Θεατρικές - Μουσικοχορευτικές παραστάσεις - Πίστες

[dk]

''Αγριόπαπια'' στο Θέατρο Τέχνης Εκάτη

Υακίνθου & Εκάτης 11, Κυψέλη
Τηλ.: 2106401931



Συγγραφέας: Ερρίκος Ίψεν
Μετάφραση-Προσαρμογή: Θίασος Λεπτουργείον
Σκηνοθεσία: Βαλεντίνη Λουρμπά
Φωτογραφία: Αντώνης Συμεωνάκης
Σκηνογραφία -Ενδυματολογία: Val de Lou
Mουσική επιμέλεια: Σωτήρης Λούπας
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μάνος Χατζηγεωργίου, Λήδα Χατζηδημητρίου, Μιχαήλ Άγγελος Δρόσος, Χάρης Λογγαράκης, Όλγα Μουργελά
Ακούγεται η φωνή του Αντώνη Τρικαμηνά

Λίγα λόγια για το έργο...

Δράμα μεγάλης δραματικής δύναμης και αρίφνητου πόνου. Κανένα άλλο έργο του Ίψεν δεν συγκεντρώνει τόσο σπαραγμό και συμπόνια. Οι ήρωες έχουν τρυφερότητα, οίκτο, εγωισμό και σκληρότητα. Δυνάστης η φτώχεια με επενδυτή τα όνειρα. Το έργο παρουσιάζει την ψυχική καταρράκωση μιας οικογένειας που συντηρείται με αυταπάτες που τις συμβολίζει μια σακατεμένη αγριόπαπια που την φυλάνε στην σοφίτα τους, και την φροντίζουν η εγγονή Έντβιγκ και παππούς Έκνταλ. Η αγριόπαπια, είναι το τραγικότερο σύμβολο του ζωτικού ψεύδους. Ο παραμικρός φθόγγος αλήθειας αποκαλύπτει την ψυχική τους διάλυση και συντρίβει το κίβδηλο κόσμο τους...

Το δράμα παίζεται στο σπίτι ενός αποτυχημένου φωτογράφου του Γιάλμαρ Έκνταλ που έχει μια επίφαση ευτυχισμένης ζωής που την καλύπτει η στίλβη των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης. Καταρρέουν τα πάντα, όταν εισβάλει ένας ιδεαλιστής ο Γκρέγκερς Βέρλε και φανερώνει την αλήθεια και τους εξοντώνει. Η Γκίνα, η γυναίκα του Γιάλμαρ, ήταν ερωμένη του πατέρα του, του Γέρο Βέρλε. Αποδεικνύει πως η κόρη του η Έντβιγκ δεν είναι δικό του παιδί και έτσι έρχεται η καταστροφή. Η μικρή Έντβιγκ μαθαίνοντας την αλήθεια αυτοκτονεί.

[dk]

''Golfώ'' στο Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Τηλ.: 2103455020



Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης
Διασκευή κειμένου – Κοστούμια: Ηρώ Κισσανδράκη
Μουσική: Ορέστης Μπενέκας
Χορογραφία: Βρισηίδα Σολωμού
Σκηνικά: Γρηγόρης Καραντινάκης
Ερμηνεία: Λευτέρης Βασιλάκης, Μαρία Δαμασιώτη, Ηρώ Κισσανδράκη, Γιώργος Κοσκορέλλος

Λίγα λόγια για το έργο...

Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, καλησπέρα σας
Ακούσατε, ακούσατε!
Εγώ είμ’ η Γκόλφω η τρανή
πιστά λογοδοσμένη
Κι εγώ η Σταυρούλα, αδίστακτη
με προίκα φορτωμένη
Που ’χω τον Τάσο στο μυαλό
κι ο Τάσος μ’ έχει γραμμένη.
Για γίδια και για προξενιά
ελάτε να σας πούμε
Για μαχαιριές του έρωτα
να ξομολογηθούμε
Στο 100 και 4
να σας υποδεχτούμε.

Μία διαφορετική ανάγνωση του αγαπημένου βουκολικού κωμειδυλλίου του Σπυρίδωνα Περεσιάδη.

