Τα τοπία του Βιετνάμ και της Καμπότζης σου κόβουν την ανάσα, τους ανθρώπους όμως του Βιετνάμ θα τους θυμάσαι για πάντα.
Το ταξίδι που κάναμε ήταν ένα οδοιπορικό (περίπου 20 ημέρες) στο οποίο επισκεφτήκαμε ένα μεγάλο κομμάτι του Βιετνάμ και ένα μικρότερο της Καμπότζης. Όλο το ταξίδι ήταν "on the road", αλλάξαμε 12 ξενοδοχεία και ανεβήκαμε σχεδόν σε όλα τα μεταφορικά μέσα. Μετακινηθήκαμε με τα πόδια με λεωφορεία, ταξί, βανάκια, τρένα, ιπτάμενα δελφίνια, πλοία, πιρόγες, ταχύπλοα, καγιάκ, cyclo, τουκ τουκ, αεροπλάνα (μικρά και μεγάλα) , με παλιές ρωσικές μηχανές και τους "Easy riders", με ελέφαντες και με τον υπέργειο (skai train) στο τέλος στην Bankong.
Επισκεφτήκαμε τα εξής (in Vietnam, Cambodia & Tayland):
Hanoi, Balong Bay, Cat ba, Sapa, Coc Ly, TrungDo, Nha Trang, Dalat, Ho Chi Ming city, Phu Quock, Phnom Penh, Siem Reap, Bankong
Τα μέρη που με εντυπωσίασαν περισσότερο και δεν θα έπρεπε να χάσει κανείς είναι:
Hanoi : To Old quarter είναι ο παράδεισος του φωτογράφου. Χαμός από δίκυκλα, πολύ ωραίο street food, ωραία παραδοσιακά εστιατόρια και μπαράκια και γενικά εικόνες απίστευτες. Σχεδόν τα πάντα από τους ντόπιους γίνονται στο πεζοδρόμιο: φαί, λούσιμο, κούρεμα, φτιάξιμο παπουτσιών, ύπνος, γυμναστική, καραόκε και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί (στις 5:30 το πρωί είδαμε 2 κυρίες γύρω στα 50 με φόρμες γυμναστικής στο πεζοδρόμιο να παίζουν Badminton!)
Halong Bay : To Feedback που είχα πριν πάω στο Halong Bay ( οι γνωστοί βράχοι στην θάλασσα που φαίνονται στο έργο Ινδοκίνα) ήταν ότι το τοπίο είναι μαγικό αλλά δεν το απολαμβάνεις λόγω του πλήθους των τουριστών.
Η συμβουλή μου: διαλέξτε το σωστό πρακτορείο από το Hanoi για να κάνετε την εκδρομή. Εμείς διαλέξαμε το "Handspan" (
http://www.handspan.com/) και το συνιστώ ανεπιφύλαχτα. Για 2 ημέρες κάναμε καγιάκ και μπάνιο σε μέρη που ήμασταν ολομόναχοι! Ζήτημα είναι αν είδαμε άλλο καράβι εκτός από το δικό μας στα μέρη που πήγαμε και στις απόμερες παραλίες δεν υπήρχε ψυχή! Τέλεια!
Το πρακτορείο στο πρόγραμμα του καγιάκ έχει διανυκτέρευση σε καλύβες σε μια απόμερη παραλία. Δυστυχώς όταν πήγαμε εμείς οι καλύβες είχαν χαλάσει από έναν τυφώνα και δεν ήταν κατοικήσιμες οπότε και μείναμε στο νησί Cat Ba το οποίο δεν μας άρεσε καθόλου και θα πρότεινα να το αποφύγετε (επίσης δεν μου άρεσε και το τουριστικό θέρετρο Nha Trang).
Η ευρύτερη περιοχή της Sapas και τα χωριά των μειονοτήτων : Χρωματιστές φορεσιές διαφόρων φυλών, υπέροχα markets, ποτάμια με πιρόγες και χωριά με ιθαγενείς, ορυζώνες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι και γενικά συγκλονιστική φύση.
