Εδώ Δράκουλας, εκεί Δράκουλας, που είναι ο Δράκουλας;

[dimosf]

Εδώ Δράκουλας, εκεί Δράκουλας, που είναι ο Δράκουλας;


-Να πάρει η ευχή. Πάει η πρώτη μέρα. Δεν πάμε καλά! Πολύ γκαντέμικα ξεκινάει αυτό το ταξίδι. Και μέσα σ’ όλα και οι εκλογές ! Είναι κι αυτός ο Η1Ν1 προ των πυλών. Δεν μπορεί. Κάποιος μας μούντζωσε. Μας ζηλεύουν πολλοί και πολύ!

Μόλις είχα πάρει ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από τη νεοσύστατη Olympic Air που με ενημέρωνε ότι μετά από λίγες μέρες η πτήση που είχαμε κλείσει για πρωί Σαββάτου αναβάλλονταν για αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας. Και λίγες μέρες πριν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την διεξαγωγή εκλογών για την άλλη μέρα του ταξιδιού μας. Νάχεις και τα κανάλια να σε βομβαρδίζουν νυχθημερόν με πανικό για τη νέα γρίπη, άντε να χαρείς μετά την προετοιμασία του ταξιδιού. Αλλά εμείς σε πείσμα όλων θα το κάναμε.

Ημέρα 1η

Απομεσήμερο Σαββάτου μαζευτήκαμε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος». Οι γονείς φέρανε τα παιδιά και αφού δώσαμε τις αποσκευές ετοιμαστήκαμε για την πτήση. Η Ρουμανία μας περίμενε!
Αγκαλιές, φιλιά, αποχαιρετισμοί και φύγαμε. Περνάμε τον έλεγχο και φτάνουμε στην έξοδό μας. Αμ δε! Μιάμιση ώρα καθυστέρηση! Δεν αρχίσαμε καλά με την Νέα Ολυμπιακή! Για να δούμε τη συνέχεια. Πήγε 8 το βράδυ για να απογειωθούμε. Μιάμιση ώρα αργότερα προσγειωθήκαμε στο Βουκουρέστι.
 

Ερημιά!! Κάνα δυο φύλακες και ένα ανταλλακτήριο μόνο ανοικτά. Αλλάζουμε λίγα ΕΥΡΩ στο πανάκριβο ανταλλακτήριο, παίρνουμε τις αποσκευές και βγαίνουμε. Ο Adrian, ο Ρουμάνος οδηγός μας περιμένει. Ευγενέστατος, με τα πολύ καλά αγγλικά του θα αποδειχτεί τις επόμενες μέρες που θα είναι μαζί μας ο καλύτερος οδηγός που μου έχει τύχει ποτέ! Το λεωφορείο μεγάλο για 50 άτομα και όχι για 15 που ήμασταν εμείς. Είχαμε κλείσει 30άρι αλλά δεν είχαν διαθέσιμο και έτσι ήρθε αυτό. Ολοκαίνουργιο, ήταν ότι καλύτερο για τα πολλά χιλιόμετρα που θα κάναμε τις επόμενες μέρες. Προορισμός μας ο βορράς της χώρας. Η πρωτεύουσα της Ρουμάνικης Μολδαβίας. Η πόλη που για την ελληνική ιστορία λέει πάρα πολλά. Εκεί που ουσιαστικά ξεκίνησε η επανάσταση ενάντια στους Τούρκους. Το ηρωικό Ιάσιο! (Iasi για τους Ρουμάνους που το προφέρουν κάπως σαν Γιας). Στο Ιάσιο επρόκειτο να φτάσουμε τη Δευτέρα, μετά από μια διήμερη περιοδεία στην κεντρική Ρουμανία, την πασίγνωστη Τρανσυλβανία. Μέσα από τα απέραντα, πυκνά δάση των Καρπαθίων με πόλεις-διαμάντια και τοπία απαράμιλλης ομορφιάς. Ποτάμια, λίμνες, φαράγγια, κάμποι και όμορφα χωριά με χαρακτήρα διαφορετικό από περιοχή σε περιοχή.
Ξεκινάμε από το αεροδρόμιο νύχτα πια. Ψιλοβρέχει και μπαίνουμε σιγά σιγά στην πόλη. Περίμενα λιγότερο κόσμο να κυκλοφορεί. Και όμως ήταν αρκετοί αυτοί που γύρναγαν μες στην πόλη. Ο Adrian μας περνά από διάφορα αξιοθέατα σημεία της πόλης όπου και μας λέει κάποια πράγματα. Τα κτίρια αυτά είναι όμορφα φωτισμένα και η πρώτη εικόνα του Βουκουρεστίου, αν και «μουσκεμένη» είναι πολύ όμορφη. Εν τω μεταξύ πεινάσαμε. Κοντά στην πλατεία της Ενότητας (Plata Unirii) είναι τα McDonalds αλλά ακριβώς δίπλα τα …Everest!! Ναι τα γνωστά μας Everest! Έτσι προτιμήσαμε αυτό το μαγαζί για να βάλουμε κάτι στο στόμα μας και στη συνέχεια αφού περάσαμε έξω από το τεράστιο «Παλάτι του Λαού» (σημερινή Βουλή)

