνο και μέσα από το φόρουμ. Το Άγιον Όρος επισφράγισε αυτή την φιλία, η οποία στάθηκε αφορμή, να γράψει ο Βαγγέλης την ιστορία που ακολουθεί!!! Η ιστορία αρχίζει τον Φεβρουάριο, όταν ο dk ανακοίνωσε ότι "έκλεισε" επίσκεψη στο Α.Ο. για την 1/5. Ζητάω λεπτομέρειες και μου στέλνει τα τηλέφωνα της Ιεράς Επιστασίας Α.Ο. που εκδίδει τα διαμονητήρια, να κλείσω για την ίδια μέρα. Τηλεφωνώ και αποτυγχάνω. Δεν υπάρχει θέση (εκδίδονται 120 διαμονητήρια - 4 ήμερες άδειες εισόδου - καθημερινά. Βέβαια υπάρχουν και οι άδειες χωρίς περιορισμό, που ονομάζονται ευλογίες - κάτι σαν κάρτες απεριορίστων διαδρομών- που αφορούν τους εκλεκτούς). Thanks god τα καταφέρνω, όταν κάποιος απ την παρέα ακυρώνει την επίσκεψή του και παίρνω τη θέση του.
Προσπερνώ ευτυχής και τις μάλλον μουδιασμένες αντιδράσεις της υπόλοιπης οικογένειας (κι αν σου αρέσει και θελήσεις να μείνεις, τι θα κάνουμε εμείς με ένα μισθό και δάνειο βρίσκομαι απόγευμα της Τετάρτης 30/4 στην εθνική Οδό να περιμένω τους υπόλοιπους. Καταφτάνουν, συστηνόμαστε και φεύγουμε για Ουρανούπολη. Καταλύουμε σε ένα ευπρεπές ξενοδοχείο (Μακεδονία, 35 ευρώ το δίκλινο) και κάνουμε μια βόλτα. Τουριστικό το μέρος, κυριαρχούν τα μαγαζιά με είδη που αφορούν τον θρησκευτικό τουρισμό (μπαστούνια περιπατητών, εικόνες, λιβάνια, αλλά και είδη θαλάσσης). Η βραδιά ολοκληρώνεται με κρασοκατάνυξη σε παραθαλάσσια ταβέρνα με σερβιτόρα εντυπωσιακή ομόθρησκη Σλάβα.
Πέμπτη 1/5Πρωινό στην παραλία, επίσκεψη στον πύργο πάνω απ το λιμάνι, που έχει γίνει μουσείο, παραλαβή του διαμονητηρίου ( 25 ευρώ κόστος) και επιβίβαση στο καραβάκι. Το δρομολόγιο είναι η ΝΔ πλευρά της χερσονήσου (Ουρανούπολη - Δάφνη - σκήτη Αγ. Άννης και επιστροφή, με αρκετές ενδιάμεσες στάσεις). Το καράβι έχει αρκετό κόσμο καλόγερους, λαϊκούς, έλληνες και ξένους, όλους άντρες εννοείται). Το ταξιδάκι είναι ευχάριστο με ωραία θέα, κουβεντούλα και φωτό. Η δική μας στάση είναι στη μονή Δοχειαρίου. Είναι χτισμένη πολύ κοντά στη θάλασσα και είναι αφιερωμένη στους Αρχαγγέλους Γαβριήλ και Μιχαήλ. Ανηφορίζουμε και μπαίνουμε στη μονή αφού συναντάμε πρώτα ένα ωραίο εξωτερικό κιόσκι. Η μονή είναι κάτι σαν φρούριο με τείχος περιμετρικά, κύρια είσοδο και πύργο, για προστασία απ τους πειρατές. Κατευθυνόμαστε στο αρχονταρίκι (reception για τον απλό κόσμο). Μας προσφέρουν τσιπουράκι και λουκούμι, γραφόμαστε στα βιβλία επισκεπτών - είχαμε κάνει κράτηση από πριν - και περιμένουμε για