Δύο αγαπημένες μου ασχολίες είναι τα ταξίδια και η θάλασσα. Για το λόγο αυτό όταν μου δόθηκε η ευκαιρία για μια κρουαζιέρα δεν δίστασα καθόλου να δηλώσω συμμετοχή.
Η κρουαζιέρα πραγματοποιήθηκε από Πέμπτη 25/03/2010 έως Μ. Παρασκευή 02/04/2010 και το πρόγραμμα περιελάμβανε επισκέψεις σε Αίγυπτο, Ισραήλ, Κύπρο και Τουρκία.
Το ραντεβού για το ξεκίνημα του ταξιδιού ήταν στην πύλη Ε10 του λιμανιού του Πειραιά, όπου βρίσκεται ο επιβατικός σταθμός. Αφού συγκεντρωθήκαμε όλοι, ο επικεφαλής που θα μας συνόδευε φωνάζοντας τα ονόματά μας, μας μοίρασε τις κάρτες επιβίβασης οι οποίες έγραφαν τον αριθμό της καμπίνας μας και τον αριθμό του λεωφορείου που θα χρησιμοποιούσαμε σε κάθε μας σταθμό. Με την κάρτα επιβίβασης περασμένη στο λαιμό μου και με τεράστια χαρά ανέβηκα για πρώτη φορά τις σκάλες του κρουαζιερόπλοιου Cristal. Μια αναλυτική και ακριβής περιγραφή του πλοίου έχει δημοσιεύσει ο φίλτατος dk, γι' αυτό και δεν θα σταθώ σε λεπτομέρειες. Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και θα ήθελα να αναφερθώ είναι το γεγονός πως λίγη ώρα μετά τον απόπλου πραγματοποιήθηκε “γυμνάσιο εγκατάλειψης του πλοίου”. Μόλις ακούσαμε τον χαρακτηριστικό ήχο κινδύνου τρέξαμε αμέσως στις καμπίνες μας φορέσαμε τα σωσίβια μας και ακολουθώντας τις υποδείξεις του πληρώματος μαζευτήκαμε στους προβλεπόμενους σταθμούς συγκέντρωσης, οι οποίοι αναγράφονταν πάνω στα σωσίβιά μας. Έπειτα πέρασε ο καπετάνιος έλεγξε οτι η διαδικασία είχε γίνει σωστά και σήμανε τη λήξη της άσκησης. Όταν επιστρέψαμε στην καμπίνα μας βρήκαμε το πρόγραμμα με τις δραστηριότητες που θα γίνονταν ενώ βρισκόμασταν εν πλω. Είχε αναλυτικά τις ώρες που ήταν οι τραπεζαρίες ανοικτές και σε πιο κατάστρωμα βρίσκονταν, τις ώρες των άλλων δραστηριοτήτων όπως π.χ. κατασκευή λουλουδιών, μαθήματα μαγειρικής, μαθήματα χορού, καθώς επίσης και το πρόγραμμα της εκδρομής της επόμενης ημέρας στο λιμάνι που θα προσεγγίζαμε. Το πρόγραμμα αυτό το βρίσκαμε καθημερινά το απόγευμα στην καμπίνα μας. Παρόλο που είχα την περιέργεια πως θα περνάει ο χρόνος ανάμεσα στα λιμάνια και είχα τον φόβο ότι θα βαρεθώ, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Πολλές φορές δεν προλάβαινα να παρακολουθώ όλες τις δραστηριότητες και ο χρόνος περνούσε πολύ ευχάριστα παρόλο που ήμουν μόνη.
Αίγυπτος (Αλεξάνδρεια – Πυραμίδες)
Ο σκοπός του ταξιδιού. Ο λόγος που επέλεξα την συγκεκριμένη κρουαζιέρα ήταν ουσιαστικά η εκπλήρωση του μεγάλου μου ονείρου, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, να βρεθώ στις Πυραμίδες!
