Την περιοχή του βόρειο-ανατολικού Πηλίου προτιμήσαμε για τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές (12 μέρες – 2 ζευγάρια).
Για διαμονή επιλέξαμε το Αρχοντικό Στάμου στη Ζαγορά, μια μικρή μονάδα με 8-9 δωμάτια κλείνοντας 2 μήνες νωρίτερα οπότε μας έγινε και κάποια έκπτωση στις κανονικές τιμές.
Για μπάνιο πήγαμε στις παραλίες:
Χορευτό (ως κοντινή λύση ανάγκης για το πρώτο απόγευμα που φτάσαμε)- αδιάφορη παραλία τελείως τουριστικοποιημένη.
Λαμπινού. Όμορφη μικρή παραλία σε κολπίσκο με λίγο κόσμο, χωρίς εγκαταστάσεις με ένα γραφικό ταβερνάκι το οποίο όμως δεν μας ικανοποίησε από άποψη ποιότητας φαγητού και τιμών.
Πλάκα. Είχε αέρα και κύμα και τις δύο φορές που πήγαμε και δεν ευχαριστηθήκαμε. Πολυκοσμία, ακριβές χρεώσεις.
Καλαμάκι. Άγρια ομορφιά, ελάχιστος κόσμος, βοτσαλωτή, χωρίς εγκαταστάσεις. Φεύγοντας νωρίς το απόγευμα, είναι επιβεβλημένα τα τσιπουράκια στην ταβέρνα Το Μπαλκόνι στην πλατεία του χωριού.
Φακίστρα. Η επίσκεψη στην διάσημη παραλία με την επίπονη προσέγγιση για μια τουλάχιστον φορά επιβάλλεται! Συνωστισμός μετά τις 12.00.
Άγιοι Σαράντα. Τρείς φορές πήγαμε και αν μέναμε άλλες 10 μέρες θα γινόταν δεκατρείς! Στο νότιο άκρο της μπροστά στο Μπητς-μπαρ Monk. Τι να σχολιάσω εδώ! Το όμορφο τοπίο με τους βράχους, την αμμουδερή παραλία που συνεχιζόταν και μέσα στη θάλασσα, τον άφθονο χώρο και την έλλειψη συνωστισμού, το άριστο πρόγραμμα της μουσικής από τον dj και στην σωστή ένταση, την ευγένεια του προσωπικού στο μπαρ ή τις καλλίγραμμες παρουσίες! Οι Άγιοι Σαράντα παίρνουν Άριστα Δέκα!
Μυλοπόταμος. Και σ’ αυτή την παραλία επιβάλλεται η επίσκεψη για το άγριας ομορφιάς βραχώδες τοπίο. Πρόκειται για δυο συνεχόμενες μικρές παραλίες που συγκοινωνούν με μία καμάρα στον ενδιάμεσο βράχο. Στη μικρότερη υπάρχουν και δυο σπηλιές. Και εδώ υπάρχει συνωστισμός μετά τις 12.00.
Μια μέρα νοικιάσαμε βαρκάκι με 25άρα μηχανή από τον Αγ. Ιωάννη (ταξ. πρακτορείο Les Hirondelles) 90 ευρώ για 8 ώρες (10.00-18.00) συν 50 πληρώσαμε για τα καύσιμα. Σαλπάραμε πλέοντας βόρεια και ρίξαμε άγκυρα για μπάνιο μόνοι μας στην απροσπέλαστη από ξηράς παραλία Μπριάν. Συνεχίσαμε μέχρι παραλία Ελίτσα όπου κάναμε αναστροφή για νότο και περνώντας μπροστά από όλες τις παραλίες καταλήξαμε στο Λιμιώνα για μπάνιο και πρόχειρο φαγητό πάνω στο σκάφος. Μια διαφορετική εικόνα του Πηλίου από αυτό που βλέπει κανείς από την ξηρά.
