Νάξος, εκεί που η Αριάδνη γνώρισε το Διόνυσο!

[elina]

Ευχαριστούμε Δήμο. Πολύ καλή η περιγραφή και οι φωτογραφίες σου.

[dimosf]

Το Ιερό της Δήμητρας και τα χωριά του σμιριγλιού!
Σήμερα θα πηγαίναμε στα μεγάλα χωριά και στα ανατολικά παράλια.

Βγήκαμε στο χωριό Βίβλος ή Τρίποδες με τους τρεις ανεμόμυλους, με το μεσαίο χτυπημένο από κεραυνό, μόλις είχε τελειώσει η συντήρησή του (!!!). Κάναμε μια στάση για φωτογραφίες και μια στάση στο φαρμακείο για αντιισταμινική αλοιφή, μιας και ο βοριάς είχε κόψει και τα κουνούπια ανέλαβαν δράση! Περάσαμε το Κάτω Σαγκρί και μετά το Άνω Σαγκρί μπήκαμε στη διασταύρωση για τον Αρχαιολογικό χώρου του Γύρουλα όπου βρίσκεται

το αναστηλωμένο Ιερό της Δήμητρας πάνω σε ένα λόφο.

Το Ιερό πολύ εντυπωσιακό με το εκκλησάκι δίπλα του.

Λίγο πιο κάτω το μικρό αλλά πολύ χαριτωμένο Μουσείο με την αναστηλωμένη Παλαιοχριστιανική Βασιλική.

(συνεχίζεται)

[dimosf]

Ξανά στο Άνω Σαγκρί με το αρχοντικό και τους δυο ανεμόμυλους.

Ο γάϊδαρος που έβοσκε εκεί αδιαφόρησε τελείως για την παρουσία μας και για τη σχετική φωτογράφιση στην οποία υπήρξε πρωταγωνιστής, εν αγνοία του.

Συνεχίζουμε και σε μια παράκαμψη στρίβουμε για να δούμε το Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού του 16ου αι. ή Πύργου Μπαζαίου. Τι σπουδαία κτίσματα είναι αυτοί οι Πύργοι! Και φαίνεται πως ήταν τόσο αποτελεσματικά όσον αφορά τον αμυντικό τους σκοπό που και τα μοναστήρια χτίζονταν με τον ίδιο τρόπο, έτσι που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις αν κάποιο είναι μοναστήρι ή πύργος!
Επόμενη στάση στο υπέροχο και μεγάλο Φιλότι. Όλα στα στοιχεία λένε πως είναι το μεγαλύτερο του νησιού.

Κάτσαμε στη δροσιά του πλάτανου στην πλατεία και τσιμπήσαμε κάτι.

Ακολούθως επισκεφτήκαμε την Παναγία την Φιλοτίτισα με το μαρμάρινο τέμπλο, τον επίσης μαρμάρινο άμβωνα και το πολύ όμορφο καμπαναριό. Πετύχαμε την εκκλησία ανοικτή, μιας και δυο γυναίκες που έκαναν κάποιες δουλειές εκεί, ετοιμάζονταν να κλείσουν και να πάνε στα σπίτια τους. Να που φανήκαμε τυχεροί αυτή τη φορά!

Απέναντί από την εκκλησία, στη μικρή πλατεία που σχηματίζεται εκεί είναι ο Βενετσιάνικος Πύργος του Μπαρότση. Σήμερα κατοικείται, αλλά η κεντρική πόρτα έχει ίχνη από πρόσφατη φωτιά (!!). ,

(συνεχίζεται)

[dimosf]

Από το Φιλότι κινηθήκαμε βόρεια-βορειοανατολικά και σε λίγο αντικρίσαμε στην απέναντι πλαγιά την Απείρανθο ή τ’ Απεράθου, όπως το λένε οι ντόπιοι.

