Τι έχει αλλάξει? Ο κόσμος! Τότε είχαμε φτάσει με μικρό ταχύπλοο από το Σαμούι με 5-6 ατομα ακόμα (και ήταν και χάι σίζον) και αράξαμε πάνω στη λωρίδα άμμου σχεδόν πηδώντας στο νερό. Τώρα φτάνεις με καταμαράν στην εξέδρα αποβίβασης με τουλάχιστον 100 άτομα παρέα. Βαβούρα και αλαλούμ ειδικά την ώρα του φαγητού είναι δεδομένα..Ακόμα και ζιπ λάιν υπάρχει τώρα πιά που ενώνει τα νησιά και οι ζιπλάινερς περνούν ο ένας μετά τον άλλο πάνω από λουόμενους και λιαζόμενους στις λευκές λωρίδες άμμου..
Από το διπλανό Κο Τάο ερχεσαι και με longtail και ίσως είναι η καλύτερη λύση να έρθεις νωρίς το πρωί πριν φτάσουν τα καταμαράν με τους εκδρομείς για να έχεις τα νησιά για λίγο δικά σου. Η διαμονή σε κάποιο από τα μπανγκαλόουζ φαίνεται εξαιρετική για 2-3 μέρες! Βέβαια δεν ξέρω πως θα είναι να έχεις πληρώσει για να έχεις την ησυχία σου και να καταφθάνουν καθημερινά τα μπουλούκια.
Το να ξυπνάς όμως το πρωί με τέτοια θέα! Τα ν ησάκια να υψώνουν τις κορυφές τους στον ουρανό και τις κατάλευκες βάσεις τους να βουλιάζουν στα πιό διάφανα τυρκουάζ νερά που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι μου! Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Ίσως μια ακόμα βουτιά!
Στο νησί απαγορεύονται τα βατραχοπέδιλα για να μην καταστρέφονται τα κοράλλια και όχι μόνο στο νησί , αλλά και στην πρώτη μας στάση στο Κο Τάο πέσαμε χωρίς βατραχοπέδιλα. Όπως μας είπε και ο χιουμορίστας οδηγός της εκδρομής ΄No fins on the island΄ ενώ στη συνέχεια εξηγούσε σε ένα ζευγάρι από τη Φινλανδία γιατί απαγορεύεται να αποβιβαστούν στο νησί , μεταξυ άλλων αστείων. Ο συγκεκριμένος οδηγός ήταν ένας φοβερός τύπος από την Αυστραλία που ήξερε και λίγα ελληνικά όπως μας περηφανεύτηκε και για του λόγου το αληθές μας έλουσε με μερικές λέξεις – όπως μια πολύ γνωστή που αρχίζει από μ προσθέτοντας και souvlaki από κοντά για να μην παρεξηγηθούμε όπως είπε. Μοίρασαν σύνεργα σνόρκελ , αλλά ευτυχώς παίρνω πάντα μαζί τα δικά μου , και για σωσίβιο δεν το συζητάω..σε κρατάει στην επιφάνεια και δε μπορείς να πλησιάσεις το βυθό.
Στο Κο Τάο τελικά δεν αποβιβαστήκαμε όπως ήταν προγραμματισμένο , αντί αυτού κερδίσαμε περισσότερη ώρα σνόρκελ στο Μανγκο μπέι , αλλά και πιό πολύ χρόνο στο Nangyuan. Δε με πείραξε που δεν κατέβηκα στο κο Τάο , γιατί ίσως είναι καλύτερα κάποια μέρη να τα θυμόμαστε όπως τα είχαμε δει κάποτε..Την πρώτη φορά μου στην Ταυλάνδη είχα έρθει στο Κο Τάο και τώρα απ'όσο είδα καθώς πλέαμε δίπλα του δεν το αναγώρισα!
Το λιμανάκι έχει μεταμορφωθεί απίστευτα! έχει και γουέλκαμ από μπετό και αυτοκίνητα..τρόμαξα να γνωρίσω το ταπεινό ταβερνείο που είχαμε καθίσει τότε για φαγητό! Τότε που δεν υπήρχαν ασφάλτινοι δρόμοι στο νησί και όπου ήθελες πήγαινες με longtails ή με κανένα μηχανάκι κάνοντας πρώτα το σταυρό σου. Έχω μια φωτογραφία που ο κεντρικός δρόμος πίσω από το λιμάνι είναι χωματόδρομος , και τώρα.. Ήρθε η πρόοδος κι εδώ λοιπόν.
