Μεσολόγγι
Πρωτεύουσα του νομού Αιτωλοακαρνανίας, με 18.000 κατοίκους σύμφωνα με την τελευταία απογραφή, το Μεσολόγγι είναι μια αναπάντεχα γοητευτική πόλη. Κτισμένη στην είσοδο του Πατραϊκού κόλπου, ανάμεσα στις εκβολές των ποταμών Ευήνου και Αχελώου, πλάι στη λιμνοθάλασσα που αποτελεί σημαντικό υγροβιότοπο, με σπάνια χλωρίδα και πανίδα, ιχθυοπαραγωγικό κέντρο και κέντρο παραγωγής αλατιού, δεν είναι μόνο η πόλη με τη βαριά ιστορική κληρονομιά, αλλά η σύγχρονη πόλη με την έντονη πνευματικότητα και αλλά και τη φρεσκάδα που χαρίζει ο νεαρόκοσμος των φοιτητών που σπουδάζει στις σχολές των ΤΕΙ της πόλης.
Η Λιμνοθάλασσα του Mεσολογγίου.
Υπάρχουν πολλές εκδοχές για την ονομασία του Μεσολογγίου. Ο Κ. Παλαμάς το ονομάζει Μισολόγγι. Ο Σ. Τρικούπης - ιστορικός, λογοτέχνης, ρήτορας και πολιτικός (πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας στην κυβέρνηση Καποδίστρια), υποστηρίζει ότι προέρχεται από το "μέσου-λόγγος", ενώ η επικρατέστερη εκδοχή είναι του δικηγόρου Τηλέμαχου Κωστάκη, που υποστηρίζει ότι προέρχεται από το ιταλικό "mezzo-laghi" που σημαίνει αυτό που είναι ανάμεσα σε λίμνες. Και πράγματι το Μεσολόγγι ήταν χτισμένο πάνω σε τρεις νησίδες που η επικοινωνία μεταξύ τους γινόταν με πλοιάρια και μονόξυλα και γι' αυτό άλλωστε το 1650 το ονόμαζαν μικρή Βενετία.
Η πρώτη επαφή του επισκέπτη με την Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου (όπως ανακηρύχτηκε στις 22 Απριλίου του 1937 με απόφαση του Γεωργίου του Β', που όρισε την Κυριακή των Βαΐων ημέρα εθνικού εορτασμού της επετείου της εξόδου), περνά από την ανατολική Πύλη που είναι και η είσοδος της πόλεως, της οποίας τα τείχη έγιναν την εποχή του Όθωνα, και συναντά τον Κήπο των Ηρώων.
Περπατώντας στα δρομάκια της πόλης ανακαλύπτεις μικρούς θησαυρούς, όπως παλιά γραφικά καφενεδάκια, που ευτυχώς η εξέλιξη άφησε ανέπαφα. Μνημεία θύμησης άλλης εποχής, όπου με το καφεδάκι και το ουζάκι με το φτωχικό μεζέ - λίγη ντομάτα, ελιά, τυρί, ίσως και κάνα άγριο αγκιναράκι - οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν και στα πηγαδάκια εξακολουθούν να βρίσκονται οι "λύσεις" στα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας.
Κέντρο της πόλης η πλατεία Μάρκου Μπότσαρη με το παλιό δημαρχείο το οποίο φιλοξενεί το Μουσείο Ιστορίας και Τέχνης. Το μουσείο αυτό περιλαμβάνει προσωπογραφίες οπλαρχηγών και φιλελλήνων, νομίσματα, μετάλλια και όπλα, αυθεντικές γκραβούρες του 1837, έργα του άγγλου Friedel, τις προτομές των πέντε Μεσολογγιτών πρωθυπουργών (Σπυρίδων Τρικούπης, Ζηνόβιος-Ζαφείριος Βάλβης, Δημήτριος Βάλβης, Επαμεινώνδας Δεληγιώργης και Χαρίλαος Τρικούπης), αυθεντικούς πίνακες και αντίγραφα έργων μεγάλων ζωγράφων, Ελλήνων και ξένων, με θέμα το ηρωικό Μεσολόγγι. Άλλωστε δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο που δημιούργησαν αριστουργήματα επηρεασμένοι από τη θυσία του Μεσολογγίου.