φτάσαμε στο ξενοδοχείο (http://www.nh-hotels.com/nh/en/hotels/romania/bucharest/nh-bucharest.html) μας. Πολύ καλό και κοντά στο κέντρο. Πήραμε τα κλειδιά και γραμμή για τα δωμάτιά μας. Ένα ντουζ και ύπνο. Η αυριανή θα είναι «μεγάλη» και κουραστική. Noapte bună Βουκουρέστι! Καλή σου νύχτα και στα ελληνικά!!

[dimosf]

Ημέρα 2η
α) Βουκουρέστι
Ξεκούραστοι κατεβήκαμε στην ώρα μας για το πολύ όμορφο πρωινό.
-Καλημέρα! Όλοι καλά; Έτοιμοι για δρόμο;
-Bună dimineaţa Adrian!
Φορτώνουμε τα πράγματα και ετοιμαζόμαστε. Εν τω μεταξύ είχε έρθει και η Roxy η Ρουμάνα ξεναγός μας με τα σχετικά καλά ελληνικά της. Η μέρα ήταν βροχερή.

Δυστυχώς η ατυχία μας συνεχίζονταν. Χάσαμε την προηγούμενη μέρα εξ’ αιτίας της Ολυμπιακής και έτσι είχαμε στη διάθεσή μας μόνο 3 ώρες για μια βόλτα στη Ρουμάνικη πρωτεύουσα.

Ευτυχώς που ήταν Κυριακή πρωί και η κίνηση στην πόλη ήταν ελάχιστη. Το παλιό, ιστορικό κέντρο της πόλης είναι απρόσιτο σε οποιονδήποτε χάρη σε ένα ευρύ πρόγραμμα αποκατάστασης. Όλοι οι δρόμοι σκαμμένοι, τα κτίρια με σκαλωσιές και απαγορευτικά σήματα παντού. Έτσι η ξενάγησή μας υποχρεωτικά θα εξαιρούσε αυτή την περιοχή.
Κινηθήκαμε στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Δρόμοι φαρδιοί με πολύ πράσινο δεξιά κι αριστερά. Πολύ πράσινο στο Βουκουρέστι! Πάρκα μεγάλα και μικρά παντού.

Και βέβαια όμορφα νεοκλασικά κτίρια παντού αλλά και σύγχρονα μεγάλα γυάλινα κτίρια. Η βροχή είχε κόψει κάπως και κάναμε μερικές στάσεις να δούμε κάποια κτίρια από πιο κοντά, να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες.

Εντυπωσιακή η Αψίδα του Θριάμβου (Arcul de Triunf, 1936) που σκόπιμα μοιάζει σε αυτή του Παρισιού και φτιάχτηκε για να θυμίζει την ενοποίηση της χώρας το 1918.

Ακόμα πιο εντυπωσιακό το λευκό Μέγαρο του Κοινοβουλίου (Palatul Parlamentului), το Σπίτι του Λαού που ξεκίνησε ο Τσαουσέσκου, και δεν πρόλαβε να δει τελειωμένο μιας και το1989 το καθεστώς κατέρρευσε και ο ίδιος μαζί με τη γυναίκα του εκτελέστηκαν. Καταλαμβάνει επιφάνεια 330.000 τετραγωνικών μέτρων και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κτίριο του κόσμου μετά το Πεντάγωνο της Ουάσιγκτον, στις ΗΠΑ. Σήμερα στεγάζει το Ρουμανικό Κοινοβούλιο και ένα συνεδριακό κέντρο. Το πιο θλιβερό, σχετικά με την ιστορία αυτού του κτιρίου, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι η ματαιοδοξία του εμπνευστή του (ιδιότητα που είχαν όλοι οι εμπνευστές ανακτόρων και παλατιών που θαυμάζουμε σήμερα σε όλο τον κόσμο) αλλά το γεγονός ότι για να υλοποιηθεί αυτή η ιδέα ισοπεδώθηκαν πολλά ιστορικά κτίρια.