Η ευρύτερη περιοχή του Dalat : Όμορφη πόλη με έλατα και αποικιακά κτήρια και υπέροχη φύση στα γύρω χωριά. Το Clue της πόλης οι "Easy riders" ξεναγοί με μηχανές που σου δείχνουν το πραγματικό Βιετνάμ. Σε βρίσκουν αυτοί στο σταθμό των λεωφορείων και μπορείς να κανονίσεις tour από μία ημέρα μέχρι όσες θέλεις. Ο σάκος δένετε στο πίσω μέρος της μηχανής και φύγαμε....Προσοχή μόνο να είναι οι αυθεντικοί Easy riders (φορούν μπλε στολές και έχουν ταυτότητα και σου δείχνουν τετράδιο με σχόλια τουριστών).
Phu Quock : Νησί του Vietnam στον κόλπο της Ταϊλάνδης. Πραγματικά παρθένο. Άσπρες αμμουδιές με φοίνικες, ζούγκλα στο εσωτερικό, χωμάτινοι δρόμοι, ωραία Markets και γραφικά λιμανάκια. Ολόφρεσκα καβούρια, αστακοί, καραβίδες σε πολύ μα πολύ χαμηλές τιμές.
Phnom Penh, Siem Reap (Cambodia) : Η Καμπότζη είναι μια καταπληκτική χώρα με απίστευτη φύση. Αξίζει κανείς να την διαχίσει με αυτοκίνητο / λεωφορείο για να δει τα υπέροχα landscapes (σε ορισμένες περιπτώσεις καλύτερα από αυτά του Βιετνάμ).
Αξίζει κανείς να την επισκεφθεί στο βορειοανατολικό κομμάτι της που είναι γεμάτη άγρια βλάστηση και να περάσει από εκεί στο Λάος.
Εμείς δεν το κάναμε λόγω χρόνου αλλά ξεκινήσαμε από το Βιετνάμ με λεωφορείο (Ho Chi Ming city) και διασχίσαμε στο μήκος της σχεδόν όλη την Καμπότζη μέχρι το Siem Reap.
Πολύ πιο φτωχή χώρα από το Βιετνάμ με βασανισμένους ανθρώπους και πολύ οδυνηρή ιστορία (εμφύλιος πόλεμος, γενοκτονία και βασανιστήρια από τους Kmer Rouge).
Παρόλο που φεύγεις με ένα βάρος στην ψυχή, αξίζει να επισκεφθείς το μουσείο βασανιστηρίων στην πρωτεύουσα (Phnom Penh) μόνο και μόνο για να γίνει γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο όλη αυτή η φρίκη!
Τέλος τι να πει κανείς για τον αρχαιολογικό χώρο Angkor (κοντά στο Siem Reap). Νομίζω ότι είναι από τα πιο εντυπωσιακά αρχαιολογικά sites στον κόσμο!
Πιστεύω ότι ένα ταξίδι στο σύνολο του κρίνεται και από την επαφή με τους ανθρώπους του κάθε τόπου.
Για αυτόν τον λόγο θέλω να αναφερθώ στους ανθρώπους του Βιετνάμ που θα μου μείνουν αλησμόνητοι.
Λοιπόν, για μένα οι άνθρωποι του Βιετνάμ είναι ο καλύτερος λαός που έχω συναντήσει μέχρι στιγμής στα ταξίδια μου (χωρίς καμία υπερβολή!) - ιδιαίτερα οι άνθρωποι του βορρά.
Είναι ευγενικοί & εξυπηρετικοί διατηρώντας υπερηφάνεια και καμία δουλοπρέπεια. Είναι γελαστοί, αθώοι και κάπως ντροπαλοί, σαν παιδιά!
