Η Μεσημβρία που έγινε Ζώνη, τα μεταλλεία και οι μεσαιωνικοί πύργοι στο μισοσκόταδο!(8 Αυγούστου 2012) Ήταν τον 7ο αιώνα πριν το Χριστό, όταν Σαμοθρακίτες αρχίζουν να φτιάχνουν σταθμούς στα απέναντί τους παράλια της Θράκης. Σταθμοί που θα εξελιχθούν σε πόλεις με πλούτο και ακμή στα χρόνια του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. Οι εγκαταστάσεις αυτές, που ο Ηρόδοτος ονόμασε «Σαμοθρηΐκεα τείχεα», αποτέλεσαν την Περαία της Σαμοθράκης. Στις πηγές αναφέρονται τουλάχιστον 4 πόλεις στα κλασσικά που θα γίνουν έξι στα ρωμαϊκά χρόνια. Από όλες αυτές μόνο μία έχει εντοπιστεί και συνεχώς ανασκάπτεται. Τα δεδομένα από την ανασκαφή ανέτρεψε την παλαιότερη άποψη ότι πρόκειται για την Αρχαία Μεσημβρία, κάτι που το συναντάς σχεδόν σε όλους τους οδηγούς. Σήμερα οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως πρόκειται για τη σπουδαιότερη απ’ όλες αυτές, την Αρχαία Ζώνη.
Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται περίπου 20 χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξανδρούπολης.
Απλώνεται στην πλαγιά, ακριβώς πάνω από μια καταπληκτική παραλία. Και είναι μεγάλος, πράγμα που δείχνει το μέγεθος και την ακμή της πόλης.
Τη μέρα εκείνη χωρίσαμε τις δραστηριότητές μας από τους φίλους μας. Κάτι οι πολλές ώρες οδήγησης της προηγούμενης, κάτι που αυτοί θέλανε να πάνε στα βόρεια του νομού, στην περιοχή του Άρδα και κάτι που θέλαμε μια πιο χαλαρή μέρα, αυτοί ξεκινήσανε πιο νωρίς για τα βόρεια και εμείς λίγο πριν το μεσημέρι πήγαμε να δούμε την Αρχαία Ζώνη. Δυστυχώς ο ήλιος έκαιγε τα πάντα ανελέητα και ο καύσωνας ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Έτσι η επίσκεψη αποδείχτηκε αρκετά επίπονη, όσο και ενδιαφέρουσα.
Ο ξύλινος διάδρομος που πάει σε όλα τα τμήματα της πόλης διευκολύνει πολύ την περιήγηση. Περνάει από όλα τα βασικά σημεία της ανασκαφής. Τα θεμέλια από τη μοναδική σωζόμενη πύλη, ένα πατητήρι,
ένα τεράστιο ηθμό (σουρωτήρι) που χρησίμευε για το σούρωμα του μούστου που έτρεχε από το πατητήρι στα δοχεία συγκέντρωσής του
και τα θεμέλια πολλών κτιρίων με βασικότερα τον Ναό του Απόλλωνα και το Ιερό της Δήμητρας.
Τελείωσα με τον αρχαιολογικό χώρο και ένοιωθα πως βρισκόμουν στα όρια της θερμοπληξίας. Γέμισα το καπέλο με παγωμένο νερό από τον ψύκτη και το φόρεσα έτσι μπας και συνέλθω λίγο. Έκατσα στη σκιά και σιγά-σιγά ήρθα κάπως στα συγκαλά μου.
Γυρνώντας προς το ξενοδοχείο πήραμε κάτι να τσιμπήσουμε στο δωμάτιο και ξαπλώσαμε να συνέλθουμε από τη ζέστη.
Ήταν απόγευμα όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για άλλη μια κοντινή βόλτα. Στα βορειοδυτικά της Αλεξανδρούπολης, κάτι λιγότερο από 30 χιλιόμετρα, είναι το χωριό Κίρκη. Τι περίεργο όνομα! (Για την προέλευση του ονόματος
http://www.sillogoskirkis.gr/index.php/component/content/article/47) Για να φτάσεις ακολουθείς ένα δρόμο που ανεβαίνει και κατεβαίνει σε δασώδεις λόφους. Πυκνό δάσος με πεύκα χαρίζει υπέροχες εικόνες στη διαδρομή μέχρι την Κίρκη. Συμπαθητικό το χωριό, έχει ένα ωραίο σιδηροδρομικό σταθμό, από τον οποίο περνά ο πολύ καλός χωματόδρομος, που ξεκινά από το χωριό και φτάνει μέχρι τον άσφαλτο που πάει από την Αλεξανδρούπολη στον Άβαντα.
Στα αριστερά του χωματόδρομου βρίσκονται τα απομεινάρια των μεταλλείων της περιοχής. Τα μεταλλεία αυτά έχουν μια πολυτάραχη ιστορία, ξεκινώντας από την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το 1880 και αφού πέρασαν σε πολλά και διάφορα χέρια (έλληνες, άγγλοι, αυστριακοί, γερμανοί, βούλγαροι και αμερικάνοι ιδιοκτήτες εναλλάσσονταν) έπαψαν να λειτουργούν λίγο μετά το Β΄ Π.Π. έχοντας κάνει μεγάλη οικολογική καταστροφή στην περιοχή και αφήνοντας ερειπωμένα κτίρια, αιωρούμενους κάδους μεταφοράς και σωρούς σκουριάς, που, σύμφωνα με κάποιες πηγές, πιθανά είναι τοξική!!
Δεν παύει βέβαια να αποτελεί μια ξεχωριστή εικόνα, την οποία και πήγαμε να δούμε.
Βγαίνοντας στο άσφαλτο πήραμε το δρόμο για την πόλη.
Σουρούπωνε όταν σταμάτησα να βγάλω μερικές φωτογραφίες τους δύο μεσαιωνικούς πύργους που βρίσκονται δίπλα στο δρόμο ανάμεσα στα χωρά Άβας και Ποταμός. Πιθανά κτίστηκαν από τους Φράγκους πάνω στο ύψωμα, στα 1430 και ανήκουν στο κάστρο που έλεγχε τα περάσματα της περιοχής. Υπάρχει και τρίτος από την πίσω πλευρά του υψώματος, αλλά δεν φαίνεται από το δρόμο. Δυστυχώς έχουν αφεθεί στη μοίρα τους και σιγά-σιγά καταρρέουν.
Το ξενοδοχείο που μέναμε μας το είχε προτείνει ένα ζευγάρι ντόπιων με τους οποίους είχαμε «γνωριστεί» μέσω ενός ταξιδιωτικού φόρουμ στο διαδίκτυο. Φαίνεται πως είχε έρθει η ώρα να τους γνωρίσουμε και στην πραγματικότητα. Ένα τηλεφώνημα εκείνο το πρωί και το ραντεβού για το βράδυ κλείστηκε. Στην Αγία Παρασκευή της Μάκρης βρεθήκαμε, γνωριστήκαμε, ήπιαμε «μια» μπύρα και κυρίως είπαμε πολλά για τα ταξίδια μας και τις εντυπώσεις μας από το συγκεκριμένο ταξίδι. Έτσι όμορφα και δροσερά έκλεισε εκείνη η μέρα. Το ταξίδι μας σιγά-σιγά πλησίαζε στο τέλος του!!
(το ταξίδι συνεχίζεται…)