Στην Αλεξάνδρεια φτάσαμε το πρωί του Σαββάτου και χωρίς να περάσουμε κάποιο έλεγχο στο τελωνείο, επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία μας με προορισμό το Κάιρο. Η διαδρομή ήταν μια επιβεβαίωση όσων είχα ακούσει για την κυκλοφορία και την ζωή στην Αίγυπτο, δηλαδή πολύ κίνηση, παλιά αυτοκίνητα, πολύ βρωμιά και άσχημα κτίρια.
Πρώτη στάση ήταν οι Πυραμίδες. Πλήρης απογοήτευση, καθώς άργησα να πάω τουλάχιστον 2 δεκαετίες...
Η τουριστική ανάπτυξη της περιοχής που αποτελεί τη βασική πηγή συναλλάγματος για την Αίγυπτο έχει κάνει τις Πυραμίδες ένα πολύβουο τουριστικό σταυροδρόμι, έχοντας αφαιρέσει πλήρως τη μαγεία και την επιβλητικότητα των μνημείων. Το αίσθημα αυτό έγινε χειρότερο από την εξαιρετικά σύντομη παραμονή των 20 λεπτών, όπου φυσικό ήταν να μην προλάβω να μπω ούτε σε Πυραμίδα, ούτε να ανέβω σε καμήλα. Το όνειρό μου παρέμεινε όνειρο και δημιουργεί μια θετική παρακαταθήκη για μια μελλοντική επίσκεψη με περισσότερο χρόνο.
Η επόμενη στάση ήταν στο Μουσείο του Καΐρου, όπου λίγα πράγματα μπορούν να ειπωθούν εφόσον δεν είχαμε ξεναγό να μας βοηθήσει, επικρατούσε οχλαγωγία και ουρές αμέτρητες όχι μόνο για να μπούμε, αλλά και στις αίθουσες με τα εκθέματα που καθιστούσαν δύσκολη την εμπειρία της επίσκεψης.
Ύστερα από αυτή την ταλαιπωρία επισκεφτήκαμε ένα μαγαζί που πουλούσε παπύρους, το οποίο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί μας μίλησαν και μας έδειξαν τον τρόπο κατασκευής τους.
Το γεύμα εκείνη την ημέρα πραγματοποιήθηκε σε ένα 5άστερο ξενοδοχείο με σχετικά νόστιμο, αλλά πολύ πλούσιο φαγητό και ακολούθησε η επιστροφή μας στο πλοίο.
Ισραήλ (Άγιοι Τόποι)
Την επόμενη μέρα, Κυριακή των Βαΐων, φτάσαμε στο βασικό λιμάνι του Ισραήλ την Χάιφα, όπου παραμείναμε για 3 ημέρες. Πριν την αποβίβασή μας μαζευτήκαμε σε ένα από τα σαλόνια του πλοίου και παραδώσαμε τα διαβατήριά μας στις τοπικές αρχές κι εκείνοι μας έδωσαν μια πράσινη κάρτα με σφραγίδα που ανέφερε το όνομά μας και τον αριθμό του διαβατηρίου μας. Στη συνέχεια περάσαμε από σωματικό έλεγχο με μαγνητικούς ανιχνευτές και επιβιβαστήκαμε στα λεωφορεία μας με προορισμό τα Ιεροσόλυμα.
Η διαδρομή ήταν πολύ διαφορετική από αυτή του Καΐρου. Μεγάλοι αυτοκινητόδρομοι, καινούργια αυτοκίνητα και σύγχρονα κτίρια σε ένα περιβάλλον με υποδειγματική καθαριότητα.
Το πρόγραμμα της κρουαζιέρας μου επέτρεψε να βρίσκομαι στους Άγιους Τόπους την πιο σημαντική περίοδο, αυτή του Πάσχα, αποφεύγοντας όμως ευτυχώς την υπερβολική κοσμοσυρροή της Μεγάλης Παρασκευής και του Μεγάλου Σαββάτου.