Χτισμένο στα 650 μέτρα πάνω από τη θάλασσα είναι ένα χωριό ξεχωριστό. Οι κάτοικοι που μιλούν «Κρητικά», τα καλντερίμια είναι στρωμένα με μάρμαρο και γενικά το λευκό αυτό υλικό είναι «πανταχού παρόν», μιας και έχει χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή και τις προσόψεις πολλών κτιρίων. Διαθέτει 5(!!) μουσεία, από τα οποία επισκέφτηκα το Γεωλογικό, που έχει πετρώματα και απολιθώματα από όλο τον κόσμο, πράγμα που προσωπικά δεν με ενδιέφερε, μιας και έχω δει πολλά και μεγάλα του είδους του,

αλλά έχει και ένα τμήμα που αφορά τη σμύριδα, το σμιρίγλι όπως λένε οι ντόπιοι, τις ποιότητές της, τον τρόπο εξόρυξης αλλά και τα εργαλεία. Τ’ Απεράθου και η Κόρωνος είναι τα δύο κυριότερα (μαζί με 2-3 ακόμα) χωριά που ασχολήθηκαν από παλιά με την εξόρυξη του σπουδαίου αυτού βιομηχανικού υλικού. Ο «σιδηροβρώτις λίθος» των αρχαίων έχει σα βάση του το οξείδιο του αργιλίου(Al2O3) γνωστό σαν Κορούνδιο και έχει σκούρο χρώμα και αποχρώσεις που ποικίλουν ανάλογα με τις προσμίξεις του. Είναι σπουδαίο λειαντικό και αντιολισθητικό υλικό και αποτέλεσε στο παρελθόν μεγάλη πηγή πλούτου για το νησί. Μέχρι που οι Αμερικάνοι δημιούργησαν το τεχνητό κορούνδιο και εκεί τελείωσαν όλα για τους Αξώτες σμυριδοπαραγωγούς. Είναι χαρακτηριστικό, όπως μας είπαν στη Μουτσούνα, πως μετά από πολύ καιρό κατάφεραν να κλείσουν παραγγελία για τη Γαλλία, πουλώντας 12 Ευρώ τον τόνο (!!!!!).

Άλλο ένα κομμάτι αφορά το μάρμαρο, υλικό άφθονο στο νησί, που χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα δίνοντας σπουδαία έργα γλυπτικής.

Εξαιρετικά ενδιαφέρον έκθεμα είναι η απολιθωμένη άνω σιαγόνα νάνου ελέφαντα που βρέθηκε στη Νάξο.
Δίπλα στο Γεωλογικό είναι το Φυσικής Ιστορίας.
Έξω από τα μουσεία κάτσαμε για καφέ και πολύ ωραία δροσιά πριν μπούμε στο χωριό για βόλτα. Μετά τον καφέ ξεκινήσαμε.

(συνεχίζεται)

[dimosf]

Στην είσοδο υπάρχει η Παναγία η Απεραθίτισσα και δίπλα το σχολείο.

Λίγο πιο μετά περάσαμε από τον Πύργο του Ζευγώλη, του 17ου αι. και το εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου, που βρίσκεται στη βάση του βράχου πάνω στον οποίο είναι χτισμένος ο πύργος,

και φτάσαμε μέχρι την πλατεία με τα πλατάνια και τα μικρά μαγαζιά ένα γύρω.

Καλντερίμια, σκαλιά και “στιαστά” (καμάρες) οδηγούν στις διάφορες γειτονιές του αμφιθεατρικά χτισμένου χωριού.
Ευτυχώς που το βοριαδάκι συνεχίζεται και χαμηλώνει κάπως τη θερμοκρασία. Ο φετινός Ιούνιος αποδεικνύεται ιδιαίτερα ζεστός. Το μελτεμάκι ευτυχώς στέκεται στο πλάϊ μας.

(συνεχίζεται)

[dimosf]

Με τη ζέστη στο φόρτε της πήραμε το δρόμο για τη Μουτσούνα. Ο δρόμος στενός με πολλές στροφές οδηγεί προς τα ανατολικά και προς τη θάλασσα. Επίνειο της Απειράνθου, η Μουτσούνα υπήρξε το κύριο λιμάνι φόρτωσης της σμύριδας. Στην αρχή κατέβαζαν το υλικό με ζώα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 αποφασίζεται ένα μεγάλο έργο που θα ολοκληρωθεί στα τέλη της Πρόκειται για ένα σπουδαίο, σε παγκόσμιο επίπεδο, έργο. Ο εναέριος.

Ένα σύστημα σαν τελεφερίκ που με κάδους κρεμασμένους σε συρματόσχοινα κατέβαζε το υλικό από τα ορυχεία στο λιμάνι, σε μια διαδρομή 9 περίπου χιλιομέτρων Ήταν σε λειτουργία μέχρι το 1978. Σήμερα οι κολώνες, τα συρματόσχοινα και οι κρεμασμένοι σ’ αυτά κάδοι (άδειοι ή γεμάτοι) σκουριάζουν, μέχρις ότου καταρρεύσουν ή βρεθεί κάποιος να ενδιαφερθεί για τη συντήρηση και ανάδειξή τους.

