Λίγα τα νησιά με τα φυσικά προσόντα της Σκοπέλου. Είχα ακούσει τα καλύτερα για το απέραντο πεύκο και τις πολλές και όμορφες παραλίες της. Δεν χρειάστηκε λοιπόν πολλή σκέψη για να πάρω την απόφαση να περάσω δύο βδομάδες από την άδειά μου εκεί.
Υπάρχουν αρκετές επιλογές για να πάει κανείς στα νησιά των Σποράδων από την Αθήνα. Από τον Άγιο Κωνσταντίνο, τον Βόλο ή από την Κύμη. Επιλέχθηκε η Κύμη, γιατί μπορεί να είναι λίγο πιο μεγάλη η διαδρομή με το αυτοκίνητο από την Αθήνα μέχρι το λιμάνι, αλλά το τελικό κόστος είναι ακριβώς το μισό. Μετά από 4 περίπου ώρες και μια ολιγόλεπτη στάση στην Αλόννησο, φτάσαμε στην Σκόπελο.
Οι παραλίες είχαν αρκετό κόσμο, χωρίς να γίνεται το αδιαχώρητο. Όλες οι παραλίες που επισκέφτηκα είναι πολύ όμορφες, όπως :
Στάφυλος (παραλία με λεπτό βοτσαλάκι, που πρέπει όμως να παρκάρεις μακριά το αυτοκίνητο και να κατέβεις μερικά σκαλοπάτια μέχρι την παραλία),
Αγνώντας, (γραφικός παραθαλάσσιος οικισμός στην δυτική πλευρά της Σκοπέλου με αρκετές ψαροταβέρνες)
Πάνορμος, (αρκετά τουριστική παραλία γεμάτη ομπρέλες και ξαπλώστρες όπου δύσκολα βρίσκεις μέρος να αφήσεις την πετσέτα σου)
Χόβολο (βρίσκεται δίπλα στο Έλιος- Ν. Κλίμα και για να πάει κανείς πρέπει να περπατήσει πάνω σε βραχάκια μέσα στη θάλασσα),
Μηλιά (ίσως η καλύτερη παραλία που επισκέφτηκα με πεντακάθαρα νερά),
Καστάνι (η πρόσβαση στην παραλία γίνεται μέσω χωματόδρομου και το πάρκινγκ είναι ζόρικο, το αποτέλεσμα όμως δεν περιγράφεται),
Γλυφονέρι (με άμμο και βοτσαλάκι μικρό, ιδανική παραλία για ρακέτες, κάποιοι όμως ασυνείδητοι ψαράδες συνηθίζουν να πετάνε τη φύρα τους 20 μέτρα από την ακτή δίνοντας στην παραλία μια άσχημη μυρωδιά με ότι αυτή συνεπάγεται...)
Γλυστέρι (με μεγάλα βότσαλα και λίγο απότομη. Αξίζει μια στάση για σπιτικό φαγητό στην ταβέρνα δίπλα στην θάλασσα),
Λιμνονάρι (πολύ μικρό βότσαλο αλλά και πολλές βυθισμένες πλάκες τσιμέντο στην άκρη της παραλίας).
Δυστυχώς αυτό το τελευταίο, το παρατηρήσαμε σε πολλές παραλίες της Σκοπέλου και φυσικά όταν πας να μπεις στην θάλασσα, γλιστράει υπερβολικά.
Σε αρκετές από αυτές τις παραλίες, κάνοντας snorkeling, είδα μικρές άσπρες – διάφανες μέδουσες να κολυμπάνε δίπλα μου. Φυσικά το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πεταχτώ έξω από την θάλασσα και να αρχίζω να ρωτάω ντόπιους αν τσιμπάνε ή όχι. Έπιασα και μία από περιέργεια … Δεν φάνηκε όμως να είχε πρόθεση να μου κάνει κακό.
Γενικά και σ’ αυτό το νησί ο βυθός στις παραλίες δεν παρουσιάζει πολύ ζωή, παρότι έχει καλή διαμόρφωση σε κάποια σημεία (αρκετούς βράχους, «κρυψώνες» κλπ.) το πιο θεαματικό ζωντανό που είδα ήταν ένας αστερίας και το πιο σύνηθες οι μεδουσίτσες.
Σε όλες τις παραλίες υπήρχαν «οργανωμένες» ξαπλώστρες και ομπρέλες. Και φυσικά με το αζημίωτο. Η τιμή φάνηκε να ήταν μάλιστα συμφωνημένη. Παντού 7€.