Παρόλα αυτά κάτω από το νερό ήταν αποκάλυψη , τόσο που τη μία ώρα που μείναμε εδώ δε βγήκα καθόλου! Το πλήθος έπεσε με σωσίβια και έμεινε κοντά στο σκάφος και μόνο λίγοι απομακρύνθηκαν και μαζί κι εμείς. Η αλήθεια είναι οτι η επιστροφή ήταν κομματάκι δύσκολη με κόντρα ρεύμα και χωρίς βατραχοπέδιλα , αλλά εκεί που άραξε το πλεούμενο δεν είχε και σπουδαία πράγματα..Προς την ανατολική ακτογραμμή του κολπίσκου τα ψάρια έκαναν παρτυ ανάμεσα σε θαλάσσιες ανεμώνες και μικρά κοράλλια εγκεφάλους.
Λίγο πριν βγάλω λέπια αναχωρήσαμε για το Koh Nangyuan όπου μας ζητήθηκε να αφήσουμε στο σκάφος τα πλαστικά μπουκάλια νερού και οτιδήποτε πλαστικό μπορεί να μείνει στο νησί και να βλάψει το περιβάλλον. Τουρισμός-ξετουρισμός , τουλάχιστον κάνουν προσπάθειες για να μη μολύνουν και μπράβο τους.
Με τόσο κόσμο που συρρέει καθημερινά θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε σκουπιδαριό , αλλά υπάρχει ο στοιχειώδης σεβασμός προς τη φύση και στο Koh Nangyuan όλα ήταν τακτοποιημένα και καθαρά. Από τους περιορισμούς σε οτιδήποτε πλαστικό , μέχρι τις λακουβίτσες με νερό σε διάφορα σημεία ωστε να μην μεταφέρεται η άμμος , παντού φαινόταν η έγνοια τους να κρατήσουν το μέρος σε καλό επίπεδο.
Ο οδηγός μας τόνισε οτι αν μας άρεσε το σνόρκελ στο Τάο , στο Nangyuan θα παθαίναμε την πλάκα μας και το μόνο που σκέφτηκα ήταν η ανθρώπινη σούπα που θα φιάχναμε αν πέφταμε όοολοι εμείς στις παραλίες του νησιού. Στο μάνγκο μπέι οι μισοί έμειναν πάνω ή κοντά στο πλεούμενο , ευτυχώς , αλλά τώρα το νησί θα βούλιαζε!
Με ανακούφιση διαπίστωσα οτι η απαγόρευση βατραχοπέδιλων καθώς και η αναφορά σε καρχαρίες , έστω και αν είναι αυτοί των υφάλων , αποθάρρυνε αρκετούς. Με το που αποβιβαστήκαμε στο Koh Nangyuan , η πλειοψηφία άραξε στο μπητσομπαρο και τις ξαπλώστρες , ενώ όσοι μπηκαν στο νερό προτίμησαν την παραλία στα δεξιά της αμμουδερής λωρίδας. Έκανα κι εγώ το πέρασμά μου απο το μπαράκι για τον καθιερωμένο χυμό , όπως και από τη συγκεκριμένη παραλία που είχα τιμήσει και την πρώτη φορά. Εκεί τα νερά είναι πιό βαθιά μια χαρά για κολύμπι ενώ με το που μπαίνεις εκατοντάδες ψαράκια σε τριγυρίζουν. Στο ένα μέτρο από την ακτή βρίσκεσαι σε ενυδρείο κυρίως με ψαράκια ΑΕΚ όπως λέω αυτά τα κιτρινόμαυρα.
Αν δεν κολυμπάς άνετα χωρίς βατραχοπέδιλα , φοβάσαι να απομακρυνθείς από την ακτή ή αν βαριέσαι ή ακόμα χειρότερα αν δεν υποψιάζεσαι τι κρύβεται στον ύφαλο , τότε μια χαρά είναι εδώ.
Όμως η πραγματική ομορφιά βρίσκεται στους πολύχρωμους υφάλους που αγκαλιάζουν τα τρία νησάκια καί είναι απόλαυση για τα μάτια των σνόρκελερς , πόσο μάλλον για τους δύτες , αφού τα νερά είναι τόσο διάφανα που παρέχουν μεγάλη ορατότητα ακόμα και σε μεγάλα βάθη.