Η Μουτσούνα είναι ένα πολύ γραφικό λιμανάκι με έντονο το παρελθόν που έχει να κάνει με τον ορυκτό πλούτο αυτού του τόπου. Έχει και μια μικρή παραλία ότι πρέπει για μπάνιο, αν και εμείς δεν την τιμήσαμε.

Αφού βγάλαμε μπόλικες φωτογραφίες πήραμε πληροφορίες και αποφασίσουμε να «κατηφορίσουμε» νότια για να δούμε τις παραλίες της ανατολικής ακτής. Μερικές είναι πολύ όμορφες με καλύτερη την τελευταία, τον Πάνορμο. Δυστυχώς η πρόσβαση για όλους μας είναι δύσκολη και έτσι δεν κάναμε τελικά μπάνιο. Γυρίσαμε στη Μουτσούνα και κάτσαμε στο «Δίχτυ» για υπέροχους ψαρομεζέδες και ρακή. Από τα ανατολικά ο ήλιος χάνεται νωρίτερα

και έτσι φύγαμε πριν σουρουπώσει μιας και είχαμε δρόμο μακρύ και σχετικά δύσκολο.

Όταν φτάσαμε πάνω ψηλά στο βουνό, ο ήλιος είχε δύσει αλλά τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος συνέχιζαν να βάφουν τον ορίζοντα. Μια ακόμα στάση στους Τρίποδες, να βγάλω φωτογραφίες τους ανεμόμυλους φωτισμένους και γραμμή σε ένα καφέ μπαρ στην Αγία Άννα για τον αγώνα Ελλάδα Γερμανία του EURO 2012. Αν και χάσαμε 2-4 η στάση της Εθνικής μας ήταν αξιοπρεπέστατη.

(συνεχίζεται)

[dimosf]

Ο Κούρος του Απόλλωνα και η Πορτάρα στο ηλιοβασίλεμα!
Η μέρα μας σήμερα είχε βόλτα στα βόρεια του νησιού και βράδυ στη Χώρα.
Ξεκινήσαμε ακολουθώντας το δρόμο για Εγγαρές και από εκεί τον παραλιακό προς τα βόρεια. Λίγο πριν το μοναστήρι της Φανερωμένης είδαμε το φράγμα δεξιά μας και μπήκαμε στο δρόμο να ανέβουμε να το δούμε. Κατεβήκαμε και πάλι .

Στη ρίζα του χαζέψαμε ένα νερόφιδο που έκοβε βόλτες μέσα στα στάσιμα νερά.

Περάσαμε πάνω από το Μοναστήρι, κάναμε μια μικρή στάση για μερικές φωτογραφίες και συνεχίσαμε Αφήσαμε αριστερά μας και χαμηλά τους όρμους του Κάμπου της Κωμιακής, του Αμπράμ και των Αγίων Θεοδώρων και κάναμε μια στάση όταν φάνηκε η Αγιά και ο εντυπωσιακός της Πύργος, ερειπωμένος σήμερα με τα παράθυρά του να χάσκουν.

Μερικές φωτογραφίες και εδώ, φτάνουμε στο βορειότερο σημείο της διαδρομής και στρίβουμε με νοτιοανατολική κατεύθυνση μέχρι τον Απόλλωνα.

Το τουριστικό αυτό χωριό οφείλει τη μεγάλη του φήμη στον Κούρο του, ή «το ημίεργο άγαλμα του Διόνυσου» όπως γράφει η πινακίδα αμέσως μετά τη στροφή λίγο πριν μπούμε στο χωριό. Αφήνουμε το αυτοκίνητο και ανεβαίνουμε τα περίπου 60 σκαλιά μέχρι το εντυπωσιακό εύρημα μήκους 10,40 μέτρων που βρίσκεται στην είσοδο του λατομείου στο οποίο και «κατασκευάστηκε».