Εν μέσω πολλών παρτίδων γκoλφ, δύο Λόρδοι περιηγητές προσπαθούν να καταλάβουν αν οι ψυχές συναντώνται για κάποιο λόγο και αν όντως υπάρχει η παντοτινή αγάπη.

Δημιουργώντας ένα μη προβλέψιμο εικαστικό και στυλιστικό περιβάλλον, η παράσταση προσγειώνει το κοινό, σε μία άχρονη ανάγνωση της ιστορίας αγάπης του Τάσου και της Γκόλφως. Η κοινωνία θέλησε να τους εμποδίσει με υπαρκτούς οικονομικούς περισπασμούς και στερεοτυπικά διλήμματα. Το άδοξο φινάλε του έρωτα τους ανέδειξε την αγάπη τους ως απόλυτη έκφραση ρομαντισμού, οδηγώντας τους ήρωες στη μετά θάνατον συνύπαρξη. Τι θα γινόταν όμως, αν είχαν μία δεύτερη ευκαιρία;

[dk]

''Το χρονικό ενός δυσλεκτικού'' στο Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Τηλ.: 2103455020



Συγγραφέας: Γιάννης Πάσχος
Σκηνοθεσία: Ντίνος Ψυχογιός
Δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Σπετσιώτη
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Νίκη Ψυχογιού
Φωτισμοί: Μαριέττα Παυλάκη
Παίζουν: Δημήτρης Μαμιός

Λίγα λόγια για το έργο...

Ας γίνει το παιδί ό,τι θέλει, δεν είναι ανάγκη να μάθει γράμματα!

Ο ήρωας μας μεγαλώνει σε ένα ορεινό χωριό της Ηπείρου. Ονειρεύεται και ανακαλύπτει τον κόσμο σχεδόν όπως κάθε παιδί, μα ένα “λάθος” που κουβαλάει τον στιγματίζει, τον απομονώνει και την ίδια στιγμή τον πεισμώνει. Με όχημα την μοναδική του ματιά για τα πράγματα, το χιούμορ αλλά και την αγάπη των ανθρώπων του, αντιμετωπίζει καταστάσεις που μοιάζουν να συνθέτουν το ψηφιδωτό ενός παράξενου, μαγικού κόσμου. Το παιδί ενηλικιώνεται, αλλά πόσα “λάθη” χωράνε σε ένα κόσμο γεμάτο “σωστούς” ανθρώπους; Θα καταφέρει άραγε να κατακτήσει την πιο ψηλή κορφή της φαντασίας του; Θα μπορέσει να είναι ποτέ σαν όλους τους άλλους;

Το έργο αποτελεί καταγραφή της δύναμης ενός ανθρώπου που με πίστη στον εαυτό του οδηγεί την ίδια του τη ζωή εκεί όπου ο ίδιος θέλει. Μέσα από την αφήγηση του ήρωα, μας παρουσιάζεται μια δύσκολη ιστορία ενηλικίωσης με χιούμορ και τρυφερότητα, ρίχνοντας φως σε ένα λεπτό αλλά διαχρονικά σημαντικό ζήτημα. Ο συγγραφέας δεν ασχολείται με την δυσλεξία ως επιστήμονας αλλά ως άνθρωπος που αγωνίστηκε μια ολόκληρη ζωή για να μπορέσει να “υπάρχει” σε έναν κόσμο αφιλόξενο για νευροδιαφορετικούς.

[dk]

''Το μποστάνι του Μποστ'' στο Θέατρο Μεταξουργείο

Ακαδήμου 14, Μεταξουργείο
Τηλ.: 2105234382



Κείμενα: Μποστ
Σύνθεση – Διασκευή κειμένων – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού
Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Κατερίνα Μπιλάλη
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Τσακότα
Σχεδιασμός φωτισμών: Λέων Εσκενάζη
Χορογραφίες – Κινησιογραφία: Λιλλύ Κουτσανδρέα
Ενορχήστρωση: Γιώργος Κομπογιάννης
Διανομή: Κατερίνα Μπιλάλη, Κωνσταντίνος Κυριακού, Ερμόλαος Ματθαίου, Αλεξία Μουστάκα, Κρίστη Παπαδοπούλου, Τέλης Ζαχαράκης
Ακούγονται οι φωνές των: Γιάννη Μποσταντζόγλου & Σπύρου Πούλη

Λίγα λόγια για το έργο...

Πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα…

Ποιος ήταν ο αληθινός λόγος που εξώθησε τη Μήδεια να κάνει το αποτρόπαιο έγκλημά της;

Ποιο ήταν πραγματικά το τέλος του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας;

Τι συνέβη και η Φαύστα απέκτησε εγγόνι, αφού την κόρη της την έφαγαν οι γάτες;

Ήπιε ή δεν ήπιε το φαρμάκι η Γκόλφω όταν την παράτησε ο Τάσος;

Ποιες είναι οι «ιστορικέ ιστορίε» που έχει να μας αφηγηθεί η Μαμά Ελλάς από τις περιπέτειες που πέρασε όλα αυτά τα χρόνια;

Πώς έχασε η Ανεργίτσα το «βιβλιάριο απόρου κορασίς» της και τι λύση βρήκε ο Πειναλέων;

Τελικά, επέστρεψαν ή όχι τα μάρμαρα του Παρθενώνα στην Ελλάδα;

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απαντώνται στην παράσταση.

Μια ανατρεπτική επιθεώρηση, γεμάτη σάτιρα, γέλιο, τραγούδι και χορό

Τα περισσότερα κείμενα του Μποστ που παρουσιάζονται στην παράσταση, αν και σημείωσαν μεγάλη επιτυχία όταν πρωτοπαίχτηκαν, δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που γράφτηκε για αυτά καθώς έχει παραμείνει και αυτή ακυκλοφόρητη στο αρχείο του.

Μία παράσταση όπου, χάριν στο ειρωνικό χιούμορ, την παρωδία και τη σατιρική ματιά του Μποστ, οι γνωστές ιστορίες της Φαύστας, της Μήδειας και της Ιουλιέτας, συμπλέκονται με την άγνωστη ιστορία της Γκόλφως, τις «ιστορικέ ιστορίε» που αφηγείται η Μαμά Ελλάς, αλλά και τις περιπέτειες του Πειναλέοντα και της Ανεργίτσας καθώς καλούνται να συγκροτήσουν έναν θίασο.

Για πρώτη φορά θα παρουσιαστούν τα πραγματικά φινάλε που έγραψε ο Μποστ στα ήδη γνωστά έργα του –«Φαύστα», «Μήδεια», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»–, δίνοντας μία άλλη, διαφορετική κωμικοτραγική διάσταση στην εξέλιξη των ιστοριών τους!

Αξίζει να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη παράσταση ξαναφέρνει μαζί επί σκηνής δύο μεγάλους καλλιτέχνες, «επανασυνδέοντάς» τους, ακριβώς πενήντα χρόνια μετά από την πρώτη τους συνεργασία. Μπορεί να έχουν φύγει από κοντά μας, όμως το έργο τους παραμένει αλησμόνητο και εξαιρετικά επίκαιρο.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ως THEARTES, αποφασίσαμε με την Κατερίνα Μπιλάλη να παρουσιάσουμε μία παράσταση που μας επιτρέπει να επιδοθούμε για άλλη μια φορά στο αγαπημένο μας «παιχνίδισμα» με την «εναλλαγή» των θεατρικών ειδών, συνδέοντας την παλιά αθηναϊκή επιθεώρηση των αρχών του εικοστού αιώνα, την μπρεχτική τεχνική της Αποστασιοποίησης, το γελοιογραφικό αισθητικό ύφος και την υπερμεταμοντέρνα παρωδία, έχοντας συμμάχους μας τα βασικά χαρακτηριστικά της μπόστειας θεατρικής γραφής, που είναι η ιδιότυπη γλώσσα, η μπουρλέσκ παρωδία, η απροκάλυπτη σάτιρα, το αλλοπρόσαλλο χιούμορ και η διεισδυτική ειρωνεία, αλλά και τα ειδοποιά στοιχεία της κηλαηδόνειας μουσικής γραφής, όπως είναι το ξέφρενο κέφι, η μαγευτική μελωδία και το ρυθμικό ξάφνιασμα.

