Οι ομορφιές της βόρειας Ελλάδας είναι λίγο-πολύ άγνωστες για μας τους Στερεοελλαδίτες. Εγώ μάλιστα που δεν θεωρούμαι και πολυταξιδεμένος δε γνώριζα για την Έδεσσα τίποτα, πριν από μια κουβέντα για τα "πέριξ" της συμπρωτεύουσας με μια παρέα από τη Θεσσαλονίκη. Ξεκινήσαμε το λοιπόν την Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος από τη Θεσσαλονίκη για ένα "καφέ" στην Έδεσσα, να δούμε και τους καταρράκτες - επιτέλους!
Η διαδρομή (80Km περίπου) μας οδηγεί μέσα από το επαρχιακό οδικό δίκτυο σε κάτι παραπάνω από μια ώρα στην Έδεσσα. Απο κεί και πέρα όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους... καταρράκτες. Στο τέλος του δρόμου δίπλα στα ποταμάκια που "τροφοδοτούν" τους καταρράκτες υπάρχει μια πλατεία - πάρκινγκ που εξυπηρετούσε και την απαραίτητη θρησκευτική εμποροπανήγυρη (δηλαδή πανικός). Έφυγα από το Γαλάτσι για να μην μπορώ να παρκάρω στην Έδεσσα...
Η όλη εμπειρία όμως έμελλε να με ανταμοίψει. Ο όλος χώρος είναι τακτοποιημένος, καθαρός και τουριστικά αξιοποιημένος. Μπορείς να Μοναδική θέα πίσω από τον μεγάλο καταρράκτηπεριπλανηθείς ανάμεσα στα ποταμάκια - ρυάκια μέσα από τα λιθόστρωτα μονοπάτια, θαυμάζοντας την ομορφιά της φύσης. Ο κόσμος πολύς, Έλληνες και ξένοι ανταλλάσουν εντυπώσεις και πληροφορίες σε μια πολύ παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Ο χώρος περιστοιχίζεται απο κτίσματα που στο σύνολό Ορμητικά ποταμάκια σμιλεύουν τις ρίζες των πλατανιώντους αποτελούν το "Μουσείο Νερού". Οι κάτοικοι της περιοχής εκμεταλλευόμενοι τη δύναμη του νερού στήσαν στο πέρασμα των χρόνων αξιόλογες μηχανές τύπου ..."Da Vinci" για να κάνουν τις δουλειές τους. Το κανναβουργείο, ο αλευρόμυλος, χωμένα σε κτίρια εποχής μέσα στους κήπους, στην πέτρα και το ξύλο σε κάνουν να νομίζεις πως σταμάτησε ο χρόνος. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η μερακλίδικη προσπάθεια του "Ενυδρείου", όπου μπορείτε να γνωρίσετε μερικά από τα ντόπια ψάρια του γλυκού νερού (γουλιανούς, γριβάδια), κάποια άλλα της αλλοδαπής (πιράνχας), μερικά φίδια όπως την οχιά και τον κροταλία και μερικά πιο εξωτικά ερπετά όπως τον αλιγάτορα. Η προσεγμένη κατασκευή σέβεται το φυσικό τοπίοΙδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε μια χοντρή, ακίνητη, βαριεστημένη σαύρα που δεν κούναγε με τίποτα. Κάπου εκεί θυμήθηκα ότι τα ζώα δεν είναι γεννημένα για να ζούν στην αιχμαλωσία, αλλά όπως πάει η κατάσταση τυχεροί θα είμαστε αν τα βλέπουμε έστω κι έτσι μετα από μερικά χρόνια...
Το κλού φυσικά της υπόθεσης είναι η φυσική κατάληξη των νερών, οι καταρράκτες. Περίμενα να δω κανα ρυάκιΕκπληκτικές μηχανές - απομηνάρια μιας άλλης εποχής να πέφτει, αλλά το θέαμα και ο ήχος του μεγάλου καταρράκτη με αιφνιδίασε ευχάριστα. Η όλη κατασκευή γύρω από τον "μεγάλο" είναι πολύ έξυπνα φτιαγμένη και σου επιτρέπει να απολαύσεις το σκηνικό από όλες τις οπτικές γωνίες, μέχρι και να βρεθείς πίσω από τον καταρράκτη (α-λα Ιντιάνα Τζοουνς) και να βγάλεις μερικές πολύ όμορφες φωτογραφίες, γλυτώνοντάς την με μερικές πιτσιλιές. Κολλητά στον καταρράκτη υπάρχει και ένα όμορφο μικρό σπήλαιο (με σταλακτίτες, σταλαγμίτες, αγωνία και λοιπά σπηλαιο-αξεσουάρ) που αξίζει τον κόπο να επισκευτεί κανείς (αφού είναι Το μικρό σπήλαιο προσθέτει μια νότα μυστηρίουκαι μέσα στα πόδια σου) και με εισητήριο πενήντα λεπτά (δεν ήξερα ότι υπάρχει άλλο προϊόν με μισό ευρώ γενικότερα, πέραν της αμοιβής του αλλοδαπού τζαμο-καθαριστή στα φανάρια).
Αφού κουραστείς από τον ποδαρόδρομο, μπορείς να ξεκουραστείς στις γύρω καφετέριες ή εστιατόρια. Εμείς καταλήξαμε σε ένα τέλειο τραπεζάκι, σύριζα στο ποτάμι, στο πιο κεντρικό μαγαζί των "καταρρακτών", ένα δημοτικό εστιατόριο. Με το που είδα τη λέξη "δημοτικό" στον κατάλογο, φαντάστηκα τα χειρότερα, αλλά έπεσα μακράν έξω. Ο σερβιτόρος ευγενέστατος, να απαντάει και στην πιο σπαστική μας ερώτηση (τύπου τι είν' αυτό, τι 'ναι κείνο), ταχύτατος και το φαγητό ξεχωριστό. Οι τιμές (35 ευρώ για να φάνε 3 άτομα τον Αγλέορα) πολύ χαμηλές για μας τις κατσαρίδες της πόλης, που έχουμε μάθει να πληρώνουμε τον κούκο αηδόνι και να εισπράτουμε για ρέστα μια μούτζα όταν γυρνάμε την πλάτη μας...
Γενικά, αν τύχει και περάσετε από κοντά μην προσπεράσετε. Η Έδεσσα είναι υπέροχη τοΤα λιθόστρωτα μονοπάτια του Μουσείου Νερού ίδιο και οι ανθρώποι της. Πήγα απροετοίμαστος (καφέ τελικά δεν ήπια, απορροφημένος από τη φύση) και δεν εκμεταλλεύτηκα την επίσκεψή μου όσο έπρεπε. Κατόπιν εορτής, έμαθα ότι υπάρχουν άπειρες δραστηριότητες στην περιοχή, μια καλή αρχή για σχετική ενημέρωση είναι στο site του Δήμου της Έδεσσας (
www.edessacity.gr). Όπως είπε και ο Μενέλαος Λουντέμης (και διαβασα στο site της Έδεσσας) ... η Έδεσσα είναι το σκαλοπάτι όπου πατά ο Θεός για να ανέβει στον ουρανό. Δεν είχε κι άδικο!
