Σύγχρονη Τέχνη και ο παράδεισος της Ποταμιάς! Σιγά-σιγά το ταξίδι μας στο υπέροχα αυτό νησί πλησιάζει στο τέλος του και πολύ μας στεναχωρεί αυτό. Αύριο φεύγουμε!
Αφού φάγαμε το πρωινό μας και ήπιαμε τον καφέ μας ξεκινήσαμε να δούμε κάποια πράγματα που δεν είχαμε δει ως τώρα. Όχι πως μπορεί να πει κανείς ότι τα έχει δει όλα τα καλά της Νάξου. Είναι μεγάλο το νησί, έχει πάρα πολλά αξιοθέατα και χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο.
Ανάμεσα στη Χώρα και την Πλάκα, όπου μέναμε, είχαμε δει πολλές φορές την καφετιά πινακίδα προς τον αρχαιολογικό χώρο των Υρίων και του Ιερού του Διονύσου. Το Ιερό αυτό είναι σημαντικό, πέραν των άλλων για δείχνει το πέρασμα από τον γρανίτη στο μάρμαρο, σαν υλικό κατασκευής. Η αναστήλωση και ανάδειξη του χώρου από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το αντίστοιχο του Μονάχου είναι μοναδικές.
Από τους ωραιότερους αρχαιολογικούς χώρους. Μέσα σε πλούσιο πράσινο από διάφορα οπωροφόρα και μη δέντρα, έναν ελαιώνα και ένα αμπέλι. Ο Διόνυσος στο «σπίτι» του!!
Έξω από την είσοδο του χώρου έχουν συντηρήσει και ένα παλιό μαγγανοπήγαδο, ένα από τα πολλά που είδα σε πολλά σημεία του νησιού.
Φεύγοντας κινηθήκαμε προς τα βόρεια. Προορισμός μας η Μονή του Χρυσοστόμου, λίγο έξω από τη Χώρα.
Λίγο πριν το μοναστήρι, σε μια σπηλιά του βράχου αριστερά είναι χτισμένο το «Θεολογάκι», εντυπωσιακό μικρό κάτασπρο εκκλησάκι. Φτάσαμε στο μοναστήρι και ανεβήκαμε τα σκαλιά. Η θέα από την κορυφή της σκάλας προς τη Χώρα και την Πάρο είναι υπέροχη!
Σκύψαμε για να περάσουμε την πόρτα του. Όμορφοι χώροι αλλά ψυχή! Μόνοι μας προσκυνήσαμε, μόνοι σερβιριστήκαμε καραμέλες και νερό, βγάλαμε φωτογραφίες και φύγαμε χωρίς να δούμε κανένα!!
Πήραμε τον παραλιακό δρόμο που πάει προς τα βόρεια μέχρι τιε Εγγαρές. Από εκεί και μετά ο δρόμος είναι αυτός που είχαμε πάρει την προηγουμένη. Επειδή πλησίαζε μεσημέρι αποφασίσαμε να κατέβουμε σε κάποια από τις παραλίες να φάμε και αν μας αρέσει να ρίξουμε πριν και καμιά βουτιά.
(συνεχίζεται)