3η μέραΗ μέρα ατή είχε αρχαιοελληνικά και άλλα ιστορικά ενδιαφέροντα. Όχι ότι αυτά λείπουν από όπου κι αν πάει κανείς στη χώρα μας. Εδώ όμως κυριαρχεί το μυστήριο μιας και έχει να κάνει με τον κάτω κόσμο. Αχέροντας και Νεκρομαντείο πρώτο και κύριο πιάτο !
Οι πρόγονοι μας ήταν από τη μια δεισιδαίμονες και από την άλλη ως γνωστό ασκούσαν κατά κόρο το εθνικό μας σπορ. Τη Λαμογιά!!
Πίστευαν ότι τα ποτάμια και οι λίμνες, ειδικά στα σημεία που τα πρώτα χάνονταν από την επιφάνεια και έβγαιναν κάπου αλλού ήταν ο δίοδοι για τον Κάτω Κόσμο. Για τις ψυχές των νεκρών δε πίστευαν ότι είχαν υπεράνθρωπες μαντικές ικανότητες. Πολλοί από τους αρχαίους Ήρωες με κάποιο τρόπο είχαν καταφέρει να φτάσουν στον Άδη για κάποιο σκοπό (Οδυσσέας, Ορφέας, Ηρακλής κ.ά.). Η ανάγκη για την πρόβλεψη του μέλλοντος οδήγησε στη δημιουργία και λειτουργία δεκάδων μαντείων. Ένα από αυτά και μάλιστα σε σχέση με το άλλο κόσμο ήταν το νεκρομαντείο, στη βόρεια όχθη του ποταμού Αχέροντα μέσα από τον οποίο πιστεύανε ότι οι ψυχές πήγαιναν στον Άδη.
Στη , σήμερα αποξηραμένη, λίμνη Αχερουσία, ήταν η είσοδος για τον Κάτω Κόσμο! Πήγαιναν λοιπόν στο Μαντείο να ρωτήσουν τις ψυχές των αγαπημένων τους νεκρών για τα μελλούμενα. Εκεί έπρεπε να υποβληθούν σε μια μακρά προετοιμασία που περιλάμβανε εξαγνισμό, θυσίες αλλά κυρίως ειδική δίαιτα με κουκιά και λούπινα που μπορούν να προκαλέσουν διάφορες παραισθήσεις. Στο απόλυτο σκοτάδι και με την κατάλληλη ψυχολογική αλλά και σωματική προετοιμασία έβλεπαν και άκουγαν διάφορα τα οποία απαγορεύονταν ρητά να ανακοινώσουν μετά την αποχώρησή τους. Η μη τήρηση της υποχρέωσης αυτής αποτελούσε βαριά ιεροσυλία!
Ο ιερός αυτός χώρος σήμερα ανασκαμμένος μας δείχνει σε ένα βαθμό το τι γινόταν τότε εκεί. Τον 18ο αι. χτίστηκε πάνω του το Μοναστήρι του Αγ. Ιωάννη του Πρόδρομου. Σήμερα σώζεται μόνο η εκκλησία που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το κυρίως Ιερό του Μαντείου. Αυτό είναι τετράγωνης κάτοψης με πλευρά περίπου 22μ., χωρισμένο με δύο τοίχους στα τρία.
Στο κέντρο ο Ιερός χώρος και από τη μια μεριά και την άλλη έξι χώροι αποθήκης. Οι τοίχοι του έχουν το απίστευτο πάχος των 3,30 μ!!! Ο τοίχος όμως αυτός έχει μέσα στενό διάδρομο.
Ακριβώς κάτω από τον κύριο ιερό χώρο υπάρχει ισομεγέθης λαξευτή αίθουσα που στηρίζεται με 15 λαξευτά τόξα και όλο το σύνολο είναι εξαίρετης τεχνικά κατασκευής, Κατεβαίνει κανείς από ένα πολύ στενό άνοιγμα και μια σχεδόν κάθετη μεταλλική σκάλα. Στην αρχαιότητα κατέβαζαν αυτόν που ζητούσε τον χρησμό, δεμένο μα σχοινιά!! Επικρατούσε δε απόλυτο σκοτάδι. Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα, που βρίσκονται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο στα Γιάννινα βρήκαν και κομμάτια μιας μηχανής, ενός είδους γερανού με τον οποίο, οι ιερείς κινούμενοι αθέατοι στον εσωτερικό διάδρομο και στο σκοτάδι, κινούσαν είδωλα, κάτι σαν κούκλες, δήθεν πως ήταν οι ψυχές. Φυσικά η σχετική δίαιτα και η εξάντληση σε συνδυασμό με το φόβο που είχαν δημιουργήσει έφερναν το ποθητό αποτέλεσμα. Φυσικά το «θύμα» τα είχε κάνει πάνω του και ούτε λόγος βέβαια να κοινοποιήσει προς τα έξω τα συμβάντα! Ά ρε αθάνατε Έλληνα, σε όποια εποχή κι αν ζεις θα την κάνεις τη λαμογιά σου και θα σε πληρώνουν κι από πάνω. Νομίζω όμως ότι αξίζει να τους βγάλει κάποιος το καπέλο για τη μηχανή που είχαν στήσει!