ΜΟΝΑΔΙΚΟ!!! Η εικόνα μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό τα ρωμαϊκά λατομεία της Καρύστου στη Νότια Εύβοια, με τις μισοτελειωμένες κολώνες τους. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου, ανέβηκα και τα λίγα ακόμα σκαλιά για να δω το μοναδικό αυτό έργο από πάνω και να το φωτογραφίσω  και κατεβαίνουμε στο χωριό. Τα νερά ήσυχα και πεντακάθαρα μεγάλος πειρασμός. Διαλέγουμε την ταβέρνα που θα φάμε μετά, αφήνουμε πράγματα, αλλάζουμε και χωρίς καθυστέρηση βουτάμε. Αιγαίο μου μοναδικό με τα κρυστάλλινα νερά σου! Και ποιητής θα γίνω για χάρη σου, όπως κάθε ένας που βαφτίζεται μέσα τους. Υπέροχο το μπάνιο, καταπληκτικό το φαγητό! Ιδιαίτερα εκείνα τα γεμιστά! Χρόνια είχα να φάω τόσο νόστιμο λαδερό! Απολαύσαμε φαγητό, απολαύσαμε δροσιά, απολαύσαμε εικόνες γύρω μας!

(συνεχίζεται)

[dimosf]

Ξανά στο δρόμο. Πορεία προς τα νότια. Περάσαμε τα πολύ όμορφα χωριά Σκαδό και Κόρωνο και στρίψαμε αριστερά προς τη θάλασσα. Όλη η περιοχή βραχώδης και αρκετά ξερή, με εξαίρεση τις κοιλάδες και τις πλαγιές που είναι χτισμένοι οι οικισμοί. Και σε όλη τη διαδρομή η παρουσία της σμύριδας εντονότατη. Σε διάφορα σημεία, σωροί του πετρώματος, είτε παλιοί, είτε νέοι που περιμένουν να φορτωθούν.

Μηχανήματα σκουριάζουν δίπλα σε μεγάλες ή μικρές τρύπες που οδηγούν στα σπλάχνα του βουνού. Από κάποιες τρύπες προεξέχουν σκουριασμένες ράγες, πάνω στις οποίες κάποτε κυλούσαν βαγονέτα που μετέφεραν το υλικό της εξόρυξης.

Στη θέση Στραβολαγγάδα υπάρχει ο σταθμός φόρτωσης στους κάδους του εναέριου, με προορισμό τη Μουτσούνα. Κάποτε αποφάσισαν να φτιάξουν εκεί ένα μουσείο σμύριδας. Πήραν λεφτά από το πρόγραμμα Leader της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα λεφτά τέλειωσαν, μερικοί τοίχοι στέκουν μισοτελειωμένοι,

τα μηχανήματα συνεχίζουν να σκουριάζουν στην επιθανάτια πορεία τους και κάποιοι επιτήδειοι τρίβουν τα χέρια τους και πίνουν στην υγειά των κορόϊδων (!!). Αχ! ρε Ελλάδα, εκεί που με έχεις λιγώσει με τις ομορφάδες σου, εκεί μου δίνεις μια να έρθω στα ίσα μου!

(συνεχίζεται)

[dimosf]

Αφήνουμε τα κουφάρια του σπουδαίου εκείνου έργου στη μακαριότητά τους και συνεχίζουμε. Ο δρόμος στενός και με πολλές στροφές καλύπτει την υψομετρική διαφορά σε περίπου 8 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση, και φτάνει σε έναν από τους ομορφότερους παραθαλάσσιους οικισμούς που έχω δει.

Λιώνας το όνομά του. Ανοικτός στο Ικάριο δέρνεται συχνά από τους βόρειους ανέμους. Θάλασσα βαθιά και καταγάλανη, παραλία με σκούρα γκρι άμμο, φτιαγμένη από τριμμένο σμιρίγλι, διάσπαρτη από άσπρες και γκρι κροκάλες, μικρές και μεγάλες, από Αξιώτικο μάρμαρο, στρογγυλεμένες από το κύμα. Εκεί καταλήγει η ρεματιά με το ρέμα της που το χειμώνα κατεβάζει σμύριδα και μαρμαρόπετρες από το βουνό. Λίγα αρμυρίκια στην παραλία, δεξιά και αριστερά χαρίζουν τη σκιά τους σε όσους αποφασίσουν να κατέβουν για μπάνιο σε εκείνα τα νερά. Αρκετά σπίτια σκαρφαλώνουν στα βράχια με αυλές γεμάτες λουλούδια αλλά και κηπευτικά.