Κωνσταντίνος Κυριακού

[dk]

«Μη σου τύχει…!» στο Θέατρο Αθηνών

Βουκουρεστίου 10, Κέντρο
Τηλ.: 2103312343



Κείμενο: Francis Veber
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία – Διασκευή: Αιμίλιος Χειλάκης, Μανώλης Δούνιας
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Μαρία Κοντοδήμα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Καμαρωτός
Κίνηση: Έλενα Γεροδήμου
Παίζουν: Αιμίλιος Χειλάκης, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Τάνια Τρύπη, Ελένη Καρακάση, Ευγενία Ξυγκόρου, Νίνα Φώσκολου

Λίγα λόγια για το έργο...

Δυο ξένοι.
Δύο διπλανά δωμάτια ξενοδοχείου.
Ένας απατημένος σύζυγος.
Ένας επαγγελματίας δολοφόνος.
Ο ένας θέλει να αυτοκτονήσει.
Ο άλλος θέλει απλά να εκτελέσει… τη δουλειά του.
Μια οποιαδήποτε μέρα θα τα είχαν καταφέρει και οι δύο.
Όχι όμως σήμερα.
Γιατί σήμερα, όλα θα τους πάνε στραβά…

[dk]

''Ιστορίες για ανθρώπους γενναιόδωρους'' στο Αγγέλων Βήμα

Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Τηλ.: 2105242211



Συγγραφέας: Abdelkader Alloula
Θεατρική απόδοση – σκηνοθεσία – μουσική επιμέλεια: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου
Επιμέλεια κίνησης: Νατάσσα Μπρουζιώτη
Σκηνικά – Κοστούμια: Λένα Mάρκαλη
Ζωγραφική σκηνικών: Ελεωνόρα Καραβάνη
Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης
Ερμηνεύουν: Νεκτάριος Μάστορης, Γιώργος Κοσσυβάκης, Μάιρα Κατσαρού, Ρουμπίνη Χονδρουδάκη, Τάσος Νίκας, Νατάσσα Μπρουζιώτη, Γιώργος Κοντογιάννης

Λίγα λόγια για το έργο...

Το συγκεκριμένο έργο «ανακαλύφθηκε» μεταφρασμένο στην αγγλική γλώσσα, μέσα σε διδακτορική διατριβή κάποιου συμπατριώτη του συγγραφέα, όπως υποβλήθηκε σε βρετανικό πανεπιστήμιο. Χάρη σε αυτήν, μάθαμε για τον φωτισμένο θεατράνθρωπο της Αλγερίας, ο οποίος υπήρξε μάρτυρας των ιδεών του, καθώς εκτελέστηκε στο κατώφλι του σπιτιού του, φεύγοντας για το θέατρο στις 14 Μαρτίου 1994, από ισλαμιστές τρομοκράτες της GIA, σε μια εποχή κατά την οποία εκτέλεσαν για τις ιδέες τους πολλούς πνευματικούς ανθρώπους της χώρας. Ο Abdelkader Alloula μεγάλωσε φτωχικά, κοντά σε μία θεία-παραμυθού, σε ένα χωριό της Αλγερίας σαν αυτό στο οποίο ζουν οι ήρωες του έργου που θα δούμε.

Όλοι απλοί και ταπεινοί μεροκαματιάρηδες, σκουπιδιάρηδες, οικοδόμοι, καφετζήδες, υφάντρες, λαντζέρισσες, σιδεράδες, με κοινά στοιχεία τη λαϊκή σοφία και την γενναιοδωρία. Χάρη σε αυτά και χωρίς σκέψη, προσφέρουν στους άλλους όλο το περίσσευμα της καρδιάς τους, αφού δεν έχουν τίποτα άλλο να δώσουν, και αναδεικνύονται σε «συμβουλάτορες των φτωχών» αλλά και σε «προστάτες των ζώων».

Η παράσταση-αφιέρωμα στον Abdelkader Alloula, τιμώντας τα τριάντα χρόνια από τον θάνατό του, είναι διανθισμένη με θησαυρούς από την μουσική παράδοση αυτής της άγνωστης θεατρικά, αλλά τόσο γοητευτικής πατρίδας του.