[dimosf]

Η Τρίτη στάση μας ήταν στην πλατεία της επανάστασης (Piaţa Revoluţiei). Στην πλατεία αυτή βρίσκονται μερικά από τα πιο ιστορικά κτίρια της πόλης. Η πανέμορφη εκκλησία (Biserica) Creţulescu του 1722,

το ογκώδες Βασιλικό Παλάτι (Palatul Regal), του 1834 αλλά με την πρόσοψη του1937, που στεγάζει σήμερα το Εθνικό Μουσείο Τέχνης ( Muzeul Naţional de Artă),

το εντυπωσιακό συναυλιακό μέγαρο Ateneul Romăn,

έργο του Γάλλου αρχιτέκτονα Αλμπέρ Γκαλερόν του 1888, και το κτίριο της πρώην Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος από το μπαλκόνι του οποίου ο Τσαουσέσκου έβγαλε τον τελευταίο του λόγο!

Ένα ακόμα κτίριο που μου έκανε εντύπωση ήταν το Museul de Istorie Naturala “ Grigore Antipa” (από τα σπουδαιότερα Μουσεία Φυσικής Ιστορίας της Ευρώπης). Ονομάστηκε έτσι προς τιμή του μεγάλου Ρουμάνου Δαρβινιστή Βιολόγου με το Ελληνικό (Κεφαλλονίτικο) όνομα! http://en.wikipedia.org/wiki/Grigore_Antipa

[dimosf]

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας, περνάμε από μερικά ακόμα νεοκλασικά κτίρια όπως το Προεδρικό Μέγαρο (Palatul Cotroceni) με τους όμορφους κήπους του, τη Λέσχη των αξιωματικών και το Στρατιωτικό Μουσείο (Muzeul Militar Naţional)

και κάνουμε την τελευταία μας στάση στην περιοχή που βρίσκονται τα κτίρια του Πατριαρχείου της Ρουμανίας.

Το Πατριαρχικό Μέγαρο (Palatul Patriarhei) του 1875 και ο Καθεδρικός (Catedrala Patriarhei) του 1658. Τα κτίρια είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Η Λειτουργία όμως δεν είχε τελειώσει ακόμα και έτσι η επίσκεψή μας είχε μόνο προσκυνηματικό χαρακτήρα.

Ένας μεγαλόσχημος κληρικός έβγαζε εκείνη την ώρα κήρυγμα. Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες και περιοριστήκαμε στο εξωτερικό και κάποιες από το εσωτερικό από μακριά και απ’ έξω. Εκεί τέλειωσε η ξενάγησή μας στο Βουκουρέστι. Είχαμε αφήσει βέβαια το σημαντικότερο ίσως αξιοθέατο που είναι το Μουσείο-Χωριό (Museul Satului) στο υπέροχο πάρκο Herăstrău. Ελπίζαμε ότι την τελευταία μέρα θα είχαμε λίγο χρόνο πριν από την πτήση μας για μια μικρή επίσκεψη.
-Mulţumesc Roxy
-Σας ευχαριστώ όλους πολύ!
Χαιρετάμε την ξεναγό μας και φεύγουμε για την Τρανσυλβανία!!

[dk]

Tελικα μου φαινεται Δημο πεσαμε σε δρακουλα μαιμου...10 μερες εχει να δαγκωσει!!
Περιμενω, περιμενω τη συνεχεια μα ο δρακουλας σου παραμενει απενεργοποιημενος...για δωσε story... κανε το δρακουλα σου απειλητικο...να θελει να μας ρουφηξει το αιμα βρε αδερφε!!!

[dimosf]

β)Τρανσυλβανία
Τα προάστια του Βουκουρεστίου από αδιάφορα ως άσχημα. Ομοιόμορφες, εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους πολυκατοικίες και φτωχικές γειτονιές. Σύντομα όμως βγαίνουμε από την πόλη. Στην αρχή η διαδρομή δε λέει τίποτα. Επίπεδα εδάφη με στενούς δρόμους και αρκετή κίνηση. Καμιά ώρα αφότου φύγαμε αρχίζουμε να ανεβαίνουμε και το τοπίο αποκτά ενδιαφέρον. Όμορφα χωριά με ξύλινα πολύχρωμα σπίτια παρατεταγμένα στις δυο πλευρές του δρόμου περνάνε δίπλα μας το ένα μετά το άλλο. Η βλάστηση έχει γίνει αρκετά πυκνή και τα χρώματά της φτιάχνουν μια πολύ όμορφη παλέτα. Τα φυλλοβόλα σε όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του κόκκινου και ανάμεσα το βαθύ πράσινο των κωνοφόρων φτιάχνουν «πίνακες» απαράμιλλης ομορφιάς που έμελλε να μας συνοδεύει όλες τις επόμενες μέρες στα Καρπάθια αλλά και στη Μολδαβία.