τακτοποίηση σε κατάλυμα. Μετά από μισή ώρα περίπου ο αρχοντάρης μας ανακοινώνει το απογευματινό πρόγραμμα (εσπερινός στις 6μμ, προσκύνημα λειψάνων και δείπνο) και μας οδηγεί στα δωμάτια. Το δικό μας είναι 11κλινο (Εμείς είμαστε 5 κι έρχεται κι ένας ακόμη). Είναι ήδη 1μμ. Αφήνουμε τα πράγματα, κατεβαίνουμε για βόλτα. Προσκυνάμε την (φημισμένη) εικόνα της Παναγίας Γοργοϋπηκόου και βγαίνουμε στο κιόσκι για φωτό, τσιγάρο, θέα και χρήση κινητού. Σε λίγο πάμε και λίγο παρακάτω για φαγητό. Μερικοί έφεραν κονσέρβες μη τυχόν και πεινάσουμε. Εμείς οι ψυχραιμότεροι που δεν πήραμε για να κάνουμε και δίαιτα, φάγαμε απ τις δικές τους. Η ώρα πήγε 3. Κάποιοι φύγαν για ύπνο. Εγώ συνεχίζω τις βόλτες. Ανεβαίνω ψηλά. Μου κάνει εντύπωση που βλέπω ένα γερανό που είναι πιο ψηλός απ τον τρούλο του καθολικού (κι εδώ η Τεχνολογία είναι πάνω απ τον Παντοκράτορα. Κάτω στην παραλία μοναχοί δουλεύουν ασταμάτητα, σκίζουν πέτρινες πλάκες για σκεπές και φορτώνουν πέτρες σε ένα UNIMOG. Είναι όλοι τους λιπόσαρκοι, με τρύπια ράσα, μορφές El Greco. Το ίδιο κοκαλιάρες είναι και οι γάτες του μοναστηριού. Μπούχτισα από βόλτες και λέω ας πάω στον εσπερινό. Βρίσκω και τους άλλους, πάμε να μπούμε στην εκκλησία, κλειστή. Καθόμαστε απέξω, με πιάνουν τα γέλια "Ποιος θα μου το ‘λεγε ότι θα καθόμουν έξω απ την εκκλησία και θα περίμενα να ανοίξει..." Ανοίγει η πόρτα κι αρχίζει ο εσπερινός. Ο χώρος της εκκλησίας υποφωτισμένος και υποβλητικός μοναχοί παίρνουν θέσεις, άλλοι στα ψαλτήρια και οι υπόλοιποι ακροβολίζονται στα στασίδια, κατάμαυροι στο μισοσκόταδο. Οι ψαλμωδίες όμως εξαίσιες. Με εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα κάποιοι καλλίφωνοι πιτσιρικάδες (δόκιμοι μοναχοί) και ένας νέος καλόγερος με ελαφρά ξενική προφορά. Μετά από μιάμιση ώρα μας καλούν να προσκυνήσουμε τα λείψανα της μονής. Εγώ κι ο dk το βρίσκουμε too much και την κάνουμε -με ελαφρά- προς την τράπεζα (εστιατόριο). Το δείπνο είναι πατάτες γιαχνί (νόστιμες), ρύζι λαπάς, ψωμί, τυρί, φρούτο και κρασάκι. Μας κάνει εντύπωση που το τυπικό προβλέπει εκτός από μια ευχή στην αρχή, ανάγνωση διαφόρων κειμένων στη διάρκεια του φαγητού. Έτσι τρώμε χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας. Τελειώνουμε και αποχωρούμε συντεταγμένα αφού γίνει και μια ακόμη δέηση μπροστά στην Γοργοϋπήκοο. Η ώρα είναι περίπου 8.30. Οι πόρτες κλείνουν κι εμείς ανεβαίνουμε στο δωμάτιο κι ετοιμαζόμαστε για την κατάκλιση. Μπάνιο δεν υπάρχει εδώ (ούτε στα αλλά μοναστήρια που είδαμε). Ξαπλώνουμε κι αρχίζουμε τα (ευσεβή) καλαμπούρια. Λεπτομέρεια: Ηλεκτρικό δεν υπήρχε. Οι χώροι φωτίζονταν από λάμπες πετρελαίου. Τελικά (μη έχοντας τι άλλο να κάνουμε) πέφτουμε για ύπνο κατά τις 10-10.30