[dk]

"Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα" στο Θέατρο Αργώ – Studio

Ελευσινίων 15, Μεταξουργείο
Τηλ : 2105201684-5



Συγγραφέας: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν
Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Κινησιολογία: Σοφία Μιχαήλ
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Στο ρόλο της Μπερνάρντα Άλμπα η Αιμιλία Υψηλάντη
Πρωταγωνιστούν: Νεκταρία Γιαννουδάκη, Ιωάννα Αγγελίδη, Αλεξάνδρα Κουλούρη, Δάφνη Καμμένου, Μαρία Σαρέλη, Φλώρα Καραβελατζή

Λίγα λόγια για το έργο...

Η «Μπερνάρντα ‘Αλμπα» (Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα – La Casa de Bernarda Alba), το τελευταίο πριν τον θάνατό του, έργο του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα επικεντρώνεται στην ιστορία της χήρας Μπερνάρντα που μεγαλώνει σύμφωνα με τους κανόνες της εποχής και της τάξης της, τις πέντε κόρες της.

Η δόνια Μπερνάρντα ανήκει στην αστική τάξη και γαλουχήθηκε με όλες τις συντηρητικές ιδέες τής εποχής της. Τη βρίσκουμε στο σπιτικό της, αμέσως μετά τον θάνατό του άντρα της να ετοιμάζεται να παντρέψει την μεγαλύτερη κόρη της, την Αγκούστια με τον Πέπε Ρομάνο. Είναι η μόνη από τις κόρες που έχει περιουσία. Προίκα. Μια προίκα που θα της εξασφαλίσει έναν γάμο όπως πρέπει. Παρόμοια κοινωνική τάξη, ανύπαρκτος έρωτας.

Ο νέος και ωραίος Πέπε Ρομάνο είναι το αντικείμενο του πόθου όλων των γυναικών του σπιτιού. Η ζωή των πέντε κοριτσιών περιστρέφεται γύρω από τον μύθο αυτού του άνδρα.

Η Μαγκνταλένα, η Αμέλια, η Μαρτίριο και η Αδέλα κλεισμένες στο ασφυκτικό περιβάλλον από τους κοινωνικούς κανόνες που επιβάλλει η εποχή και τους οποίους με άτεγκτο τρόπο υπερασπίζεται η μητέρα τους, είναι σε ηλικίες γάμου. Προσδοκούν να αφήσουν γρήγορα το σπίτι των γονιών και να ζήσουν τη δική τους ζωή.

Η αυστηρότητα της μητέρας τους στερεί τις μικρές και μεγαλύτερες χαρές της νιότης, τη γυναικεία φιλαρέσκεια, την κοριτσίστικη ματαιοδοξία, τις βόλτες κάτω από την πανσέληνο, το φλερτ, τις φιλίες, το πάθος που τις πνίγει τις φεγγαρόλουστες νύχτες.

Η Αδέλα, η μικρή κόρη και ίσως το απόλυτο σύμβολο της ανάγκης του πόθου για ελευθερία ερωτεύεται τον Ρομάνο και ζει μαζί του έναν φλογισμένο έρωτα. Θα καταφέρει να ξεφύγει; Να επαναστατήσει απέναντι στην τυραννική εξουσία της μητέρας;

Το σπίτι των έξι γυναικών θυμίζει άλλοτε μοναστήρι, άλλοτε σχολαρχείο κι άλλοτε φυλακή και η μητέρα γίνεται σύμβολο του αυταρχισμού. Η πατριαρχία με τον θάνατο του συζύγου της έχει περάσει στην ίδια οδηγώντας την να παίξει το ρόλο του καταπιεστή γονιού που πρέπει τα παιδιά του να κάνουν όλα όσα αυτός νομίζει σωστά.

Σύμφωνα με τα κείμενα, στο πρόσωπο της επαναστάτριας ερωτευμένης Αδέλα ο Λόρκα αποτυπώνει το δικό του πρόσωπο. Η κρυφή, λόγω εποχής, ομοφυλοφιλία του και η δημοκρατική του δράση είναι αυτές που θα οδηγήσουν στη δολοφονία του από τους φαλαγγίτες φρανκιστές την ίδια χρονιά που έχει ολοκληρώσει το Σπίτι της Μπερνάρντα (1936).