Όσον αφορά το φαγητό … υπάρχουν και μαγαζιά που θα σε προσέξουν αλλά υπάρχουν κι άλλα που σε βλέπουν μόνο σαν τουρίστα! Δεξιά από την έξοδο του λιμανιού υπάρχει ένας τεράστιος πλάτανος που δημιουργεί μια μικρή όαση. Δεν θα σας πρότεινα όμως να καθίσετε στην καφετέρια που έχει εκεί, καθώς πέρα από τον ίσκιο του δέντρου δεν έχει να προσφέρει κάτι ξεχωριστό, πέρα από τα τυποποιημένα που βρίσκει κανείς στις αλυσίδες φούρνων της πόλης. Δυστυχώς όλα τα μαγαζιά του λιμανιού δηλώνουν ότι έχουν αυθεντική Σκοπελίτικη τυρόπιτα αλλά μόνο σε μια ταβέρνα, της κας Στέλλας στο Γλυφονέρι, έφαγα αυθεντική Σκοπελίτικη τυρόπιτα τηγανιτή που την έφτιαξε εκείνη τη στιγμή. Το άσχημο ήταν ο χρόνος που περίμενα να την φτιάξει! Η γεύση όμως ήταν απίστευτη. Στην Χώρα, υπάρχει ένας δεύτερος πλάτανος, στον πρώτο παράλληλο με την παραλιακή δρόμο. Έχει 4-5 σουβλατζίδικα, το ένα δίπλα στο άλλο με τους κράχτες – γκαρσόνια να κάνουν έντονη την παρουσία τους. Η ποιότητα του φαγητού στα δύο από τα εκεί μαγαζιά που προτιμήσαμε είναι γενικά μέτρια προς κακή, μάλιστα στο ένα από αυτά ονόματι «Πλάτανος» μας σέρβιραν τηγανητές πατάτες, μισοκαθαρισμένες, με τη φλούδα. Απίστευτη προχειρότητα, απορώ πως δουλεύουν μερικοί - μερικοί… Απέναντι από το πάρκινγκ του λιμανιού, στο εστιατόριο «Λίμνη», η εξυπηρέτηση ήταν άψογη και η ποιότητα εξαιρετική. Όμως η πίτα – γύρο έγραψε νέο ρεκόρ καθώς κόστιζε 3 ευρώ! Μάμα Μία! Η αστακομακαρονάδα στο «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» δεν ήταν κακή και το service πολύ καλό. Γενικά από την εμπειρία μου συμπέρανα ότι καλό θα είναι να αποφύγει κανείς τα εστιατόρια της «βιτρίνας» και να αποτραβηχτεί στα μικρότερα όπου μπορεί να βρει τελικά να βρει σπιτικό φαγητό και σε πολύ καλύτερες τιμές. Η κυρά Στέλλα είναι παράδειγμα προς μίμηση στον τομέα αυτό.
Λόγω του ότι ήταν αρχές Ιουλίου η κίνηση ήταν σχετικά ακώλυτη. Είχα ακούσει ότι δεν βολεύει το αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις στο νησί, αλλά αυτό μάλλον αφορά στον Αύγουστο που η κίνηση γενικά κορυφώνεται. Η πρόσβαση με αυτοκίνητο στη χώρα και στις παραλίες ήταν άνετη και γρήγορη (η μεγαλύτερη διαδρομή που μπορεί να διανυθεί στο νησί είναι 34km). Οι φιδίσιες διαδρομές μέσα στο πευκοδάσος είναι υπέροχες και χαλαρωτικές, οι «στριφτεροί» οδηγοί θα τις εκτιμήσουν ιδιαίτερα. Η μεγάλη καμένη έκταση μας στεναχώρησε, όμως η παρουσία της πυροσβεστικής στο νησί είναι έντονη και εμπνέει αισιοδοξία για το μέλλον. Ο μεγαλύτερος όμως εχθρός του πεύκου στο νησί, παραδόξως, δεν φαίνεται να είναι άλλος από την ελιά («αλλαγή χρήσης» νομίζω το λένε) η οποία εξαπλώνεται γρήγορα, όπως άλλωστε παντού στη Ελλαδίτσα μας.
Η Χώρα είναι όμορφη και προσφέρεται για μια βόλτα στα σοκάκια της, όπως επίσης και η Γλώσσα.
Αξίζει επίσης η ημερήσια εκδρομή «θαλάσσιο πάρκο» από το λιμάνι της Σκοπέλου προς Αλόννησο. Πηγαίνοντας προς Αγ. Γεώργιο, 4 δελφίνια μας άφησαν άφωνους με τις βουτιές τους και με το παιχνίδι ταχύτητας που έκαναν με την πορεία του καραβιού. Τα μέρη που επισκεφθήκαμε είναι η Κυρα Παναγιά (επίσκεψη στο βυζαντινό μοναστήρι), η Μπλε Σπηλιά (το καταφύγιο της φώκιας), ο Λευτός Γιαλός (παραλία της Αλοννήσου), το Πατητήρι (το λιμάνι της Αλοννήσου).
Ωραία διαδρομή προσφέρεται προς τον Αγ. Ιωάννη στο Καστρί, ένα εκκλησάκι χτισμένο πάνω σε ένα βράχο μέσα στην θάλασσα και μπορεί κανείς να ανέβει πάνω από τα σκαλοπάτια.
Όσοι είναι αλλεργικοί να προσέχουν τις σφήκες γιατί στο νησί υπάρχουν πολλές!
