Μέσα Ιουλίου ’19 πήγαμε για ένα 8ήμερο με την ευκαιρία ενός γάμου. Διαμονή στον οικισμό Πλατανίδια (Spyrou studios) Εντυπώσεις:
Ορεινές οι περισσότερες διαδρομές μέσα στο πράσινο περιορίζουν την μέση ταχύτητα αυτοκινήτου στα 40-50km/h .
Άφθονες παραλίες για κάθε γούστο άλλες οργανωμένες με κοσμοσυρροή άλλες ερημικές - σε τουριστικό χάρτη μέτρησα 25 στην εσωτερική πλευρά (Παγασητικός) και 37 στην εξωτερική (Αιγαίο). Πήγαμε σε Άφησσο, Αγ. Κυριακή, Παπά Νερό (όπου τύχαμε σε φοβερή χαλαζόπτωση),
Κάλαμο, Καστρί και Καλαμάκι.
Όμορφα χωριά με παλιά πετρόκτιστα αρχοντικά και πλατειούλες με αιωνόβια πλατάνια. Αγ. Βλάσιος (όπου έγινε το γαμήλιο γλέντι), Λαύκος, Βυζίτσα, Μηλιές, Μακρυνίτσα.
Αυτό που θα ευχαριστηθεί κανείς στο Πήλιο είναι το φαγητό. Ταβερνάκια με ψητά σούβλας, τοπικές σπεσιαλιτέ και φυσικά ψαροταβέρνες με τιμές οικονομικότερες άλλων παραθεριστικών προορισμών. «Κάρδαμο» στη Μακρινίτσα,
«Μανώλας» στην Αγ. Κυριακή (σπεσιαλιτέ η καραβιδομακαρονάδα),
«Καμάρες» στην Κάτω Γατζέα για ρομαντικό δείπνο δίπλα στο κύμα, «Φλοίσβος» στον Κατηγιώργη (Αγ. Γεώργιος) για ψαρόσουπες και ψαρικά, «Μπαλκόνι» στο Καλαμάκι για κρεατικά σούβλας.
Ενδιαφέρουσα εμπειρία χωρίς όμως κάτι το εξαιρετικό η διαδρομή Άνω Λεχώνια – Μηλιές με το τραινάκι (ο παλιός ατμοκίνητος «Μουντζούρης» σε σύγχρονη εκδοχή)
Το Πήλιο δεν εξαντλείται σε μια βδομάδα, έτυχε να κάνω και χειμερινές διακοπές (στο χωριό Λαύκος) – άλλες παραστάσεις βέβαια τότε με τα χιονισμένα τοπία.
Ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα.
