Αχεμ... Έχετε σκεφθεί πως θα ήταν ο παράδεισος για σας? Δεν εννοώ από συναισθηματική ή θρησκευτική άποψη, εννοώ αν θα υπήρχε ένα μέρος το οποίο θα χαρακτηρίζατε σαν 'παράδεισο'... πως θα ήταν? Και που?
Το πρώτο μου post θα είναι λίγο περίεργο γιατί θα σας μιλήσω για τον δικό μου παράδεισο, αλλά δεν θα σας πω που βρίσκεται ούτε πως θα πάτε. Λυπάμαι αλλά θα προσπαθήσω να το κρατήσω μυστικό... βλέπετε εμείς οι άνθρωποι έχουμε την κακή συνήθεια να 'προσαρμόζουμε' την φύση στα μέτρα μας και θέλω να το κρατήσω ανέπαφο όσο περισσότερο περνάει από το χέρι μου. Όποιος είχε πάει στην Χειλιαδού πριν 15 χρόνια και ξαναπήγε πρόσφατα ξέρει τι εννοώ. Θα σας πω ότι είναι 2,5 ώρες από την Αθήνα, ότι βρίσκεται μισή ώρα μακριά από το κοντινότερο σπίτι και ότι ο κακός χωματόδρομος σταματάει 10 λεπτά περπάτημα από την πιο υπέροχη παραλία.
Η παραλία είναι με ψιλό βότσαλο και άμμο, γύρω στα 200 μέτρα από άκρη σε άκρη, και βρίσκεται στο τέλος ενός στενού φαραγγιού που ανηφορίζει απότομα στο βουνό που δεσπόζει από πάνω. Το ποταμάκι που τρέχει μέσα στο φαράγγι δημιουργεί μια λιμνούλα 150 μέτρα πριν την θάλασσα στην οποία τελικά χύνεται. Ανηφορίζοντας στο φαράγγι, καμιά 50αριά μέτρα από εκεί που κατασκηνώνω συνήθως, συναντάμε τον πρώτο καταρράκτη ο οποίος χύνεται σε μια λιμνούλα. Γύρω στα 5 μέτρα ύψος, ιδανικός για ένα ντουζάκι μετά το μπάνιο στην θάλασσα. Το νερό είναι πεντακάθαρο, τα βράχια επιβλητικά, ο τόπος σφύζει από ζωή, φρεσκάδα και ζωντάνια. Είναι αδύνατον να μην προχωρήσεις παραπάνω, το ποτάμι είναι η ίδια η ζωή και δεν μπορείς παρά να το ακολουθήσεις μέχρι την πηγή του. Ανεβαίνοντας καμιά εκατοστή μέτρα από απόκρημνους και γλιστερούς βράχους που πλαισιώνουν την μία λιμνούλα μετά την άλλη συναντάς το πρώτο μικρό θαύμα... καταρράκτης με ύψους 30 μέτρα που πέφτει με μεγαλοπρέπεια σε μια ολοστρόγγυλη λίμνη δημιουργώντας μίνι ουράνια τόξα. Αλλά αυτό είναι μονό η αρχή! Ανεβαίνοντας κι άλλο συναντάς μεγαλύτερους καταρράκτες, διπλούς και τριπλούς, λιμνούλες με υπόγειες σπηλιές, νεροτσουλήθρες, όλα πλαισιωμένα από χιλιοφαγωμένα βράχια από σχιστόλιθο και γρανίτη που υψώνονται απόκρημνα για εκατοντάδες μέτρα από πάνω σου. Το τοπίο αλλάζει συνεχώς με συστάδες από πλατάνια, ρείκια και πικροδάφνες να εναλλάσσονται με γυμνούς γλειμμένους βράχους. 10 υπέροχες και εξοντωτικές ώρες μετά φτάνεις στις πηγές, πάνω από 1 χιλιόμετρο υψόμετρο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία... Πίσω στον παράδεισο τώρα!
Στα μέρη που η ροή του νερού δεν είναι πολύ γρήγορη οι όχθες είναι γεμάτες βατράχια που το βράδυ δίνουν ρεσιτάλ τραγουδιού μαζί με γκιώνηδες και κουκουβάγιες. Κόκκινες και μπλε λιβελούλες που μοιάζουν με νεραΐδες όταν λαμπυρίζουν στον ήλιο πετάνε ασταμάτητα κυνηγώντας έντομα. Παράδεισος χωρίς φίδι γίνεται? Σίγουρα όχι, και στον συγκεκριμένο τα φίδια έχουν την τιμητική τους! Πολλές νεροφίδες από 15εκ. μέχρι και 2 μέτρα, καφέ και πράσινες με κίτρινους και μαύρους ρόμβους στην πλάτη, τελείως ακίνδυνες και μπορείς άνετα να παίξεις μαζί τους. Το πιο δυσάρεστο που μπορείς να πάθεις ειναι καμια γρατζουνιά στο χέρι όχι χειρότερη από αυτή μιας γάτας. Βέβαια υπάρχουν και οχιές αλλα βρίσκονται μακριά από το ποτάμι, πιο ψηλά στις πλαγιές του φαραγγιού. Στις μεγαλύτερες από τις λίμνες συνάντησα και χρυσά χέλια του Δία (κατά την αρχαϊκή παράδοση) ή του Αϊ Γιώργη (κατά την θρησκευτική παράδοση). Τις δύο διαφορετικές αυτές ιστορίες μου τις έχουν πει την ίδια μέρα δύο διαφορετικοί άνθρωποι στο φαράγγι του Κουρταλιώτη, στις πηγές νότια από το Ρέθυμνο, αλλά αυτό είναι επίσης μια άλλη ιστορία. Να μην τα πολυλογώ, και οι δύο ιστορίες υποστηρίζουν ότι όποιος ακουμπήσει ένα τέτοιο χέλι παίρνει 10 χρόνια παράταση ζωής. Κάτι σαν εξτρα ζωή στο Pacman, αλλά μια που έχω ακουμπήσει 2 χέλια (άρα 20 χρόνια) επιλέγω να το πιστέψω.
Θα μπορούσα να γράψω ένα τόμο για τον μικρό μου παράδεισο, αλλά έχει πάει αργά. Το πιο φανταστικό είναι ότι από τις περίπου 30 φορές που έχω πάει έχω δεί άνθρωπο 2 φορές, ένα βοσκό και ένα ψαροντουφεκά. Το μέρος είναι παρθένο, και εγώ κάθε φορά που πάω παίρνω μόνο νερό και αφήνω μόνο πατημασιές.
Τώρα θα μου πείτε, ωραίο το μεράκι φίλε, αλλά τι να το κάνουμε αφού δεν ξέρουμε να πάμε. Προτείνω την επόμενη φορά που θα φτάσετε στο τέλος του οποιουδήποτε χωματόδρομου στην άκρη του πουθενά, αφήστε το αυτοκίνητο και περπατήστε μισή ωρίτσα το μονοπάτι που συνεχίζει. Κάντε το μερικές φορές και πιστέψτε με θα βρείτε τον δικό σας μικρό παράδεισο. Αξίζει!
