Εκεί που δεν έφτασε η φωτιά!!
Πέρασαν σχεδόν 3 χρόνια. Καλοκαίρι του 2007. Ένα καλοκαίρι που θα το θυμάται όλη η Ελλάδα για τις καταστροφικές πυρκαγιές του.
Τέλειωνε ο Ιούνης όταν ξεσπά πυρκαγιά στα Δερβενοχώρια και σε 3 μέρες φτάνει μέσα στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας και αφήνει πίσω της μαυρίλα και καταστροφή. Τα απανθρακωμένα κουφάρια των ελαφιών και των ελάτων στοιχειώνουν για καιρό τον ύπνο μου. Όλη η χώρα, αλλά κυρίως οι Αθηναίοι που γνώριζαν το θησαυρό που χάθηκε κλαίνε το «ΒΟΥΝΟ ΤΟΥΣ». Καπάκι οι φωτιές στην Αχαΐα συμπληρώνουν την καταστροφή για να ακολουθήσει η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ του Αυγούστου με τις φωτιές στην Πελοπόννησο και την Εύβοια. Μόνο ένας πόλεμος θα ήταν κάτι χειρότερο από εκείνο το καλοκαίρι. Εθνική κατάθλιψη κυρίεψε τότε τη χώρα απ’ άκρή σ’ άκρη.
Πάρνηθα! Το βουνό που ερωτεύθηκα, αγάπησα παράφορα και τελικά λάτρεψα. Το βουνό που μόνο χαρές μου έχει χαρίσει. Πόσες και πόσες φορές δεν ανέβηκα! Άλλοτε μόνος άλλοτε με παρέα. Με φίλους ή με τους μαθητές μου. Κάθε φορά με καλοδέχεται και όταν φεύγω έχω πάρει μόνο τα καλούδια του. Τον καθαρό αέρα, την γαλήνη, την ηρεμία, τις μοναδικές εικόνες του και άπειρες φωτογραφίες. Και πάντα…..τα σκουπίδια μας. Όταν η κόρη μου, γεννημένη τέλη Μαΐου, ήταν μικρή το πάρτι της γινόταν πάντα εκεί με πολλούς φίλους, πολλά παιδιά, πολύ κέφι. Μεγάλωσε όμως και το ετήσιο ραντεβού έπαψε. Όχι ότι δεν ανεβαίνω αλλά εκείνη η συνάντηση είχε άλλο χαρακτήρα και άλλο κέφι.
Μετά τη φωτιά δεν ήθελα να πάω. Πήγα μετά από εφτά μήνες, την τελευταία μέρα του Γενάρη του 2008. Το χιόνι είχε σκεπάσει κάπως το βουνό και η ασχήμια του καμένου τόπου δεν φαινόταν πολύ. Όχι ότι δεν πονούσαν αυτά που έβλεπα. Πήγα και πάλι τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου. Τότε τίποτα δεν κάλυπτε τις αποτρόπαιες εικόνες. Έπρεπε όμως να τις ξορκίσω. Ήταν εκεί και με περίμεναν. Πόνεσα πολύ. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Πήγα μέχρι τη διασταύρωση για Μόλα αλλά ήταν κατεβασμένη η μπάρα. Προφανώς για να προστατευτούν τα ελάφια που κατέφυγαν προς τα εκεί. Καλά κάνανε και κλείσανε το δρόμο. Από τότε ανέβηκα μερικές φορές ακόμα. Πάντα ένας κόμπος στο λαιμό και άλλος ένας στο στομάχι μέχρι να φτάσω στην περιοχή μετά το Καζίνο που οι εικόνες γίνονται ξανά οι παλιές αγαπημένες.
Πρώτο σαββατοκύριακο του Μαΐου 2010 και ο πρωθυπουργός ανακοινώνει τα χειρότερα οικονομικά μέτρα που έχουν παρθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Ακολουθεί μια εβδομάδα αναταραχών και θλιβερών γεγονότων. Γι άλλη μια φορά ο τόπος σε εθνική κατάθλιψη. Έρχεται και η τραγική είδηση για το χαμό ενός φίλου που έφυγε νέος και άδικα και το ηθικό κατρακυλά στα τάρταρα. Η χθεσινή Παρασκευή στο σχολείο εξοντωτική με πολιτιστικές εκδηλώσεις. Δε γίνεται κάτι πρέπει να κάνουμε. Να θυμηθούμε τα παλιά.
Σάββατο λοιπόν σήμερα και το αποφασίσαμε. Πικ νικ στην Πάρνηθα!! Κεφτεδάκια, ψωμοτύρι, σαλατικά, φρούτα, νερό, δυο καρέκλες και φύγαμε. Στο δρόμο μέχρι τις ταβέρνες αρκετή κίνηση. Από εκεί και πάνω τα πράγματα ήρεμα. Λίγη η κίνηση, οι εικόνες γνωστές, όμορφες κι αγαπημένες μέχρι τις τελευταίες στροφές κοντά στο παλιό ΞΕΝΙΑ. Κρανίου Τόπος!!
Δεν μπορώ να το συνηθίσω και περισσότερο να το δεχτώ με τίποτα. Δεν καταπίνεται. Οι εικόνες γροθιά στο στομάχι