Παρασκευή 2 Μαΐου Ξύπνημα κατά τις 6 π.μ. Τελευταίος και χορτασμένος από ύπνο. Τελειώνω στα γρήγορα με τα ζητήματα καθαριότητας και υγιεινής, σβήνω και τις λάμπες πετρελαίου και κατευθύνομαι προς την εκκλησία. (Ότι κάνω κάθε μέρα δηλαδή, χρόνια τώρα). Η λειτουργία έχει αρχίσει εδώ και ώρα. Σήμερα είναι της Ζωοδόχου Πηγής και είναι πιο ενισχυμένη. Οι ψαλμωδίες είναι και πάλι εξαίσιες (καταλαβαίνεις σχεδόν τα πάντα, αν προσέξεις), αλλά η διάρκεια υπερβολική. Άσε που παρατηρώ πως κάποιοι απ τους φοβερούς πιτσιρικάδες που ψέλνουν είναι σχεδόν αμούστακοι. Μα από τόσο μικροί στο μοναστήρι; Τι πρόλαβαν να δουν στη ζωή και παράτησαν τα εγκόσμια; Απογοητευμένοι; Μπα, μάλλον προσηλυτισμένοι. Κατά τις 9 (δεν κρατάω και ρολόι) πάμε για μεσημεριανό. Σήμερα έχει ψάρι. Και γλυκό. Το κρασάκι πάλι εξαιρετικό, αλλά λίγο (για την αποφυγή κάποιου θανάσιμου αμαρτήματος). Σε λίγο είμαστε στο δρόμο για τον δεύτερο προορισμό μας, τη μονή Παντελεήμονος. Συνολική διαδρομή κάπου 2 ώρες με χαλαρό περπάτημα. Ωραίο μέρα, υπέροχη φύση, λουλούδια, βιολογικοί ελαιώνες κλπ. Όμορφη στιγμή η συνάντηση με τον γέροντα που ήταν πάνω σε μια ελιά και την κλάδευε. Ωραία μορφή. Ενδιάμεσος σταθμός, στο μισάωρο, η μονή Ξενοφώντος. Μπαίνουμε μόνο για να τη δούμε - δεν δέχονται φιλοξενούμενους γιατί πλησιάζει του Αγίου Γεωργίου με το παλιό εορτολόγιο και είναι σε προετοιμασίες, αφού είναι ο πολιούχος της μονής. Στην παραλία, πιάνουμε κουβέντα με δυο γέροντες. Αθλητισμός ψάρεμα χταποδιού και παρατηρήσεις τον καπνιστή της παρέας. Όμως και τι άλλο να πεις με ανθρώπους που βλέπεις στα πεταχτά και μόνο για μια φορά; Συνεχίζουμε. Σε μιάμιση ώρα αντικρίζουμε την Μονή Παντελεήμονος ή Ρώσικο μοναστήρι. Είναι ο προορισμός μας για σήμερα (είχαμε στείλει φαξ για κράτηση). Άλλος αέρας εδώ, άλλες τεχνοτροπίες, άλλα χρώματα, πράσινοι μολυβένιοι τρούλοι, εντυπωσιακές εγκαταστάσεις κλπ. Πάμε στο αρχονταρίκι, περιεργαζόμαστε το χώρο, να κι ο αρχοντάρης. Χριστός Ανέστη. Αληθώς. Και να η .... κεραμίδα.
- Ντεν μπορείτε να μείνετε εντώ.
- Μα στείλαμε φαξ εδώ και 3 μήνες...
- Ντεν σας απαντήσαμε ναι.
- Μα δεν μας είπατε και όχι...
Ανένδοτος.