Στην παράσταση, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει τη μεγάλη εικόνα και αναδεικνύει την κοινωνικοπολιτική διάσταση του έργου.

[dk]

''Βραδιές κωμωδίας'' στην Πανελλήνια Ένωση Εφεσίων

Σολωμού 50, Νίκαια
Τηλ.: 2104930396



Κείμενα - Σκηνοθεσία: Αντώνης Παπαδόπουλος
Από τη Θεατρική Ομάδα Έφεσος

Λίγα λόγια για τα μονόπρακτα...

Η Ομάδα ΕΦΕΣΟΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Εφεσίων, επανέρχεται ανανεωμένη με 5 μονόπρακτες κωμωδίες:

Νταματικιούλ, του Σάμουελ Μπέκετ
Το πουλί και το κλουβί, του Καρλ Βάλεντάϊν
Η επίθεση, Στον ψυχολόγο και Τι ώρα είναι, του Αντώνη Παπαδόπουλου

[dk]

“Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού” στο Θέατρο  Γκλόρια

Ιπποκράτους 7, Κέντρο
Τηλ.: 2103609400



Συγγραφέας: Ντάριο Φο
Σκηνοθεσία / Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Ηλένια Δουλαδίρη/Γιάννης Κακλέας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική σύνθεση: Βάιος Πράπας
Στίχοι τραγουδιών: Πάνος Βλάχος
Χορογραφίες: Αγγελική Τρομπούκη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Παίζουν: Πάνος Βλάχος, Γιώργος Τζαβάρας, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Γιάννης Γιαννούλης, Παναγιώτης Κατσώλης, Στέλιος Πέτσος
Μουσικός επί σκηνής: Βάιος Πράπας

Λίγα λόγια για το έργο...

Ο Ντάριο Φο, ο σπουδαίος αυτός Ιταλός θεατρικός συγγραφέας που τιμήθηκε με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1997, διακρίνεται για την αιχμηρή του ασέβεια και την τολμηρή του θεατρική προσέγγιση.

“Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού” ξεχωρίζει για την ρηξικέλευθη γραφή του, το ξεσηκωτικό χιούμορ και το προκλητικό κοινωνικό του σχόλιο. Βασιζόμενο σε πραγματικά γεγονότα, το έργο αποτελεί μια αριστουργηματικά φαρσική και καταγγελτική σάτιρα για τη βία, την ηλιθιότητα, την αυθαιρεσία της εξουσίας και την πολιτική διαφθορά. 

Ο Ντάριο Φο καταφέρνει να “ξεσκεπάσει” τη δολοφονία του «αναρχικού σιδηροδρομικού» Τζουζέπε Πινέλι που διαπράχθηκε από την ιταλική αστυνομία. Με σατιρικό και ειρωνικό τρόπο καταγγέλλει το τραγικό συμβάν, καυτηριάζει την κατάχρηση της εξουσίας και ασκεί κριτική στην ασύδοτη εξουσία του συστήματος δικαιοσύνης της Ιταλίας.

Τα θέματα του έργου του εξακολουθούν να είναι επίκαιρα μέχρι και σήμερα, καθιστώντας το κλασικό και κατάλληλο τόσο για παραδοσιακές όσο και για πρωτοποριακές θεατρικές προσεγγίσεις.

Οι αποκαλυπτικοί στίχοι του Πάνου Βλάχου και η ζωντανή μουσική του Βάιου Πράπα μετουσιώνουν την παράσταση αυτή σε μία σύγχρονη θεατρική αποκάλυψη. Μία σκοτεινή κωμική σάτιρα που γελοιοποιεί άφοβα τις αρχές και τη χειραγώγηση της αλήθειας από αυτές. Οι ρίμες των οκτώ εξαιρετικών ηθοποιών μεταμορφώνονται σε ένα ισχυρό εργαλείο που αποκαλύπτει τον παραλογισμό και την υποκρισία της εξουσίας.

«Είμαι εδώ είμαι μια στιγμή,

αφορμή για ρωγμή με τιμή,

χωρίς τιμή είμαι το πάν – δωρεάν.

Έχω περίεργες ορέξεις

για λέξεις

με λόγια κοφτερά

κόβω τα φτερά

σε ψεύτες και απατεώνες.