Ένας μερακλής έχει φτιάξει μια βοτσαλωτή βεράντα χρησιμοποιώντας τα βοτσαλάκια της σμύριδας.
Κάτσαμε για καφέ στο φιλόξενο μαγαζί του Γιάννη, πάνω από το κύμα.

Πριν παραγγείλουμε τους καφέδες ήρθαν οι ρακές, κέρασμα του μαγαζάτορα (!!) και πιάσαμε κουβεντούλα. Μάθαμε πολλά για την περιοχή, για το σμιρίγλι, για το νησί. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πήγε σχεδόν 7 για να φύγουμε.

Ανεβαίνοντας σταματήσαμε να φωτογραφήσουμε τους κρεμασμένους κάδους του εναέριου.

Ο ήλιος είχε γύρει αρκετά όταν αφήσαμε το αυτοκίνητο δίπλα στην Πορτάρα, και περπατήσαμε προς τα εκεί, μαζί με άλλους πολλούς για να δούμε τον ήλιο να βουτά στο Αιγαίο λίγο πιο πάνω από την Πάρο. Υπέροχο το θέαμα!!
Η μέρα μας τελείωσε με γύρο στο παγκάκι της παραλίας και παγωτά λίγο πιο μέσα.

(συνεχίζεται)

[dimosf]

Σύγχρονη Τέχνη και ο παράδεισος της Ποταμιάς!
Σιγά-σιγά το ταξίδι μας στο υπέροχα αυτό νησί πλησιάζει στο τέλος του και πολύ μας στεναχωρεί αυτό. Αύριο φεύγουμε!
Αφού φάγαμε το πρωινό μας και ήπιαμε τον καφέ μας ξεκινήσαμε να δούμε κάποια πράγματα που δεν είχαμε δει ως τώρα. Όχι πως μπορεί να πει κανείς ότι τα έχει δει όλα τα καλά της Νάξου. Είναι μεγάλο το νησί, έχει πάρα πολλά αξιοθέατα και χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο.
Ανάμεσα στη Χώρα και την Πλάκα, όπου μέναμε, είχαμε δει πολλές φορές την καφετιά πινακίδα προς τον αρχαιολογικό χώρο των Υρίων και του Ιερού του Διονύσου. Το Ιερό αυτό είναι σημαντικό, πέραν των άλλων για δείχνει το πέρασμα από τον γρανίτη στο μάρμαρο, σαν υλικό κατασκευής. Η αναστήλωση και ανάδειξη του χώρου από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το αντίστοιχο του Μονάχου είναι μοναδικές.

Από τους ωραιότερους αρχαιολογικούς χώρους. Μέσα σε πλούσιο πράσινο από διάφορα οπωροφόρα και μη δέντρα, έναν ελαιώνα και ένα αμπέλι. Ο Διόνυσος στο «σπίτι» του!!

Έξω από την είσοδο του χώρου έχουν συντηρήσει και ένα παλιό μαγγανοπήγαδο, ένα από τα πολλά που είδα σε πολλά σημεία του νησιού.
Φεύγοντας κινηθήκαμε προς τα βόρεια. Προορισμός μας η Μονή του Χρυσοστόμου, λίγο έξω από τη Χώρα.

Λίγο πριν το μοναστήρι, σε μια σπηλιά του βράχου αριστερά είναι χτισμένο το «Θεολογάκι», εντυπωσιακό μικρό κάτασπρο εκκλησάκι. Φτάσαμε στο μοναστήρι και ανεβήκαμε τα σκαλιά. Η θέα από την κορυφή της σκάλας προς τη Χώρα και την Πάρο είναι υπέροχη!

Σκύψαμε για να περάσουμε την πόρτα του. Όμορφοι χώροι αλλά ψυχή! Μόνοι μας προσκυνήσαμε, μόνοι σερβιριστήκαμε καραμέλες και νερό,  βγάλαμε φωτογραφίες και φύγαμε χωρίς να δούμε κανένα!!
Πήραμε τον παραλιακό δρόμο που πάει προς τα βόρεια μέχρι τιε Εγγαρές. Από εκεί και μετά ο δρόμος είναι αυτός που είχαμε πάρει την προηγουμένη. Επειδή πλησίαζε μεσημέρι αποφασίσαμε να κατέβουμε σε κάποια από τις παραλίες να φάμε και αν μας αρέσει να ρίξουμε πριν και καμιά βουτιά.

(συνεχίζεται)