Η πόλη της Τρίκκης και οι Πέτρες του Θεού!!
(
Το ταξίδι στα Μετέωρα αλλά και στην πόλη των Τρικάλων, προέκυψε με αφορμή αυτό που είχαμε σχεδιάσει για τη Δυτική Μακεδονία και έτσι τα συνδυάσαμε).
Μετέωρα! Στα βορειοδυτικά της Θεσσαλίας, εκεί που τελειώνει ο κάμπος και αρχίζουν τα εδάφη της Δυτικής Μακεδονίας, ένα ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο τραβάει πάνω του τα βλέμματα ανθρώπων από όλο τον κόσμο. Μια συστάδα βράχων, από κροκαλοπαγές πέτρωμα, αποτέλεσαν για αιώνες το «καταφύγιο» ανθρώπων που θέλανε να απομονωθούν και να ασκηθούν στη Χριστιανική τους πίστη. Οι άνθρωποι εκείνοι πρέπει να ήταν δεινοί αναρριχητές, αλλιώς δεν εξηγείται πως κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στα κάθετα βράχια και σιγά-σιγά να στήσουν τα ασκηταριά πρώτα, και αυτά να μεγαλώσουν και να γίνουν λαμπρά μοναστήρια, ιστορισμένα με μοναδικές τοιχογραφίες. Πατριάρχες και Αυτοκράτορες τα προίκισαν με την εύνοια τους, αλλά και με πολλούς θησαυρούς. Έτσι δημιουργήθηκε η δεύτερη μεγαλύτερη μοναστική κοινότητα της Ορθόδοξης Χριστιανοσύνης, μετά από εκείνη του Αγίου Όρους! Η πρόσβαση για αιώνες ήταν από πάρα πολύ δύσκολη μέχρι αδύνατη. Το δίχτυ και το βαρούλκο αναλάμβαναν να ανεβάσουν ανθρώπους και υλικά εκεί πάνω! Ώσπου λίγες δεκαετίες πριν κατάφεραν να φτιάξουν δρόμους, γέφυρες, απότομες σκάλες με δεκάδες σκαλιά και να κάνουν την πρόσβαση δυνατή για την πλειοψηφία των επισκεπτών. Όχι για όλους βέβαια.
Στα Μετέωρα πήγα το καλοκαίρι του 2000 για πρώτη φορά, μια βόλτα από τη Λίμνη Πλαστήρα όπου είχαμε πάει για μερικές μέρες. Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη εκείνη εντύπωση. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου! Και να πεις πως δεν είχα δει φωτογραφίες ή ντοκιμαντέρ; Ούτε και ξέρω πόσα. Αλλά άλλο να βλέπεις φωτογραφίες και άλλο να αντικρίζεις την πραγματικότητα κατά πρόσωπο! Από τότε πέρασα μερικές φορές από «κάτω» και πάντα η εικόνα ήταν το ίδιο εντυπωσιακή! Το 2000 επισκεφτήκαμε μόνο το μοναστήρι του Αγ. Στεφάνου, που είναι το μόνο που έχει πρόσβαση σε ΟΛΟΥΣ, μιας και στην παρέα μας υπάρχει άτομο με κινητικό πρόβλημα. Είναι το ακραίο προς την πλευρά της Καλαμπάκας. Στα υπόλοιπα πήγαμε με το αυτοκίνητο μέχρι απ’ έξω, ή από κάτω. Οι εικόνες βέβαια και έτσι δεν υπολείπονται και έτσι δεν έχω παράπονο.
Στα Τρίκαλα δεν είχα πάει ποτέ αλλά είχα ακούσει πολλά καλά. Και μάλιστα από ανθρώπους που ταιριάζουν τα χνώτα μας. Ταξιδιωτικά και όχι μόνο. «Ανθρώπινη πόλη, πόλη που σέβεται τους πεζούς και τους ποδηλάτες, πόλη με πολύ πράσινο, η μοναδική Ελληνική πόλη που έχει ποτάμι να τη διασχίζει (και άλλη είχε αλλά το μετέτρεψε πρώτα σε αγωγό λημμάτων και μετά το κάλυψε και το έκανε δρόμο!!!!) όμορφη, αρκετά καλοδιατηρημένη» και άλλα πολλά και όμορφα. Ευκαιρία λοιπόν να διαπιστώσουμε κι εμείς αν όλα αυτά ισχύουν.
Τρίκαλα, πρώτη γεύση!Ξεκινήσαμε από την Αθήνα με γεμάτο ρεζερβουάρ και διάθεση για απόλαυση υπέροχων εικόνων. Μικρές στάσεις για ξεμούδιασμα και άλλη μια σε ένα κιόσκι στο χωριό Νέο Μοναστήρι για να κολατσίσουμε το κατιτί μας που είχαμε μαζί. Αφού κολατσίσαμε και ξεμουδιάσαμε, ξεκινήσαμε και πάλι και λίγο μετά το μεσημέρι μπαίνουμε στα Τρίκαλα. Και μια από τις πρώτες εικόνες είναι τόσο εντυπωσιακή που θα τη ζήλευαν πολλές άλλες στην Ελλάδα και αλλαχού.
Κουρσούμ Τζαμί (μολυβένιο τζαμί, από τη μολύβδινη επικάλυψη του θόλου) ή Τέμενος του Οσμάν Σαχ!! Είναι κτίσμα του 16ου αι. σε σχέδια του μεγάλου Οθωμανού αρχιτέκτονα Μιμάρ Σινάν. Εξαιρετικά συντηρημένο σήμερα στέκει στην είσοδο της πόλης
απέναντι από το Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης (τι όμορφη συνύπαρξη!)
και ένα θλιβερό απομεινάρι ενός άλλου «αξιοθέατου» της πόλης, των εγκαταλελειμμένων φυλακών.
Πίσω ακριβώς ένα μικρότερο κτίσμα, οκταγωνικού σχήματος με θόλο κι αυτό, ήταν ο Τουρμπές (μαυσωλείο) του κτήτορα Οσμάν Σαχ. Είναι μνημείο προστατευμένο από την UNESCO και σήμερα χρησιμοποιείται για την φιλοξενία εκθέσεων και γενικά «ήπιων» εκδηλώσεων.
Δίπλα του κυλά τα νερά του ο ποταμός των Τρικάλων (στην πραγματικότητα ένα από τα ποτάμια), ο Ληθαίος, ο γιος της Λήθης, σύμφωνα με την παράδοση.
Η γύρω περιοχή είναι ένα καταπράσινο πάρκο. Όταν φτάσαμε ήταν φυσικά κλειστό, αλλά από τη τζαμόπορτα είδα πως μέσα είχε μια έκθεση ζωγραφικής. Οι εικόνες και ο χώρος γενικά αποτελούν αιτία για ταξίδι, πράγμα που συμπληρώνει γενικά η πόλη όπως θα διαπιστώναμε πολύ σύντομα. Έβγαλα πολλές φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για ένα άλλο αξιοθέατο της πόλης.
(συνεχίζεται)