Τι πιθανότητες έχεις αν τα βάλεις με μια υπερδύναμη (Ρωσία), ιδίως τώρα που προστατεύεται και από την ανωτέρα δύναμη; Καθόμαστε, πίνουμε τσάι και σκεφτόμαστε λύσεις. Εν τω μεταξύ έρχονται κάποιοι άλλοι επισκέπτες Ρώσοι οι όποιοι επίσης δεν είχαν κλείσει διαμονή, αλλά γίνονται τελικά δεκτοί. "Τα παίρνει" ο dk αρχίζει τις διαμαρτυρίες (ξυπνάει μάλλον και κάποιος παλιός αντισοβιετισμός μέσα του) αλλά ακλόνητος ο άρχων - αρχοντάρης. Αποχωρούμε με τα χριστιανικά μας αισθήματα ελαφρώς κλονισμένα. Ο dk, απαρηγόρητος, "τα χώνει" στους Ρώσους, "είμαστε ξένοι στη χώρα μας" κλπ. Ειλικρινά φοβήθηκα μη χαλάσει τη δουλειά με τους αγωγούς φυσικού αερίου, εκείνη τη στιγμή. Προσπαθώ να τον ηρεμήσω με επιχειρήματα όπως, έτσι είναι η θρησκεία, εξουσία, ή μπορεί κι εμείς αν πηγαίναμε στο Σινά πχ να ήμασταν πιο ευνοημένοι απ ότι οι ντόπιοι κλπ. Για τιμωρία τους αποφασίζουμε να φωτογραφίζουμε παρά την ιερή απαγόρευση. Επισκεπτόμαστε βέβαια και τους άλλους χώρους της μονής. Το καμπαναριό με την τεράστια καμπάνα εντυπωσιάζει. Επίσης το καθολικό είναι πολύ όμορφο, γεμάτο με αγιογραφίες της ρώσικης σχολής. Εδώ συναντάμε κι έναν ρώσο μοναχό που μας παροτρύνει να συμπληρώσουμε τα ειδικά έντυπα με ονόματα για τα οποία θα διαβαστούν ευχές "υπέρ υγείας" Με το αζημίωτο βέβαια. Οι δραστήριοι της παρέας, με πρώτο τον dk, προσπαθούν να βρουν λύση για απόψε. Γίνονται διάφορες τηλεφωνικές επαφές. Οι συσκέψεις αποδίδουν. Η λύση είναι: Παίρνουμε ταξί και πάμε στις Καρυές στη σκήτη του Αγ. Ανδρέα όπου είναι όλοι -λέει- ευπρόσδεκτοι και δεν απαιτείται κράτηση. Η ώρα έχει πάει 2 μμ, το ταξί θα ’ρθει σε κάνα δίωρο κι εμείς κάνουμε ένα ακόμη κονσερβοπάρτυ. Συνεχίζω λοιπόν (σίριαλ το χω ψιλοκάνει, αλλά έτσι μου βγήκε, ευλογημένοι...) Μας διώξαν λοιπόν οι Ρώσοι κι εμείς περιμένουμε το ταξί που έρχεται με καθυστέρηση. Είναι βανάκι και το οδηγεί καλόγερος φυσικά. Η διαδρομή ως τις Καρυες είναι σχεδόν μισή ώρα. Αφήνουμε την παραλία και πάμε προς το κέντρο της χερσονήσου. Φτάνουμε στη σκήτη του Αγίου Ανδρέα πληρώνουμε τον παπαταρίφα (50€) και μπαίνουμε στη σκήτη. Άλλη εικόνα εδώ. Φτώχεια. Αλλά αισθανόμαστε καλοδεχούμενοι. Μας οδηγούν στην τράπεζα γιατί ήδη είναι η ώρα του φαγητού. Ο κόσμος πολύς (μεταξύ τους κι αρκετοί ξένοι, που δεν ασχολούνται με το κήρυγμα την ώρα του φαγητού) αλλά βρίσκουμε θέση. Ψαράκι, κόκκινο αυγό, τυρί, ψωμί και κρασάκι το μενού. Ο αρχοντάρης, 30 χρονών, γλυκύτατος, Ουκρανός, 7 χρόνια ήδη στο Όρος, μας οδηγεί στο κατάλυμά μας. Το κτίριο παλιό, με ράντζα και στο διάδρομο θυμίζει Νοσοκομείο άλλης εποχής. Παίρνουμε 2 δωμάτια, ένα δίκλινο (βάζουμε αυτούς που ροχαλίζουν) κι ένα τρίκλινο (εμείς που πιστεύουμε ότι δεν...) Κάθομαι στο κρεβάτι κι ακουμπάει ο πισινός μου στο πάτωμα, κανένα πρόβλημα. Το βγάζω στο διάδρομο και παίρνω άλλο. Έχει όμως ηλεκτρικό. Και... Ανάσταση, έχει και πρίζα στο διάδρομο. Ο πατήρ Γεώργιος απ την παρέα μας εκτός από κονσέρβες κουβάλησε και πολύμπριζο. Βάζουμε 5 κινητά για φόρτιση, αφήνουμε κι έναν να τα φυλάει και βγαίνουμε έξω. Απέναντι είναι ένα κτίριο που γράφει