Στο Ανόι ποτέ κανείς δεν προσπάθησε να μας πουλήσει τίποτα με το ζόρι, κανείς δεν ζητιάνευσε, κανείς δεν είχε πρόβλημα να βγει φωτογραφία μαζί μας ή να βγάλουμε το παιδί του φωτογραφία (αντιθέτως πόζαραν με τεράστιο χαμόγελο στον φακό και μας έπαιρναν αγκαλιά - οι μανάδες δε, καμάρωναν για τα μωρά τους που τα βρίσκαμε τόσο μα τόσο όμορφα!!!)
Είναι πρόθυμοι να συναναστραφούν με τουρίστες, να ανταλλάξουν απόψεις, να κάνουν πλακίτσες, να γελάσουν δυνατά με τα αστεία μας και η σημαντική πλειοψηφία ποτέ δεν ζητάει χρήματα! (στην Καμπότζη πάντως δεν είναι έτσι.)
Θα προσπαθήσω να αναφέρω παραδείγματα παρόλο που σίγουρα δεν θα μπορέσω να μεταδώσω το κλίμα με επιτυχία!
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτοαναφέρω!
Έξω από το μαυσωλείο του Ho Chi Ming στο Ανόι μας πλησιάζει άντρας γύρω στα 40 για να πεί ένα "καλώς ήρθατε στην χώρα μου" με τα σπαστά Αγγλικά του και να ρωτήσει αν θέλουμε πληροφορίες για το Βιετναμ. Την επόμενη ώρα καθισμένοι όλοι μαζί στο γκαζόν θα συζητήσουμε από τον πόλεμο με τους Αμερικανούς μέχρι για μέρη που νομίζει ότι θα πρέπει να επισκεφθούμε σε όλη την χώρα.
Μάς μιλάει επίσης για την γυναίκα του και τα παιδιά του, για την δουλεία του και γενικότερα για το ποιές δουλειές θεωρούνται καλές στο Βιετνάμ. (Καλύτερη λοιπόν δουλειά στο Ανόι κατά τα λεγόμενα του είναι η δουλειά του αστυνομικού! Απίστευτο και όμως αληθινό!)
Το σκηνικό γύρω μας είναι κόσμος που βολτάρει και δύο κυρίες γύρω στα 50 που κάνουν την απογευματινή τους γυμναστική (αλλά Κωνσταντάρα στις Ελληνικές ταινίες) ακριβώς δίπλα μας!
Τέλος μάς αφήνει λέγοντας πως βράδιασε και πρέπει να γυρίσει στην οικογένεια του. Αγκαλιαζόμαστε , βγάζουμε φωτο και φεύγει αφήνοντας μας ένα τεράστιο χαμόγελο και πάρα πολύ καλή διάθεση!
Να πω για τον ταξιτζή στο Dalat που πηγαίνοντας μας προς τον σταθμό των λεωφορείων έβαλε CD Eric Clapton για να μας ευχαριστήσει και όταν φτάσαμε στα λεωφορεία (αφού ήδη τον είχαμε πληρώσει) μας κουβάλησε τα Backpacks και μπήκε μαζί μας στον σταθμό για να μας βοηθήσει να συνεννοηθούμε για να μπούμε στο σωστό λεωφορείο! Φεύγοντας μας κουνούσε το χέρι μέσα απο το ταξί!
Να πω για τον ξεναγό και δάσκαλο καγιάκ στο Ηallong Bay που τον βρέχαμε με τα κουπιά μας και αυτός γελούσε δυνατά σαν παιδί και έψαχνε ευκαιρία να ανταποδώσει.
Ο ίδιος μετά μας μάθαινε πως να προφέρουμε κάποιες λέξεις στα Βιετναμέζικα (αδύνατον για εμάς!!!) . Γέλια μέχρι δακρύων!
Να προσθέσω ότι μετά βίας δέχτηκε το φιλοδώρημα που θελήσαμε να του δώσουμε όταν αποχαιρετιστήκαμε! Απίστευτο!