Αφού περιπλανηθήκαμε στο φως και στο σκοτάδι του Νεκρομαντείου ξεκινήσαμε να πάμε προς τις πηγές του Αχέροντα. Πήγαμε μέχρι εκεί που πάει το αυτοκίνητο, Κόσμος πολύς, ταβέρνες, πανηγύρι! Για να πάει κάποιος στις πηγές πρέπει να περπατήσει μέσα στην κοίτη του ποταμού, πράγμα που εμείς δεν κάναμε. Κολυμπήσαμε όμως στα κρύα νερά (τι κρύα. ΜΠΟΥΖΙ. Μπρρρρρρρρ!!!!!!). Ειδικά τα παιδιά το χαρήκανε με το παραπάνω. Πέφτανε και αφήνονταν να τα παρασύρει το νερό μερικά μέτρα και πάλι από την αρχή. Κάποια εταιρεία έκανε και ράφτινγκ. Όχι σπουδαία πράγματα. 1000-1500 μ. αλλά χωρίς σωσίβια και κράνη. Αυτό δε μου άρεσε και τόσο αλλά κάτι το πολύ ρηχό και ήρεμο των νερών, κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε. Ωραίο ήταν!! Όταν γυρίσαμε κάτσαμε σε ένα τραπέζι ακριβώς στο νερό και φάγαμε.
Για καφέ αποφασίσαμε να πάμε στη γέφυρα της Γλυκής, ενός χωριού πάνω στο ποτάμι. Κάτω από τη γέφυρα μια σειρά μαγαζιά προσφέρουν φαΐ, καφέ αλλά κυρίως απίθανη δροσιά. Πίναμε τον καφέ μας με τα πόδια μέσα στο νερό!!!. Ο πιο απολαυστικός τρόπος ν περάσουν οι ζεστές ώρες της μέρας!!
Απόγευμα πια είπαμε να κινηθούμε πιο βόρεια. Πήραμε το δρόμο για Πάργα, την περάσαμε και παίρνοντας το δρόμο που πάει για Σύβοτα, στρίψαμε δεξιά ακολουθώντας ένα δρόμο με πολλές στροφές.
Ο δρόμος αυτός μας έβγαλε στο Κάστρο της Ανθούσας ή όπως μας είπαν οι ντόπιοι Κάστρο του Αλή Πασά.
Κτισμένο σε ύψωμα πάνω από την Πάργα, δεσπόζει σε όλη την περιοχή με μοναδική θέα, εκτός από την Πάργα, στο Ιόνιο και στο βάθος τους Παξούς!
Πολύ καλοδιατηρημένο με μεγάλο μέρος των δωματίων ακέραια, ακόμα και οι οροφές, με διαδρόμους πάνω στα τείχη που σε φέρνουν από το ένα μέρος του κάστρου στο άλλο, ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Δυστυχώς μια ηλικιωμένη γυναίκα καθόταν στην είσοδο και έβριζε με πολύ άσχημο τρόπο τους επισκέπτες. Φυσικά η γυναίκα δεν ήταν στα καλά της όπως μας είπαν και κάποιοι που έχουν δίπλα κάποιες καντίνες (-άστην. Θεότρελη είναι!!). Δυστυχώς όμως δημιουργούνταν ένα άσχημο κλίμα. Τέλος πάντων. Φύγαμε και πηγαίνοντας προς Αρίλα για μπάνιο, πέσαμε και σε άλλο γνωστό. Συνάδελφοι!! Αυτό το ταξίδι είχε πολλούς γνωστούς τελικά! Έπεφτε μαζί και ο ήλιος όταν πέφταμε στην κατακόκκινη θάλασσα. Το βραδινό μπάνιο θα ήταν ένας πολύ ωραίος επίλογος αν δεν ακολουθούσε στο κάμπινγκ κουβεντούλα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
(συνεχίζεται)