Αθωνιάδα σχολή (εκκλησιαστικό λύκειο είναι ή κάτι τέτοιο..) Μοιάζει παρατημένο αλλά δεν είναι. Οι μαθητές μάλλον είναι σε διακοπές . Μαθαίνουμε πληροφορίες. Η σκήτη είναι μεν αυτόνομος οργανισμός υπάγεται όμως υποχρεωτικά σε μια μονή. Και τούτο γιατί οι μονές είναι 20 και νέα δεν μπορεί να ιδρυθεί. Απέναντι στην είσοδο έχει και μαγαζάκι με αναμνηστικά. Λέω, ας πάμε να πάρουμε κάτι σε ανταπόδοση της φιλοξενίας. Μέσα υπάρχει αρκετή ποικιλία από σουβενίρ (Θυμιάματα, μπρελόκ Α.Ο., σταυροί, κομποσκοίνια σε διάφορες εκδόσεις από 33 κόμπους και πάνω και Βιβλία με βίους Αγίων κλπ). Παρατηρώ τον υπεύθυνο που είναι κι ο πορτάρης της σκήτης. Έχει φυσιογνωμία εμποράκου και τηλεφωνεί συνεχώς σε κυρίες που γιορτάζουν σήμερα (Ζωή, δεν πιστεύω). Φεύγω χωρίς να πάρω τίποτα. Αργότερα, ο μιμητισμός και οι τύψεις με ξαναφέρνουν πίσω. Το μόνο που μου αρέσει είναι μια ξυλόγλυπτη στάμπα για πρόσφορα, αλλά κοστίζει 30ευρώ. Αποχωρώ με κομποσκοίνι, μπρελόκ και θυμίαμα με μυρωδιά... νυχτολούλουδο. Αα, έχουμε παρακολουθήσει κι εδώ έναν εσπερινό. Η ιδιαιτερότητα εδώ είναι στην εκκλησία. Είναι ο πρώτος όροφος του κτιρίου, ακριβώς πάνω απ το κεφάλι μας, η διακόσμησή της περιλαμβάνει Ρώσικα αλλά και Βυζαντινά στοιχεία. Η σκήτη ήταν παλιά Ρώσικη, αλλά την ανακαταλάβαμε προς μεγάλη χαρά του dk. Νύχτωσε, οι πόρτες έκλεισαν, τα κινητά φορτίστηκαν, ασχολούμαστε - όχι και πολύ φανατικά - με την καθαριότητά μας και είμαστε έτοιμοι για νυχτερινή ζωή. Ύπνο δηλαδή.
Σάββατο 3 ΜαΐουΞύπνημα -το συνηθισμένο- κατά τις 6. Η διάθεση για εκκλησιασμό είναι σε ελαφρά κάμψη. Ο dk κι εγώ κάνουμε ένα μικρό πέρασμα απ την εκκλησία και μετά φεύγουμε για πρωινή βόλτα στα πέριξ. Αποφασίζουμε να πάμε να δούμε τις Καρυές που είναι 500 μέτρα από μας. Είναι το πρωτάτο, η διοίκηση του ΑΟ. Τα κτίσματα του συνοικισμού ανήκουν στις μονές. Το κυριότερο αξιοθέατο είναι η υπό ανακατασκευή εκκλησία που φιλοξενεί την εικόνα του Άξιον Εστί (γνωστή από την κάθοδό της προ ολίγων ετών στην Αθήνα, όπου συγκέντρωσε μέγα πλήθος και αντίστοιχον χρυσίον). Επίσης έχει Αστυνομία, ταχυδρομείο, μαγαζάκια με τουριστικά και φούρνο, τον οποίο επισκεπτόμαστε. Στην πλατεία έχει λεωφορεία και ταξί. Επιστρέφουμε στη σκήτη, τρώμε το μεσημεριανό μας στις 8 και κάνουμε σχέδια για τη μέρα μας. Θα πάμε να βρούμε εναν ασκητή, τον γέροντα Αλύπιο, (περίφημο ξυλογλύπτη) που μένει μια ώρα μακριά μαζί με τον βοηθό και υπηρέτη του Αββακούμ. Παίρνουμε το κατηφορικό στενό μονοπάτι ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση. Μετά από κανένα τέταρτο συναντάμε στο δρόμο τον π. Αλύπιο που συνοδεύει μέχρι τις Καρυές έναν συγγενή του που φεύγει. Γυρίζουμε και μεις μαζί τους συζητώντας με τον γέροντα. Περνάμε από ένα ρεματάκι που μυρίζει αφόρητα. Ειναι τα απόβλητα της σκήτης μας λέει (κάποιος πρέπει να τους μιλήσει επειγόντως για βιολογικό καθαρισμό). Ο π. Αλύπιος ασκητική και ευγενική μορφή, είναι αρκετά καλός συζητητής. Μας λέει για την ιστορία της περιοχής, τα θαύματα που έγιναν και την προσωπική του διαδρομή. Απ τη συζήτηση δε λείπουν και τα ευτράπελα.