Τις ημέρες αυτές επισκεφτήκαμε το όρος των Ελαιών, τον Τάφο της Παναγίας, την Βηθλεέμ, την Ναζαρέτ, την Καπερναούμ, την Κανά, καθώς και ένα σημαντικό εθνικό σύμβολο για το Ισραήλ, το Τείχος των δακρύων.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση κατά την παραμονή μας εκεί, ήταν τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας που από ότι φαίνεται και από άλλες διηγήσεις ατόμων που έχουν επισκεφτεί τη χώρα, αποτελούν στοιχείο της κουλτούρας της. Οι έλεγχοι ξεκινούσαν κατά την άφιξη του λεωφορείου στο λιμάνι, όπου έπρεπε να απαντήσουμε σε 3 συγκεκριμένες ερωτήσεις: 1. Έχετε μαζί σας όπλα; 2. Σας έδωσε κάποιος άλλος όπλα; 3. Όταν αγοράσατε κάτι το συσκεύασαν μπροστά σας; Εφόσον οι απαντήσεις ήταν ικανοποιητικές ακολουθούσε ο κλασσικός σωματικός έλεγχος πριν την επιβίβαση στο πλοίο και σε κάποιες περιπτώσεις μας άνοιγαν και έλεγχαν τις τσάντες μας.
Πριν την αναχώρησή μας από την Χάιφα επιστρέψαμε τις πράσινες κάρτες και πήραμε πίσω τα διαβατήριά μας.
Κύπρος
Φτάσαμε την Μεγάλη Τετάρτη το πρωί. Η επίσκεψή μας στην Κύπρο ήταν δυστυχώς μόνο 5 ώρες. Επισκεφτήκαμε τα φυλακισμένα μνήματα και μετά μας άφησαν ελεύθερη ώρα για ψώνια στη Λευκωσία.
Τα φυλακισμένα μνήματα αφορούν ήρωες του Κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην Μεγάλη Βρετανία. Νέα παιδιά αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία έδωσαν τη ζωή τους για να μπορέσουν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία από την αποικιοκρατική δύναμη, όπως έκαναν πολλές άλλες χώρες εκείνο τον καιρό. Ο αγώνας τους δεν πήγε χαμένος καθώς η Μεγαλόνησος κέρδισε την ανεξαρτησία της. Λίγα χρόνια όμως αργότερα, ίσως στην πιο μαύρη στιγμή της νεότερης ιστορίας του Ελληνισμού, το νησί έγινε αντικείμενο κατοχής από την Τουρκία και το ζητούμενο είναι πλέον η αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων.
Τουρκία (Κουσάντασι)
Το μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης φτάσαμε στο Κουσάντασι, ένα μικρό μεν, αλλά αρκετά ανεπτυγμένο λιμάνι. Και εκεί δυστυχώς η παραμονή μας ήταν μικρής διάρκειας και το μοναδικό μέρος που επισκεφτήκαμε ήταν η Σμύρνη όπου μας άφησαν μόνο για 45 λεπτά.
Τουλάχιστον επισκεφτήκαμε την πασίγνωστη και γοητευτικότατη παραλία της που έχει πολλά να διδάξει στην Αθήνα, όπου δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο. Μια πλατιά πλακόστρωτη λωρίδα με πολλά μαγαζιά κατά μήκος, που προσφέρουν κάτι για τον καθένα (καφέ, φαγητό, ψώνια), όπως και η αντίστοιχη στην Θεσσαλονίκη (που παρεπιπτόντως την θύμιζε πάρα πολύ) δίνει τη δυνατότητα για έναν όμορφο χαλαρωτικό αλλά και αναζωογονητικό περίπατο δίπλα ακριβώς στη θάλασσα.
Μετά από αυτή την επίσκεψη παρακολουθώ με ιδιαίτερη ανυπομονησία τις τακτικές εξαγγελίες για την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου εδώ στην Αθήνα.
Την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί η επιστροφή μου στην Αθήνα με βρήκε εν μέρει ικανοποιημένη, καθώς θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο στην διάθεσή μου για κάθε μέρος που επισκέφτηκα και ιδιαίτερα για την Αίγυπτο!