Να πω για τους "Easy Diders" (απίστευτοι τύποι που σε ξεναγούν σε πιο εναλλακτικές διαδρομές πάνω σε παλιές ρώσικες μηχανές μακριά από τους τουρίστες και τα groups) που τραγουδούσαν και χόρευαν μαζί μας κάτω από έναν καταρράκτη μούσκεμα από τις σταγόνες νερού. Οι ίδιοι μας βοήθησαν να κατέβουμε τα βρεγμένα βράχια πάντα πηγαίνοντας μπροστά για να ελέγχουν το μονοπάτι και κάποιες φορές κρατώντας μας και από το χέρι!
Να πω για την κυρία της φυλής Flower Hmong (ντυμένη με τα παραδοσιακά της ρούχα και φορώντας μόνο παντόφλες) στην ευρύτερη περιοχή της Σάπας κοντά στα Κινεζικά σύνορα μας πέτυχε σε ένα trekking σε πολύ λασπωμένο μονοπάτι και άπλωσε το χέρι να βοηθήσει τον φίλο μας ο οποίος είχε κολλήσει στις λάσπες! Χέρι , χέρι τον οδήγησε σε ένα πιο σταθερό για πάτημα μέρος.
Να πω για την παρέα του ξενοδοχείου μας στο Phu Quock που επειδή ήμασταν οι μόνοι πελάτες στο ξενοδοχείο και επειδή το νησί δεν είχε σχεδόν κανένα τουρίστα (ήταν εποχή μουσώνων, ένας τυφώνας ήταν σε εξέλιξη και δεν σταμάτησε να βρέχει, παρόλα αυτά ήταν μαγικά.....) ασχολήθηκαν για 2 ημέρες αποκλειστικά με εμάς και με το πως θα περάσουμε καλύτερα χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν.
Στο τέλος της διαμονής μας στο νησί βρεθήκαμε να πίνουμε μπύρες με την βιετναμέζικη παρέα και έναν Άγγλο σεφ ξενοδοχείου σε τοπικό καφενεδάκι απέναντι από το αεροδρόμιο περίπου 12 άτομα οι οποίοι μας συνόδεψαν μέχρι το αεροπλάνο για να πουν γειά!!!
Αυτά και τόσα άλλα που δεν γίνετε να αναφέρω. Μόνο αν πάει κανείς θα το καταλάβει. Στα περισσότερα φτωχά μέρη του κόσμου συναντάς ανθρώπους με απλωμένο το χέρι. Στο Βιετνάμ σε πολύ λιγότερο βαθμό και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει φτώχεια!
Τελειώνοντας θέλω να πω δυο λόγια για την υπέροχη κουζίνα του Βιετνάμ και νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο παραστατικό από ένα κομμάτι ενός άρθρου του "Αθηνόραμα Travel" που πραγματικά τα λέει όλα:
"Το μεγαλύτερο ίσως κεφάλαιο στη βιετναμέζικη κουζίνα είναι το street food. Ακόμα νιώθω στα ρουθούνια μου εκείνη την πρώτη ευωδιά που με πλημμύρισε, όταν έσκυψα μπρος στο μπολ με το Pho, που έφτασε μπρος μου καυτό: ένας μοσχαρίσιος ζωμός με φρεσκοψημένα μπαχαρικά και νουντλ ρυζιού που μοιάζουν βελούδινα. Σε λίγα δευτερόλεπτα τα χέρια άρχισαν να τρέχουν πάνω στο τραπέζι για να προσθέσουν μέσα στο ζωμό φρέσκο δυόσμο και βασιλικό, κομματάκια από πιπερίτσα τσίλι, ένα κομμάτι lime. Λένε ότι η φιλοσοφία μιας ζωής κρύβεται μέσα σε αυτό το μπολ, το εθνικό πιάτο του Βιετνάμ. Και είναι περίεργο, πόσο εύκολα μερικές κουταλιές καυτού ζωμού μπορούν να σε κάνουν να το πιστέψεις. Αν και ήταν ένα από τα πιο γεμάτα σε εμπειρίες και εικόνες ταξίδια της ζωής μου, αυτό που μου λείπει καθημερινά είναι εκείνες οι γεύσεις που έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη μου".