-Τι κάνει ο Αββακούμ; Ρωτάει ο Νικόλας που τον είχε επισκεφτεί και παλιότερα.
- Τι να κάνει ο δόλιος ... υπομονή κάνει του απαντά. Δεν θα σου πω αν το κάπνισμα είναι αμαρτία. Όμως σου απασχολεί το στόμα και δεν μπορείς ταυτόχρονα να δοξάζεις το Θεό.
Κάνουμε μια στάση σε ένα κιόσκι, μας δείχνει τις σκήτες στην απέναντι πλαγιά. Στο πάτωμα πεταμένα κουτάκια από αναψυκτικά. Μερικοί τα χουν δώσει όλα για την επουράνια ζωή φαίνεται και αδιαφορούν για την επίγεια... Αποχαιρετούμε τον π. Αλύπιο. Ο γέρων της παρέας έχει κιόλας παραγγείλει ξυλόγλυπτη εικόνα, τον Αη Γιώργη να “καθαρίζει” το δράκο (άλλο ένα έγκλημα οικολογικό, αφού αν δεν τον είχε σκοτώσει θα τον είχαμε σήμερα να τον βλέπουμε, και δε θα τρέχαμε στις Ινδονησίες να δούμε δράκο, άσε τα τουριστικά οφέλη). Παίρνουμε τα πράγματά μας και φεύγουμε για το λεωφορείο που θα μας πάει στην Ξηροποτάμου. Στα γρήγορα κάνουμε κι ένα πέρασμα να δούμε την εικόνα του “Άξιον εστί”. Το λεωφορείο, μας αφήνει στη στάση Ξηροποτάμου 10΄περίπου με τα πόδια απ τη μονή. Στον περίβολο υπάρχει κιόσκι, με εκπληκτική θέα στη θάλασσα. Μπαίνουμε στο αρχονταρίκι. Άλλος Θεός εδώ. Καινούργιο πετρόχτιστο κτίριο, ωραία κουφώματα, φυσικό γκαζόν στην αυλή. “Ξενοδοχείο 3 αστέρων” λέει ο dk που υποψιάζεται ότι δεν έχει ντουζ ούτε κι εδώ. Τσιπουράκι, λουκουμάκι, τα στοιχεία σας, ανεβαίνουμε στο δωμάτιο (5κλινο, καθαρό). Παραδίπλα έχει και βιβλιοθήκη ανοιχτή μέρα νύχτα για το κοινό. Κι άλλη πρωτοτυπία. Σερβίρουν πρόχειρο γεύμα κατά τις 12 (στην κουζίνα και άνευ προσευχής). Στη συνέχεια, βιβλιοθήκη και μεσημεριανή ξάπλα (βαριά η καλογερική!!). Ξύπνημα με πονοκέφαλο. Είναι σύμπτωμα στέρησης απ την έλλειψη καφεΐνης που γιατρεύεται πάραυτα με (δανεικό) φραπέ στο μπαλκόνι. Είναι ώρα εσπερινού. Προσερχόμαστε καθυστερημένοι. Ο προθάλαμος του ναού έχει πανέμορφες παραστάσεις που φωτογραφίζουμε στη ζούλα. Η μονή είναι αφιερωμένη στους 40 μάρτυρες και έχει πολλά κειμήλια και λείψανα τα οποία θα μας εκθέσουν για να προσκυνήσουμε. Μένω για να δω το μεγαλύτερο κομμάτι Τίμιου Ξύλου που υπάρχει στον κόσμο και κατέχει η μονή. Είναι κύβος 15Χ15Χ15 ντυμένος με χρυσό ή ασήμι. Δίπλα του εκτίθενται κάρες, δάχτυλα και άλλα οστά, πάντα σε θήκες. Αν τέτοια εκθέματα ενισχύουν την πίστη, “έχει καλώς”, αλλιώς.. Μην το ξεχάσω κι αυτό: Την ώρα του προσκυνήματος, ο μοναχός που λιβανίζει τα εκθέματα, λιβανίζει και κάτι άλλο που κρατάει στο χέρι του. Πλησιάζω και βλέπω ότι είναι κομποσκοίνια. Αυτά που αγόρασαν απ έξω. Τα φέρνουν για να είναι διαβασμένα... Ένας απ την παρέα (δεν θέλω να τον κάψω) μου λέει:
-Αμάν, τα ξέχασα στην τσέπη και δεν τα ‘δωσα για “διάβασμα”. Και είναι και για τη γυναίκα μου.
