Όταν σε τυλιγει μια ασημενια καταιγιδα από παιχνιδιαρικα ψαρακια λιγα μολις μετρα από την ακτη.. Όταν η λευκη αμμος που πατας δε βρισκεται στην ακροθαλασσια , αλλα στη μεση της θαλασσας..Όταν η ομπρελα σου δε βρισκεται στην ακτη , αλλα μεσα στο νερο και μαλιστα διαθετει και ενσωματωμενο τραπεζακι , εχοντας προβλεψει ότι δε θα θελεις να βγεις εξω με τιποτα..Όταν μενεις σε beach cottage και η διευθυνση σου είναι sugar και paradise beach γωνια...Τοτε δυσκολα πιστευεις ότι υπαρχει καπου μια μεγαλουπολη που περιμενει να επιστρεψεις συντομα.
Δεν ξερω αν η Kota ηταν η καλυτερη παραλια του νησιου , γιατι δεν εφυγα ποτε από εδώ για να παω να ψαξω για άλλη! Δεν αφηνεις ευκολα μια τελεια παραλια και έναν τροπικο κηπο της Εδεμ , γιατι καπως ετσι εμοιαζε ο περιποιημενος κηπος του Kota beach resort. Τωρα αυτό το resort μη σας κανει να σκεφτειτε τιποτα πολυτελειες. Μιλαμε για ξυλινα καλυβακια διασπαρτα μεσα στα δεντρα , με ένα μηχανημα που υποτιθεται ότι είναι aircon και κατά τα αλλα εντελως σπαρτιατικο , με τα απολυτως απαραιτητα.
Ευτυχως στα απαραιτητα συμπεριλαμβανοταν και το ξυλινο υπερυψωμενο μπαλκονι με τις φαρδιες ξυλινες κουνιστες πολυθρονες και την απιστευτη θεα. Το cottage δεν ηταν λουξ , αλλα εξω από τo δωματιo τι πολυτελεια! Η φυση δεν τσιγκουνευτηκε καθολου όταν προικιζε τις ακτες του Bantayan!
Οι backpackers εχουν ανακαλυψει το νησι εδώ και καιρο , αλλα οι τουριστες το προσπερνουσαν μεχρι που ξεκινησαν οι απευθειας πτησεις Cebu-Bantayan και μαθευτηκε ότι υπαρχουν εδώ παραλιες που συναγωνιζονται σε ομορφια το μεγαλο αστερι της περιοχης , το γειτονικο νησι Malapascua – επονομαζομενο και νέο Μπορακαι.
Το αλλοτε ηρεμο ψαροχωρι Santa Fe σημερα δεχεται καθημερινα φερυ με κοσμο από τις βορειες ακτες του Σεμπου , παρολα αυτά εχει ακομα δρομο για να γινει το νέο Boracay ή το νέο Malapascua αφου το μονο που διαθετει είναι λιγοστα μπανγκαλοουζ χωρις πολυτελειες. Η διασκεδαση περιοριζεται σε μερικα beach bars - το ένα πλωτο μποστα από τη sugar beach - και αυτά τιποτα το σπουδαιο..απλες καλυβες με ωραια μουσικη , ρεγγε ως επι το πλειστον , ξυπολητους θαμωνες και φοβερα κοκτειλ.
Το εσωτερικο του νησιου ηταν με μια λεξη καταπρασινο , ένα απεραντο πρασινο σε πληρη αρμονια με τα ντοπια bahay kubo , τις παραδοσιακες φιλιππινεζικες καλυβες φιαγμενες από μπαμπου δεμενα το ένα διπλα στο άλλο και μαλλιαρη οροφη φιαγμενη από φυλλα φοινικα nipa. Καποια ηταν διοροφα και όπως ξεφυτρωναν εδώ κι εκει μαζι με συσταδες από φοινικες και μπανανιες εδιναν εξωτικη οψη στο τοπιο. Το νησι είναι γνωστο σαν ‘Egg basket’ των Βισαγιας , αφου τροφοδοτει με αυγα όλα τα γυρω νησια καθημερινα και εξηγει τον ασυνηθιστο αριθμο καρτελων που ειδα να φτανουν στο λιμανι όταν φτασαμε κι εμεις.
