Πρωτοχρονιά ενός μοτοσικλετιστή
Είναι σαφές ότι αυτές οι μέρες, είναι ας το πούμε οικογενειακές.
Κι ότι όσοι μοτοσικλετιστές έχουν δημιουργήσει οικογένεια, «απατούν» τις αγαπημένες τους για χάρη της συζύγου και των παιδιών τους.
Αν και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα όμως, για τους άλλους, τους μπάκουρους, δεν βρίσκω καμία δικαιολογία.
Υπάρχει αλήθεια καλύτερος τρόπος να μπει η χρονιά απ’ ότι ένα ταξιδάκι;
Να λοιπόν πως περνάει την πρωτοχρονιά του ένας τύπος σαν εμένα.
Κατ’ αρχήν, κοιμάαααατε όλη την ημέρα της παραμονής για να έχει κουράγια.
Ξυπνάει κατά τις 22:00 κάνει το μπανάκι του, φοράει τα αρωματάκια του, τα αδιάβροχα cordura ρουχαλάκια του, καβαλάει την αγαπημένη του, και κατά τις 23:30 βρίσκετε στο pit stop café ή σε κάποιο ανάλογο στέκι μαζί με άλλους τρελούς σαν αυτόν.
Πίνει τα ποτάκια του συνοδευόμενα από σουβλάκια και λουκάνικα που κερνάει το κατάστημα (γιατί οδηγάμε κι όλας ) μην μας κόψει το ποτό. Ακούγοντας rock και βλέποντας επιδείξεις δεξιοτεχνίας και αγώνες στην οθόνη, συζητώντας για ταξίδια που έκανε ή θα κάνει με τους υπόλοιπους τρελούς, ή…
Παίζει κανένα μπιλιαρδάκι αντί για χαρτιά,
Στέλνει ευχές μέσω internet σε φίλους από άλλες πόλεις ή χώρες που γνώρισε σε προηγούμενα ταξίδια.
Αφού περάσει η Δευτέρα πρωινή, κι έχει δει όσους ήταν να δει, έχει ευχηθεί σ’ όσους ήταν να ευχηθεί, έχοντας πιει τα όχι πάνω από δύο ποτάκια του που τα συνόδευσε με αρκετό φαγητό, ξεκινάει.
Φοράει κράνος, γάντια, ισοθερμικά και αδιάβροχα, και βγαίνει στον πηγαιμό για εθνική.
Είναι χειμώνας άρα μπορεί στο δρόμο του να βρεθεί πάγος. Γι αυτό δεν τρέχει. Ούτε κάνει ταρζανιές. Οδηγεί σταθερά κι αν βρει ομίχλη πάει ακόμα πιο αργά
Όταν φτάσει κοντά στον προορισμό του, αν είναι ακόμα νύχτα σταματάει σ έναν σταθμό της εθνικής, βάζει βενζίνη, ξεκουράζεται και πίνει καφεδάκι περιμένοντας να ξημερώσει. Γιατί δεν μπαίνουμε ποτέ σε ορεινό δρόμο τα ξημερώματα μιας χειμωνιάτικης νύχτας. Αν βρούμε πάγο θα μας πάρει αρκετή ώρα να καταλάβουμε ότι πέσαμε. Αν κι όταν ντο πάρουμε είδηση θα ξέρουμε γιατί.!!!
Με το πρώτο φως του ήλιου λοιπόν αφήνουμε την άνεση της εθνικής και βγαίνουμε στον πηγαιμό για την Αράχωβα. Να δούμε και λίγο χιόνι.
Ποτέ βέβαια με πάνω από πενήντα στο κοντέρ. Είπαμε να κάνουμε βόλτα όχι να σκοτωθούμε.
Απολαμβάνουμε την ανατολή,
Την πρωινή ομίχλη,
Κι αφού πιούμε έναν ζεστό καφέ ώσπου ν’ ανέβει λίγο ο ήλιος να λιώσουν οι πάγοι και να πιάσουν δουλειά τα greader και να καθαρίσει ο δρόμος, ξεκινάμε για το χιονοδρομικό.
Φυσικά πάμε ως εκεί που μας επιτρέπει ο δρόμος.
Καλό είναι να έχει και εσωτερική ζελατίνα το κράνος μας γιατί η αντανάκλαση στο χιόνι κάνει δυνατό τον ήλιο και μας τυφλώνει.
Καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να περιγράψει την αίσθηση που έχεις όταν βρεθείς με μηχανή σ’ ένα τέτοιο τοπίο.
Πραγματικά αισθάνεσαι ότι σ’ αγαπάει ο Θεός και γι’ αυτό σου ‘δωσε την χαρά να το ζήσεις.
Σε τέτοιο δρόμο όμως οι ενδεδειγμένες ταχύτητες είναι από 50klm και κάτω.
Ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να ενεδρεύει ο πάγος
Από Αράχωβα φυσικά δεν γυρνάμε πίσω,… μέσω Δελφών πάμε προς Αμφίκλεια κάνουμε ένα πέρασμα από Μπράλο, κι αντί να πάμε Λαμία, γυρνάμε προς Αθήνα.
Μεσημεράκι πια, έχει αρχίσει να κάνει λίγη πείνα, δρόμο έχουμε μπροστά μας, πιο καλύτερο μέρος για να φάμε κάτι ελαφρύ από τις Λιβανάτες;
Μια ήσυχη φωτεινή μέρα, με λαμπερό και δροσερό ήλιο,
Πάντα υπάρχει κάτι ανοιχτό.
Για έναν καφέ. Ένα τοστάκι. Μια ματιά στην πρώτη εφημερίδα του χρόνου.
Ε! κι αφού ξεκουραστούμε, ο καιρός καλός, ο δρόμος καλός, βάζουμε 130 – 150 στο κοντέρ, και σε καμιά δυο ωρίτσες είμαστε Αθήνα.
Καλή μοτοσικλετιστική χρονιά, γεμάτη όμορφα ταξίδια με πολλά χιλιόμετρα και πάντα όρθιοι παιδιά.
530 klm βόλτα είναι μια καλή αρχή για την χρονιά. Δεν νομίζετε;;;