-Δεν πειράζει. Πες της ότι τα διάβασες και παίρνω εγώ την αμαρτία....
Ακολουθεί γεύμα στην ωραιότατη, γεμάτη τοιχογραφίες τράπεζα της μονής. Γενικά αυτή η μονή δίνει αίσθηση ευζωίας (αρχοντιάς). Φαίνεται στα κτίρια, αλλά και στο προσωπικό. Άλλωστε εδώ έχουν ξένους εργάτες για τις βαριές δουλειές. Το βραδάκι κουβεντούλα με ξηρούς καρπούς στο μπαλκόνι και μετά ένα τρίωρο στη βιβλιοθήκη. Βρήκα έναν πολύ ωραίο τόμο αφιερωμένο στην ιδιαίτερη χλωρίδα της χερσονήσου του Άθω. Κι ακόμη ένα βιβλίο με φωτογραφικό υλικό από όλα τα μέρη που αναφέρονται στη Βίβλο.
Γύρω στις 1 πμ ύπνος.
Κυριακή 4 Μαΐου 2008Μέρα επιστροφής. Ξύπνημα χαλαρό και φύγαμε.
Ο αρχοντάρης μας έχει προειδοποιήσει από χτες ότι σήμερα η λειτουργία θα κρατήσει πολύ. Απ τις 4 ως τις 10 (όρθρος, λειτουργία, δοξολογία που είναι και του Θωμά). Μα 6 ώρες ευλογημένοι; Την παροιμία για το πολύ το κύριε ελέησον την ξέρετε; Τέλος πάντων, δεν μου πέφτει και λόγος, αναχωρούμε. Το λιμάνι της Δάφνης είναι περίπου μισή ώρα δρόμος. Πίνουμε το καφεδάκι μας και προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να φύγουμε πιο νωρίς απ τη 1μμ. Ο δαιμόνιος dk, τα καταφέρνει και φεύγουμε με ταχύπλοο.
Στην Ουρανούπολη ξαναβρίσκουμε το αυτοκίνητό μας και αρκετούς τουρίστες. Κάποιος ρίχνει την ιδέα να μείνει να παρηγορήσει κάτι Βουλγάρες που στέλνουν τους άντρες τους στο Όρος. Τι τα θες. Τρεις μέρες είναι λίγες για να σε κάνουν ισχυρό απέναντι στους πειρασμούς. Φεύγουμε στα γρήγορα και μετά από 10 λεπτά κάνουμε στάση για αναψυκτικό σε (ταξιδιάρη) φίλο του dk στην Ιερισσό. Άλλη μια στάση Θεσσαλονίκη και τέλος ταξιδιού για μένα σε πάρκιν της Εθνικής λίγο παρακάτω. Αποχαιρετώ τους νέους μου φίλους. H Mrs vagantos με περιμένει.
-Πρέπει να βιαστούμε για να προλάβουμε το γλέντι του γάμου, της κόρης ενός φίλου.
-Αφού κάνω μπάνιο πρώτα, ευλογημένη.
Δύσκολη που είναι η ζωή κι έξω απ τα μοναστήρια...
Ευχαριστώ πολύ τον φίλο μου Βαγγέλη για την παραχώρηση της ιστορίας του και τον περιμένω σύντομα στην παρέα μας για να μοιραστούμε ταξιδιωτικές εμπειρίες και να είστε σίγουροι ότι ο vagantos τις έχει.
