Καλάβρυτα η συνέχεια από το Μέτσοβο στην ενότητα της ΗπείρουΗ κύρια αιτία για την επίσκεψη στα Καλάβρυτα ήταν η διαδρομή με τον Οδοντωτό!! Όνειρο της παιδικής ηλικίας από το 1965 όταν μαθητής της Ε’ δημοτικού κάναμε το μάθημα στο Αναγνωστικό:
http://users.sch.gr/gvasileiad/book/anae1955/index.html (σελ. 199)
Η επιθυμία αυτή αναζωπυρώθηκε πρόσφατα διαβάζοντας την ιστορία του Δήμου:
Ο οδοντωτός, τα έλατα και το καλό κρασί!Και ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί μετά μισό αιώνα και κάτι ψιλά, για την ακρίβεια 53 χρόνια!!
Στην Ολυμπία Οδό πήραμε την έξοδο για Καλάβρυτα και αρχίσαμε την άνοδο στα Αροάνια Όρη (Χελμός).
Καθ’ οδόν περάσαμε από την Ζαχλωρού (θυμόμουν το τοπωνύμιο από το παραπάνω πόνημα του Αναγνωστικού) με σκοπό να γευματίσουμε αλλά τα ταβερνάκια ήταν όλα κλειστά και κάναν ετοιμασίες για το Σαββατοκύριακο. Πληροφορήθηκα ότι την μεθεπομένη - δεύτερη Κυριακή του Μαΐου - είναι καθιερωμένη κάθε χρόνο μαζική πεζοπορία από περιπατητές στο φαράγγι του Βουραϊκού.
Συνεχίσαμε για τα Καλάβρυτα και το κατάλυμά μας με την πρωτότυπη ρεσεψιόν (βαγόνι τραίνου!) και τον συμπαθέστατο σκυλούκο!
Αργότερα κάναμε μερικές βόλτες στην κωμόπολη
ενώ για δείπνο επιλέξαμε το
Οινομαγειρείον το Σπιτικό βασιζόμενοι στις διθυραμβικές κριτικές στο tripadvisor, επιλογή που αποδείχτηκε άριστη.
Τα ξημερώματα της επομένης έμεινα αποσβολωμένος να κοιτώ από το δωμάτιο τη θέα του λεκανοπεδίου, με το συμπαγές σύννεφο πάνω στα Καλάβρυτα να μοιάζει με λίμνη – θέαμα εντελώς ασυνήθιστο σε μας τους … καμπίσιους!
Κατεβήκαμε στο σταθμό και έβγαλα το Kalavryta City Pass που εκτός του εισιτηρίου για τον οδοντωτό περιλαμβάνει και είσοδο σε άλλα 2-3 αξιοθέατα και πήραμε το πρώτο δρομολόγιο για Διακοφτό.
Το τραίνο είχε λίγο κόσμο - 3-4 ζευγάρια και ένα γκρούπ Γιαπωνέζων - οπότε απολαύσαμε την μιας ώρας διαδρομή έχοντας θέα και από το εμπρός παράθυρο των μηχανοδηγών.
Ότι και να γράψω εδώ για το θέαμα θα είναι λίγο και φτωχό! Ποια Τέμπη και ποιες Βάθρες και ποιο τραίνο … Κούζκο-Μάτσου Πίκτσου. Μόνο με κάποιον που έκανε τη διαδρομή θα έλεγα: -Πήγες; -Πήγα! -Ανέβηκες; -Ανέβηκα! Τελεία και παύλα.
Στο Διακοφτό είχαμε επιλέξει να πάρουμε το μεθεπόμενο δρομολόγιο οπότε είχαμε στη διάθεσή μας περί τη μιάμιση ώρα. Υπήρχαν στο σταθμό μερικές παλιές ατμομηχανές, μια καλογυαλισμένη προφανώς για φωτογραφίσεις και δυο-τρεις παραμελημένες και κακομοίρικες.
Λάτρης των παλιών μηχανών θα μπορούσα να τις περιεργάζομαι ώρες ολόκληρες (διακρίνεται εδώ ο μηχανισμός που κατέβαζε τον οδοντωτό τροχό)
αλλά η συνταξιδιώτισσα δεν είχε το παραμικρό ενδιαφέρον. Έτσι καθίσαμε για καφεδάκι μέχρι τη στιγμή της επιστροφής. Το τραίνο αυτή τη φορά ήταν υπερπλήρες. Πήρα το αμάξι που είχα παρκάρει άνετα κοντά στο σταθμό και φύγαμε για το
Σπήλαιο των Λιμνών http://www.kastriacave.gr/ Από τα καλύτερα που έχω επισκεφθεί και με τους πιο ενδιαφέροντες σχηματισμούς σταλακτιτών. Όχι οι συνηθισμένοι κωνικοί αλλά σε σχήμα κουρτίνας ή γιγαντιαίας μέδουσας. Οι φωτογραφίες μέσα δεν επιτρέπονται αλλά έβγαλα μία στη ζούλα.
Λιτή ξενάγηση από μία κοπέλα η οποία όμως δε γνώριζε τα στοιχειώδη αγγλικά να τα μεταφράσει σε μερικούς ξένους που ήταν στο γκρουπ. Έτσι ανέλαβε κάποιος δικός μας. Συνεχίσαμε για την τοποθεσία
Πλανητέρο όπου οι πηγές του Αροάνιου ποταμού.
Αρκετά ταβερνάκια με σπεσιαλιτέ την πέστροφα – καθίσαμε στις Πηγές δίπλα στο ρέμα με το κελαρυστό νεράκι και μέχρι να έρθουν τα κυρίως ξεκινήσαμε με καπνιστή πέστροφα
Μετά το λουκούλλειο γεύμα κάναμε την βόλτα μας στο δασάκι με τα πλατάνια και είδαμε πως σχηματίζονται τα ρεματάκια από τα αναβλύζοντα νερά. Μέσα σε 30 μέτρα από το τίποτα σχηματιζόταν ρεματάκι πλάτους ενάμισι μέτρου!
Επιστρέφοντας στη βάση μας κάναμε ένα πέρασμα από το χωριό Κάτω Λουσοί και τον
πύργο των Πετμεζαίων.
Στη βραδινή έξοδο καθίσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο και γευτήκαμε άλλη μια σπεσιαλιτέ – όπως διαπίστωσα - των Καλαβρύτων τα σιροπιαστά γλυκά!