Άλλα λόγια τα κάνω λάμες

που κόβουν τις παλάμες

αυτών που κλέβουν τους αγώνες

που βάζουν ψέματα στα βλέμματα

σε όσους γελάνε για να ξεγελάνε.

Όχι δεν διψάω για αίμα

θέλω να ρίξω φως στο ψέμα

σε αυτά που μένουν στα σκοτάδια

σ’ αυτούς που σκότωσαν με χάδια

Πήρα ανάσα μα δεν την κράτησα

Κοίτα πως τρέχω,

ποτέ δεν σταμάτησα

βρήκα την τέλεια ευκαιρία

να πω αυτή την ιστορία…

Όπως πολύ εύστοχα λέει και ο Ντάριο Φο: «Το έργο παίζεται από τον καιρό που γράφηκε με αμείωτη επιτυχία. Ίσως γιατί στη ζωή πληθαίνουν κάθε τόσο η αιματοχυσία, οι βόμβες τα μεγάλα λόγια και τα μεγάλα σκάνδαλα… Πάντα από τα ίδια συστήματα που οργανώνουν τη βία και που δεν μπορούν να χωνέψουν αυτούς που δεν σκύβουν το κεφάλι.»

Μία παράσταση που προκαλεί το κοινό να αντιμετωπίσει άβολες αλήθειες…. 

[dk]

"Κονιάκ 0 αστέρων" στον Πολυχώρο Vault

Μελενίκου 26, Βοτανικός
Τηλ.: 2130356472 - 6945993870



Συγγραφέας- Σκηνοθέτης: Γιάννης Φασόης
Μουσική σύνθεση: Ρωξάνη Χατζηδημητρίου
Σκηνογραφία: Θοδωρής Πιτσιλής
Ενδυματολόγοι : Θοδωρής Πιτσιλής, Ειρήνη Χανιώτη
Παίζουν: Χριστιαλένα Γιάννου, Στέφανος Καλτσής, Ζωή Κικινή, Κωστής Μπιργάλιας, Γιάννης Φασόης

Λίγα λόγια για το έργο...

Ένα παιδί που προσπαθεί να ανακαλύψει τον κόσμο γύρω του και και τα δικά του «θέλω» έρχεται αντιμέτωπος με το πιο σκληρό αντίπαλο του, την συνείδηση του. Μια συνείδηση η οποία πρωτίστως κοίτα να εξυπηρετήσει τα πρέπει της κοινωνίας. Ποιο λοιπόν θα είναι το αποτέλεσμα αυτής της μάχης; Θα καταφέρει το παιδί να χειραφετηθεί και να απαλλαγεί από' τις ενοχές του;

Στην παράσταση «Κονιάκ 0 αστέρων» θίγονται, μέσω μιας φαινομενικά ακίνδυνης και καθημερινής ελληνικής οικογένειας, ζητήματα όπως η πατριαρχία, η ισότητα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η έμφυλη ταυτότητα και η χειραφέτηση. Ζητήματα σύγχρονα, αλλά και διαχρονικά.

Η ιστορία ακολουθεί την πορεία μίας οικογένειας στις δεκαετίας των '80s, '90s και '00s και γνωρίζουμε τους ανθρώπους που την έχτισαν -τους γονείς- μέσα από τις αξίες και τα «πιστεύω» τους, που προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν στο παιδί τους, ώστε να συνεχίσει επάξια τον δρόμο που χάραξαν.

Περίοπτη θέση κατέχει το κονιάκ, που, όσο πιο πολλά αστέρια έχει, τόσο αυξάνεται η αξία της οικογένειας στο κοινωνικό φαίνεσθαι. Μέσα σε αυτό το κλίμα το παιδί καλείται να διαφυλάξει τα αστέρια, ενώ, παράλληλα, μεγαλώνοντας, αρχίζει ν' ανακαλύπτει τον δικό του εαυτό. Αναπόφευκτα έρχεται σε σύγκρουση με την οικογένειά του και τα «πρέπει» που επιβάλει η κοινωνία, αλλά περισσότερο με την ίδια του τη συνείδηση, η οποία, επίσης, τρέφεται από «πρέπει».