Ο δρόμος έχει ανέβει αρκετά και τώρα φιδοσέρνεται στην πλαγιά μιας ρεματιάς.

Σε λίγο φτάνουμε στην πρώτη μας στάση. Sinaia. Πρόκειται για μια μικρή πόλη με πολύ γραφικά, ξύλινα κτίρια, αρκετά τουριστική με δύο σπουδαία αξιοθέατα, ένα από τα οποία επρόκειτο σε λίγο να επισκεφτούμε.
Πήρε το όνομά της από το ομώνυμο Μοναστήρι που έχτισε το 1695 ο Μιχαήλ Καντακουζηνός μετά από ένα προσκύνημα στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά. Το 1883, μετά από δέκα χρόνια εργασιών ο Βασιλιάς της Ρουμανίας Κάρολος Α΄ εγκαινιάζει τη θερινή κατοικία της Βασιλικής Οικογένειας. Το κάστρο-παλάτι Peles. Ένα αριστούργημα σε ρυθμό Γερμανικής Αναγέννησης, με πολλά στοιχεία Μπαρόκ, Ροκοκό αλλά και αραβικά. Το 1914 μετατράπηκε σε Μουσείο και άνοιξε για το κοινό για να κλείσει και πάλι στη διάρκεια των χρόνων του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Σήμερα λειτουργεί και πάλι σαν μουσείο και είναι επισκέψιμο.
Το πρόγραμμά μας, που ήταν πολύ πιεσμένο χρονικά, είχε επίσκεψη στο κάστρο αλλά όχι μέσα. Δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο. Βρίσκεται έξω από την πόλη στις πλαγιές του βουνού, μέσα σε οργιώδη βλάστηση. Ο δρόμος είναι στενός και γεμάτος από κλειστές στροφές. Με δεδομένο δε ότι έχει πολλούς επισκέπτες θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Περάσαμε μπροστά από το Μοναστήρι, και σε λίγο φτάσαμε στο χώρο του κάστρου.

Το λεωφορείο μας άφησε στο πάρκινγκ και εμείς κατηφορίσαμε προς την είσοδο του κάστρου. Ένα ξενοδοχείο και κάποια βοηθητικά κτίρια  και μετά περνάμε μέσα από την καφετέρια του χώρου και βρισκόμαστε σε ένα τεράστιο πάρκο. Πράσινο παντού αλλά το κάστρο πουθενά. Βλέπουμε τις πινακίδες και ακολουθούμε το μονοπάτι.

[dimosf]

Σε λίγο αρχίζει να φαίνεται το ανεπανάληπτο παλάτι-μνημείο. Φτάνουμε και δε χορταίνουμε να κοιτάμε.

Είναι από τα πιο όμορφα παλάτια που έχω δει στα ταξίδια μου. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!! Είχαν απόλυτο δίκιο όλοι όσοι μου είπαν ότι δεν πρέπει να χάσω σε καμιά περίπτωση το Peles. Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που βλέπαμε.

Το κτίριο, η εσωτερική του αυλή με τις υπέροχες τοιχογραφίες, οι κήποι. Τι να πρωτοθαυμάσεις και για ποιο από όλα να πρωτοπείς. Η φωτογραφική μηχανή και η βιντεοκάμερα έκαναν για άλλη μια φορά υπερωρίες. Ο χρόνος όμως μας πίεζε και έπρεπε να φύγουμε. Με βαριά καρδιά φύγαμε. Μπήκαμε στο λεωφορείο και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε.

Περάσαμε έξω από το Μοναστήρι χωρίς να σταματήσουμε και πήραμε ξανά το δρόμο για το χωριό και το κάστρο Bran (το γνωστό του Κόμη Δράκουλα). Έπρεπε να το προλάβουμε ανοικτό και αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο.  