Καποιο βραδυ που βγηκαμε να δουμε τι λεει η περιοχη τη νυχτα , απογοητευτηκα.. Ενα φτηνο καραοκε μπαρ με μια Φιλιππινεζα να κατακρεουργει ένα τραγουδι της Μαντονα , ένα-δυο μαγαζια κακογουστα , εντελως αδεια αφου κοσμος δεν υπηρχε – υποθετω ότι περιμενουν να ανεβει ο τουρισμος καποια στιγμη? Αν επρεπε λοιπον να βρω κατι στο οποιο υστερει το νησι , θα ελεγα σε νυχτερινη ζωη. Εγω δεν ειμαι πολύ της νυχτερινης διασκεδασης , οποτε η βραδινη ρομαντικη βολτα στην αμμουδια και ένα ποτο σε καποιο ησυχο μπαρακι στην παραλια με καλυπτε απολυτα. Ισως μεσα στη Santa Fe να υπαρχει περισσοτερη νυχτερινη ζωη , αλλα ειλικρινα δεν το εψαξα καθολου.
Το πρωι το σκηνικο αλλαζε..οι παγκοι εβγαιναν στο δρομο και γεμιζαν χρωματα κι αρωματα από τα φρουτα , τα λαχανικα και τα μπαχαρικα. Μπουκαλια κοκα κολας του 1,5 λιτρου περιμεναν κατω από τον καυτο ηλιο να πουληθουν. Όχι , κανεις δε θελει να αγορασει ζεστη κοκα κολα , αλλα να βαλει καυσιμο στο μηχανακι-τρικυκλο , ολο και καποιος θελει. Αυτές οι εξωτικες κατασκευες από υπερυψωμενα κασονια με χορταρενιο σκεπαστρο είναι πρωτοτυπα βενζιναδικα και υπηρχαν παντου γυρω από την πλατεια που εσφυζε από ζωη και κινηση με τα δεκαδες τρικυκλα να χτυπανε τα κουδουνια ειδοποιωντας τους υποψηφιους επιβατες.
Το σχολειο που βρισκοταν απεναντι από το Kota beach γεμιζε παιδια και η παραλια που το απογευμα γεμιζε από φωνουλες της ντοπιας πιτσιρικαριας , τωρα ηταν αδεια. Οι λιγοστοι τουριστες ετρεχαν για καταδυσεις και σνορκελ στο απεναντι νησακι Virgin κι εγω κυνηγουσα τη θαλασσα που αλλου την αφηνα το βραδυ κι αλλου την εβρισκα το πρωι! Ολο το βραδυ τραβιοταν προς τα μεσα αφηνοντας το κιοσκι και τις ομπρελες να στεκουν αμηχανα στην αμμο λες και καποιος παλαβος τα τοποθετησε σε λαθος θεση. Κι εγω επρεπε να περπατησω αρκετα μετρα για να βουτηξω πισω από την υπερυψωμενη λωριδα αμμου.
Το μεσημερακι απολαμβανοντας το φαγητο μου στο εστιατοριο του ξενοδοχειου , εβλεπα τα πραγματα να μπαινουν στη θεση τους επιτελους!Η θαλασσα επεστρεφε σιγα σιγα στη θεση της. Το κιοσκι γινοταν πλωτο , το μπαρακι στα ανοιχτα μπορουσε τωρα να δικαιολογησει το ονομα floating bar. Οι ομπρελες αποκτουσαν λογο υπαρξης με το νερο να φτανει μεχρι τη μεση τους και το ενσωματωμενο τραπεζακι να με προσκαλει να κατεβω με ένα δροσερο choco-banana για απογευματινη βουτια. Μονο η υπερυψωμενη λωριδα αμμου αντιστεκεται σθεναρα και αρνειται να βυθιστει δημιουργωντας σε συνεργασια με την ακτη μια εντυπωσιακη λιμνοθαλασσα με τους γερμενους φοινικες να καθρεφτιζονται στα νερα της. Αφου φιαχτει το σκηνικο , ο ηλιος βασιλευοντας δινει την απαραιτητη αποχρωση , διαφορετικη κάθε βραδυ στο υπεροχο εξωτικο τοπιο.
Εγω και ο Mr.go2 ολομοναχοι στην αμμουδια , μοναδικος ηχος το κελαηδημα των τροπικων πουλιων , εξωτικα αρωματα και ροζ ηλιοβασιλεματα πανω από τη θαλασσα των Βισαγιας..δικαιως αισθανομαστε ένα βημα πιο κοντα στον παραδεισο!
