Σαββατιάτικη βόλτα στο Ληλάντιο!!!Είναι 720 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Η κλαγγή των όπλων που χτυπιούνται με λύσσα, οι ιαχές των πολεμιστών και τα βογκητά των τραυματισμένων και των μελλοθάνατων γεμίζουν τον αέρα. Η μάχη φαίνεται πως είναι σφοδρή και με πολλά θύματα. Και γι αυτό έμεινε στην ιστορία. Η νίκη γέρνει τελικά προς το μέρος της σημερινής πρωτεύουσας του τόπου.
Οι δυο γειτόνισσες συνδέονται με «δυνατή» λυκοφιλία!! Πότε αγκαζέ ξεκινούν να φτιάξουν αποικίες σε τόπους μακρινούς και πότε σφάζονται για τον κάμπο που τις χωρίζει.. Οι γειτόνισσες πόλεις είναι η Χαλκίδα και η Ερέτρεια. Και ανάμεσά τους το Ληλάντιο Πεδίο. Η μικρή κοιλάδα που διαρρέει ο Λήλας ποταμός στην πορεία του από τη Δίρφη μέχρι τον Νότιο Ευβοϊκό (
http://www.lilantio.gr/article.php?cat=54).
2730 χρόνια μετά τη σπουδαία εκείνη μάχη και αν και ήμαστε ακόμα στις αρχές του Οκτώβρη, ο καιρός έβαλε για λίγο τα χειμωνιάτικά του. Όχι βέβαια τα βαριά χειμωνιάτικα.
Δεύτερο Σάββατο του Οκτωβρίου και έχοντας περάσει τρεις εβδομάδες με πολύ δουλειά και μεγάλη κούραση για την αντιμετώπιση του τέρατος που λέγεται Ευρωπαϊκή (!!) γραφειοκρατία, έχουμε αποφασίσει να πάμε μια μικρή βόλτα, να φύγει λίγο το μυαλό. Ο στόχος ένα μοναστήρι κοντά στη Χαλκίδα Η Μονή Αγίου Γεωργίου ΑΡΜΑ (
http://www.lilantio.gr/article.php?cat=24). Κάτι είχα δει, κάπου είχα διαβάσει, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για μια «αυτοψία». Το διαδίχτυο με προμήθεψε με τις απαραίτητες πληροφορίες και παρ’ όλο που η διαδρομή δεν είχε καμιά ιδιαίτερη δυσκολία, το GPS ανέλαβε την καθοδήγηση.
Στη Χαλκίδα στρίψαμε δεξιά για Νότια Εύβοια και σε λίγο περάσαμε τη Νέα Λάμψακο (
http://www.lilantio.gr/article.php?cat=17) και αφού περάσαμε το στεγνό ποτάμι μπήκαμε στο χωριό Βασιλικό (
http://www.lilantio.gr/article.php?cat=14). Μέσα στο χωριό στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση το χωριό Φύλλα (
http://www.lilantio.gr/article.php?cat=18), το χωριό του Μιαούλη.
Πλησιάζοντας τα Φύλλα είδαμε ψηλά τα εντυπωσιακά ερείπια του κάστρου Καστέλι (
http://www.lilantio.gr/article.php?cat=23). Ο δρόμος για το μοναστήρι περνάει έξω από το χωριό. Κινείται με αρκετές στροφές ανάμεσα σε ελαιώνες και αμπέλια. Σε λίγο οι καλλιέργειες δίνουν τη θέση τους στα πεύκα και φτάνουμε στο μοναστήρι που φαίνεται ξαφνικά σε μια στροφή, κρυμμένο καλά από «βέβηλα» μάτια.
Μια όμορφη πύλη που πλαισιώνεται από κυπαρίσσια είναι η πρώτη εικόνα. Το μοναστήρι, που δεν υπάρχει τεκμηριωμένο έτος ίδρυσής του, έχει διατηρήσει μόνο το καθολικό από τα παλιά. Νέα κτίρια έχουν φτιαχτεί στη θέση των κατεστραμμένων.
Και τα τελευταία χρόνια ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αναστήλωσης προσπαθεί να αποκαταστήσει ότι μπορεί να σταθεί από τα παλιά κτίρια.
Δυστυχώς η πύλη ήταν κλειστή και δεν υπήρξε καμιά απόκριση στο καμπανάκι που χτύπησα. Γύρω όμως από τους κήπους υπήρχε ένας πρόχειρος, συρμάτινος φράχτης, ανοικτός. Έτσι μπήκα στον περίβολο. Ψυχή ζώσα πουθενά! Λείπανε; Κοιμόνταν; Ποιος ξέρει; Η ώρα ήταν μία το μεσημέρι.
Το καθολικό δυστυχώς κλειστό. Έτσι περιορίστηκα σε φωτογραφίες του χώρου και του ναού απ’ έξω.
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αυτή τη φορά όμως μπήκαμε στα Φύλλα και αφού περάσαμε το χωριό προχωρήσαμε προς τον Μύτικα, το χωριό πάνω από το οποίο είχαμε δει από μακριά δύο εντυπωσιακούς πύργους (
http://www.lilantio.gr/article.php?cat=21).
Πρόκειται για μεσαιωνικά, αμυντικά κτίσματα των Λομβαρδών αρχόντων, που διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι σήμερα. Κάναμε λοιπόν μια στάση για φωτογραφίες και συνεχίσαμε μέχρι τη Νέα Λάμψακο. Η διαδρομή από τα Φύλλα μέχρι τον κεντρικό δρόμο είναι πολύ όμορφη.
Φτάσαμε λοιπόν στην παραλία στη Νέα Λάμψακο όπου υπάρχουν ουζερί και ψαροταβέρνες.
Απέναντι είναι η νέα, κρεμαστή γέφυρα της Χαλκίδας αλλά και το εργοστάσιο τσιμέντων.
Η παραλία είναι βραχώδης και η θάλασσα πολύ ρηχή γεμάτη φύκια. Ανάμεσα τους κάποιοι ψάχνουν για οστρακοειδή.
Ένας τέτοιος «ψαράς» εκείνη την ώρα έψαχνε. Φάγαμε το ψαράκι μας, πληρώσαμε και φύγαμε για καφέ.
Πήγαμε στο Βασιλικό και στρίψαμε δεξιά για την παραλία Λευκαντί. Ένα όμορφο λιμανάκι και μια μεγάλη παραλία, αρκετά οργανωμένη.
Έρημη και γαλήνια όμως.
Οι ομπρέλες χωρίς το κάλυμμα τους, σα σκελετοί, έκαναν το τοπίο ακόμα πιο μελαγχολικό. Ήταν όμως τόση η ηρεμία που γευτήκαμε στις πρώτες απογευματινές ώρες!! Κάναμε και ένα μικρό περίπατο κατά μήκος της παραλίας και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Λίγο πριν σουρουπώσει φτάσαμε στο σπίτι μας.
Ξεκουράστηκε το κορμί, ξεκουράστηκε ο νους, γέμισαν τα μάτια. Και ας μην καταφέραμε να ολοκληρώσουμε το στόχο μας. Μιαν άλλη φορά ίσως!!
Περισσότερες φωτογραφίες:
http://picasaweb.google.gr/dimoshellas2/Evia9102010?authkey=Gv1sRgCIykxrSfjPixlAE#