Στην επιστροφή είχε ήδη αρχίσει να χαλάει ο καιρός, έβγαλε μπουκαδούρα με 3 μποφόρ και η μηχανή ζοριζόταν. Δέσαμε στο λιμανάκι της Νταμούχαρης – μέρος φημισμένο για τις σκηνές της υπερπαραγωγής του Mama Mia που γυρίστηκαν εκεί – και πήραμε τα τσιπουράκια μας στην ταβέρνα Το Καραγάτσι. Παραδώσαμε στο λιμανάκι του Αι Γιάννη με σχεδόν άδειο ρεζερβουάρ και όλα καλά.
Η βόλτα με τη βάρκα είναι απολαυστική (με κατάλληλο καιρό φυσικά) και αξίζει να την κάνει κάθε παρέα 4-5 ατόμων, θα πρέπει όμως να υπάρχει άτομο που γνωρίζει επαρκώς από χειρισμό και ασφάλεια. Για την ενοικίαση χρειάζεται δίπλωμα αυτοκινήτου και πιστωτική κάρτα.
Από φαγητό η άριστη επιλογή στην περιοχή ήταν η ταβέρνα Κληματαριά στο χωριό Κισσός. Μαγειρευτά, σούβλες, χώρος, τιμές, όλα τέλεια. Πολύ καλή επιλογή ο Δειπνοσοφιστής στην Τσαγκαράδα, το Πλυμάρι στην παραλία της Ανάληψης και το Μπαλκόνι στο Καλαμάκι (εδώ πήγαμε 3 φορές για τσίπουρα και για ψητά). Επίσης καλά φάγαμε στο Μεϊντάνι και στην Ταβέρνα του Ψηλού στη Ζαγορά και στο Πολύδροσο στο χωριό Πουρί.
Η πλατεία της Ζαγοράς με τα 4 τεράστια πλατάνια είχε κόσμο τα βράδια αλλά όχι συνωστισμό και βρίσκαμε ελεύθερο τραπεζάκι στα μπαράκια Υλήεν και Ραδιόφωνο. Στο Υλήεν παίρναμε και το πρωινό μας, είχε ωραία μουσική πρωί-βράδυ.
Την Βυζίτσα επισκεφθήκαμε για μια απογευματινή βόλτα με καφεδάκι στην πλατεία και αγορές γλυκών κουταλιού από τον τοπικό Αγροτουριστικό Συνεταιρισμό Γυναικών ενώ δοκιμάσαμε και την σπιτική λεμονάδα σε καφέ της πλατείας στην Τσαγκαράδα με τον τεράστιο γεροπλάτανο.
Επίσης την Νταμούχαρη για βόλτα και καφέ στο λιμανάκι, η πλαζ πολύ τουριστικοποιημένη με τις ταβέρνες στη σειρά.
Για διαμονή η Ζαγορά δεν ήταν σε βολικό σημείο για τα μέρη που πήγαμε, χάναμε αρκετή ώρα στην οδήγηση κάθε μέρα. Πιο βαρυκεντρικά θα ήταν τα χωριά Τσαγκαράδα, Μούρεσι ή Κισσός.
Για κάποιον που δεν έχει πάει στην περιοχή να πω ότι οι δρόμοι όπως γενικά σε όλο το Πήλιο είναι στενοί με πολλές στροφές και αλλεπάλληλες φουρκέτες ενώ σε πολλά σημεία υπάρχουν βλάβες και γίνονται έργα. Η οδήγηση θέλει ιδιαίτερη προσοχή και η μέση ταχύτητα είναι γύρω στα 30km/h. Δεν είναι όμως βαρετή λόγω του ενδιαφέροντος τοπίου.
Στο δρόμο της επιστροφής πήραμε θυμαρίσιο μέλι από το Αγρόκτημα Κουμούτση (λίγο μετά τα Χάνια) και κάναμε μια στάση στο καφέ Μύρτιλλο (στον Άνω Βόλο) για βάφλες και την εντυπωσιακή θέα του Βόλου από ψηλά.
Η μισή παρέα ξεφόρτωσε Θεσσαλονίκη και μείς κάνοντας όπως πάντα την καθιερωμένη παράκαμψη στη Μικρή Βόλβη για γριβάδι στην παραλίμνια ταβέρνα Σκάλα συνεχίσαμε τα – ατελείωτα – χιλιόμετρα μέχρι τα πάτρια.
