Βραδάκι και κάνω τη βόλτα μου στην παραλία της Καρύστου. Δεν έχει πιάσει ακόμα ο "διολοδρόλαπας" (ο υπερβολικά δυνατός βοριάς). Ο Ιούλιος του 2009 οδεύει προς το τέλος του. Μια χαρακτηριστική μυρωδιά οδηγεί το βλέμμα μου σε ένα λεκέ από λάδια λίγο πιο πέρα. Είναι γνωστό ότι η όσφρηση συνδέεται με τη μνήμη όσο καμιά άλλη αίσθηση. Έτσι κι εμένα γύρισε ο νους μου 7 χρόνια πίσω όταν στάθηκα μάρτυρας ενός πολύ συγκινητικού επεισοδίου. Είχα γράψει γι αυτό σε ένα φωτογραφικό σάιτ και μπορείτε να το δείτε εδώ.
http://www.fotoartmagazine.gr/travel/greece/karabii/atromitos.htm Για πιο λόγο όμως να γράψω τα ίδια και εδώ;
Ήρθε στο μυαλό μου όλη η διαδικασία αλλά κυρίως το βλέμμα του ιδιοκτήτη του καϊκιού. Και αναρωτήθηκα γιατί άραγε δεν πήγε το καΐκι του για την "ευθανασία" στον τόπο που το γέννησε; Φυσικά δεν πήρα (και ούτε επρόκειτο να πάρω) απάντηση. Κάνω όμως μια υπόθεση (έτσι κουβέντα να γίνεται). Μήπως δεν άντεχε να πάει εκεί για το απονενοημένο; Αλλά δεν μπορεί και να το πάει μακριά από τα γνωστά αιγαιοπελαγίτικα νερά. Είναι κι αυτό μια εξιλέωση.
Αυτά σκεφτόμουνα εκείνο το βραδάκι και με έπιασε μια μικρή θλίψη. Ευτυχώς τα ουζάκια κάνανε τη δουλειά τους.
Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε!!!