Τουρλίδα
Στην Τουρλίδα θα κάνετε το μπάνιο σας προς τα ανοικτά του Πατραϊκού κόλπου. Απέχει 5 χιλιόμετρα από την πόλη του Μεσολογγίου και η διαδρομή είναι μαγευτική, γιατί ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος προχωρεί μέσα στη λιμνοθάλασσα. Πήρε το όνομά της από ένα είδος θαλασσινών πουλιών που υπήρχαν εκεί τις "τουρλίδες".
Εκεί θα δείτε και τη Μαύρη Αλυκή.Την είπανε "μαύρη" γιατί το αλάτι της είναι χαμηλότερο σε ποιότητα από της άσπρης, της άλλης αλυκής που βρίσκεται στον δρόμο προς το Αιτωλικό. Ωραίος είναι και ο οικισμός της Τουρλίδας με τα ξύλινα σπίτια (πελάδες), στα οποία παραθερίζουν πολλοί Μεσολογγίτες. Σήμερα είναι η πλαζ του Μεσολογγίου. Η Τουρλίδα μέχρι το 1885 ήταν νησί. Εκεί άραζαν τα καράβια, πριν γίνει το λιμάνι της πόλης, καθώς από εκεί και πέρα τα νερά γίνονται πολύ ρηχά. Ο δρόμος με τον οποίο ενώθηκε με την πόλη δημιουργήθηκε από τις εκσκαφές, που έγιναν για την κατασκευή του Λιμανιού.
Πελάδες
ΕKEI ΣTHN επιπεδη απεραντοσύνη της «λίμνης της μεγάλης και της ήρεμης», όπως ονόμαζε ο K. Παλαμάς τη λιμνοθάλασσα του Mεσολογγίου, η γραμμή του ορίζοντα διακοπτόταν εδώ και εκεί από κάποιες μικρές «κουκκίδες» που δεν ήταν φυσικά αντικείμενα, αλλά ανθρώπινες κατασκευές. Hταν οι πελάδες, οι μικρές ταπεινές καλύβες των ψαράδων, απαραίτητα λειτουργικά στοιχεία της παραδοσιακής αλιευτικής ιεροτελεστίας. Ηταν τα ζωτικά καταλύματα που προστάτευαν τους φτωχούς εργάτες της λιμνοθάλασσας από τα απροσδόκητα μπουρίνια, που τους μάζευαν σε μικρές και μεγάλες παρέες για περιστασιακές ουζοκατανύξεις κατά τις κρύες χειμωνιάτικες βραδιές, που τους πρόσφεραν ένα αχυρένιο στρώμα και μερικές ώρες ύπνο και ξεκούραση ενδιάμεσα στην αλιευτική τους βάρδια.
Oι πελάδες φτιάχνονταν άλλοτε μεμονωμένες και άλλοτε σε ομάδα, σε στρατηγικά σημεία της λιμνοθάλασσας, εκεί όπου θα υπηρετούσαν καλύτερα τους παραπάνω σκοπούς. Τα υλικά δόμησης ήταν αυτά που πρόσφερε το τοπικό φυσικό περιβάλλον. Πάσσαλοι από φτελιές και στηρίγματα από αλμυρίκια. Σκελετοί τοιχοποιίας από χοντρό καλάμι και δέσιμο με μάτσα από φλούδι (ψαθί). Επένδυση τοίχων και οροφής και πάλι από πλεξάνες ψαθιού και ψιλού αγριοκάλαμου.
Όσον αφορά τις γεύσεις που θα δοκιμάσει κανείς στο Μεσολόγγι, είναι νομίζω αυτονόητο οτι θα συμπεριλαμβάνουν ψάρι, χέλι, αυγοτάραχο για τους πιο τολμηρούς και οτι άλλο δίνουν τα νερά της λιμνοθάλασσας μαζί με ουζάκι Τρικενέ που είναι και τοπικό ή τσίπουρο.
Βέβαια κάτι που αξίζει περισσότερο απο όλα τα άλλα ενδιαφέροντα πράγματα, τοπία και γεύσεις που θα συναντήσει κανείς στο Μεσολόγγι είναι η εμπειρία που θα βιώσει αν το επισκεφθεί τις ημέρες που λαμβάνουν χώρα οι γιορτές εξόδου του Μεσολογγίου και συγκεκριμένα 26 εως 28 Απριλίου.