[dimosf]

Η διαδρομή ακολουθεί για λίγο ακόμα τα παλιά ορεινά μονοπάτια και περάσματα και σε λίγο κινείται σε ένα άχαρο οροπέδιο. Μόνη ενδιαφέρουσα εικόνα μερικά χωριά αλλά κι αυτά τίποτα το ιδιαίτερο. Είχαμε δει πολύ καλύτερα και έμελλε να δούμε ακόμα πιο ωραία. Φτάσαμε έγκαιρα  και το λεωφορείο μας σταματάει στο πάρκινγκ. Μέσα από μια μικρή εμπορική στοά γεμάτη με νεκροκεφαλές, κόκαλα, αίμα και δρακουλιάρικες φάτσες με στόματα αιματόβρεχτα, βγαίνουμε στο χώρο μπροστά από το κάστρο, που βρίσκεται στην κορυφή ενός βράχου. Μπροστά μας δεκάδες μικρά ή μεγαλύτερα μαγαζιά δημιουργούν μια εικόνα πανηγυρτζίδικη και άκρως τουριστική. Από τις χειρότερες περιπτώσεις εμπορευματοποίησης ενός θρύλου που φαίνεται να μην σχετίζεται καθόλου με την περιοχή αλλά και την πραγματικότητα (σχετικά με το ιστορικό μέρος βέβαια).
Το κάστρο χρονολογείται από το 1378 και σύμφωνα με το θρύλο είναι το κάστρο που έζησε ο   Βλαντ Τσέπες  ή Κόμης Δράκουλας. (http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%84_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%80%CE%B5%CF%82). Πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν ακόμα και το αν πάτησε ποτέ το αιματοβαμμένο του ποδάρι σε αυτό το κάστρο. Ο Ιρλανδός συγγραφέας όμως Bram Stoker έφτιαξε την «ιστορία» του τοποθετώντας τον Βλαντ σε αυτό το κάστρο και όταν οι ντόπιοι κατάλαβαν το χρυσωρυχείο που βρέθηκε ξαφνικά στα μέρη τους «πίστεψαν» αμέσως και με απόλυτη «βεβαιότητα» ότι όλα αυτά δεν μπορεί παρά να είναι μόνο η πάσα αλήθεια!!!
-   Ο παππούς μου μου είπε ότι ο παππούς του ήξερε από τον παππού του…….
Ιστορίες δηλαδή «απόλυτης ακρίβειας» και ιδού τα αποτελέσματα μπροστά στα μάτια μας. Στο γκισέ των εισιτηρίων κόσμος αρκετός αν και η εποχή δεν είναι αυτό που θα λέγαμε τουριστική. 18 lei (περίπου 4,5 Euro) η είσοδος. Πληρώνουμε και μπαίνουμε στον χώρο. Ένα ανηφορικό μονοπάτι οδηγεί σε μια σκάλα και αυτή στην είσοδο του κάστρου. Λίγο πριν την είσοδο στα δεξιά υπάρχει ένας εντυπωσιακός πέτρινος σταυρός.

Περνάμε την είσοδο και από ένα μικρό προθάλαμο αρχίζουμε να επισκεπτόμαστε το εσωτερικό. Η διαδρομή μονόδρομος. Στενοί διάδρομοι και σκάλες που δεν επιτρέπουν την επιστροφή.

Άλλωστε μπαίνοντας υπάρχει περιστρεφόμενη μπάρα μονής κατεύθυνσης. Το κάστρο έχει 57 δωμάτια, η πλειοψηφία των οποίων είναι μικρά ως μικροσκοπικά. Στη δεκαετία του 1920 ήταν η αγαπημένη εξοχική κατοικία της τότε βασίλισσας Μαρίας.

[dimosf]

Έπιπλα εποχής αλλά και διαμόρφωση του χώρου που σε πολλά δωμάτια θυμίζει χωριάτικο σπίτι.

Σε μια βιτρίνα ένα στέμμα και ένα σκήπτρο.

Αληθινά; Ποιος ξέρει. Σε άλλες βιτρίνες στολές κάποιων αρχόντων του Μεσαίωνα.

Και φυσικά σε κάποιο τοίχο και το γενεαλογικό δέντρο του Βλαντ. Σίγα μην έλειπε!!

[dimosf]

Σε διάφορα σημεία βγαίνεις σε μικρούς εξώστες με θέα είτε προς την κοιλάδα γύρω είτε προς την αυλή είτε προς διάφορα άλλα σημεία του κάστρου.

Αφού περάσαμε όλα τα δωμάτια που προέβλεπε η διαδρομή βρεθήκαμε στην αυλή,

στο κέντρο της οποίας μια απομίμηση πηγαδιού στρωμένου με νομίσματα ήταν το σκηνικό μερικών ακόμα φωτογραφιών.