Θεατρικές - Μουσικοχορευτικές παραστάσεις - Πίστες

[dk]

''Η Κοριτσιέρα των Βούρλων'' στο Θέατρο Αυλαία

Β΄ Μεραρχίας & Κουντουριώτου, Πειραιάς
Τηλ.: 2104522332



Σκηνοθεσία: Έφη Ρευματά
Σύλληψη, Kείμενα, Δραματουργική έρευνα: Κατερίνα Αγγελίτσα, Σοφία Παπαδοπούλου, Έφη Ρευματά
Κουστούμια, Επιμέλεια σκηνικού: Μάγδα Καλορίτη (την Ελένη Φιλίνη ντύνει η Λουκία)
Μουσική επιμέλεια: Ντάνα Γιακουμέλου
Ερμηνεύουν: Ελένη Φιλίνη, Κατερίνα Αγγελίτσα
Μουσικοί επί σκηνής: Ντάνα Γιακουμέλου (πιάνο, πλήκτρα), Γιώργος Φραγκάκης (κιθάρα, μπουζούκι)

Ευχαριστούμε την Λουκία και τους: Γρηγόρη Ελευθερίου, Βασίλη Μπατσακούτσα, Βάσια Χρονοπούλου, Στέλλα Κρούσκα, Αντώνη Καραντεινό

Λίγα λόγια το έργο...

Μια μουσικοθεατρική παράσταση αφιερωμένη στα κορίτσια που αγαπήθηκαν πίσω από την Πορτάρα

1875. Ο Δήμος Πειραιά εκτοπίζει ένα μεγάλο αριθμό πορνών σ' ένα μεγάλο οίκημα - εκτός σχεδίου πόλεως τότε - στην περιοχή των Βούρλων. Τα Βούρλα χωρίζονταν σε τρεις αυλές ανάλογα με την ηλικία των γυναικών. Στην πρώτη αυλή ήταν οι μικρές, τα «τρυφερούδια», στη δεύτερη οι πιο μεγάλες και στην τρίτη αυτές που ήταν έτοιμες για απόσυρση, «οι μεστωμένες». Για πολλές δεκαετίες εκατοντάδες γυναίκες άσκησαν έγκλειστες εκεί το επάγγελμα της πορνείας μέχρι τα Βούρλα να μετατραπούν σε φυλακή από τους Γερμανούς το 1940 - 1941.

Μέσα από στοιχεία μυθοπλασίας αλλά και πραγματικές μαρτυρίες, η Ελένη Φιλίνη και η Κατερίνα Αγγελίτσα ζωντανεύουν αυτές τις γυναίκες και ανοίγουν την καρδιά τους. Μας μιλούν για όλα αυτά που έζησαν μέχρι να φτάσουν στα Βούρλα, για τη ζωή τους μέσα στην «κοριτσιέρα» όπως συνήθιζαν να λένε, για όσα τις πονούν μα και για τα όνειρα που δε σταμάτησαν ποτέ να έχουν. Και φυσικά, μας τραγουδούν. Μας τραγουδούν πολύ. Πώς αλλιώς να πούνε της ψυχής τους τα ανείπωτα;

[dk]

''42497'' στο Θέατρο Ήβη

Σαρρή 27, Ψυρρή
Τηλ : 2103213112



Κείμενο - Σκηνοθεσία: Γιώργος Καπουτζίδης
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Κική Γραμματικοπούλου
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Πρωταγωνιστούν: Κατιάνα Μπαλανίκα, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Μιχάλης Συριόπουλος, Γιούλη Τσαγκαράκη, Ανθή Σαββάκη, Μανώλης Κλωνάρης, Αποστόλης Ψαρρός, Ειρήνη Βαλατσού

Λίγα λόγια το έργο...

Σε ένα δυστοπικό μέλλον, οι άνθρωποι ζουν κάτω από την επιφάνεια της γης, προσπαθώντας να επιβιώσουν από τις παρενέργειες των επιπόλαιων επιλογών που έκαναν επί δεκαετίες ολόκληρες. Οι ανθρώπινες σχέσεις αναπτύσσονται, καταβαραθρώνονται και επαναπροσδιορίζονται, μέσα από την γνωστή ενσυναίσθηση και την ευαισθησία του Γιώργου Καπουτζίδη.

Ενα πρωτότυπο έργο, που μας υπενθυμίζει πόσο κοντά βρισκόμαστε στο «σκοτάδι της αβύσσου» και πόση δύναμη χρειάζεται για να «βγούμε και πάλι στην επιφάνεια».

Σε μια κοινωνία απομόνωσης, που δεν διαφέρει πολύ από την σημερινή, οι ήρωες του έργου προσπαθούν να διαχειριστούν και να υπερνικήσουν την συναισθηματική αποξένωση και την αδυναμία αποδοχής και αλληλεγγύης… αυτά δηλαδή που τους οδήγησαν ήδη στον όλεθρο.

«Μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί ακόμα, αλλά μπορεί και να την ζούμε ήδη».

Η συνέχεια επί σκηνής!

[dk]

"Ο τόρνος" στο Θέατρο Olvio

Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Γκάζι
Τηλ: 2103414118



Κείμενο: Γιάννης Κεντρωτάς
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Κοιλάκος
Σκηνικά: Άννα Σάπκα
Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Πρωτότυπη μουσική: Βασίλης Τζαβάρας
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Ελισσαίος Βλάχος, Τάνια Παλαιολόγου, Σήφης Πολυζωΐδης, Φοίβος Συμεωνίδης

Λίγα λόγια το έργο...

«Ο τόρνος» είναι μια μαύρη κωμωδία, ένα οξύ κοινωνικό σχόλιο πάνω στην καθημερινή βία. Έργο βαθιά τραγικό, με σουρεαλιστικά στοιχεία και περισσότερο μαύρο από ότι κωμικό, «Ο τόρνος» αντλεί το υλικό του από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, το περιστρέφει μέσα από 8 σκηνές, διεισδύει, παθαίνει εμπλοκή και ανατινάσσεται μπροστά μας ξεβολεύοντας τον θεατή που στέκεται αμήχανα στο να γελάσει, να στεναχωρηθεί ή να θυμώσει. Σαν ένα μικρό ατύχημα, σε ένα μικρό μηχανουργείο, που πέρασε στα ψιλά. Σαν ένα μικρό ανέκδοτο ή σαν αστείο. Η ζωή του Αλέξη. Η ζωή ενός αγοριού που μεγαλώνει μέσα στη θαλπωρή μιας παραδοσιακής οικογένειας στις παρυφές μιας ελληνικής πόλης και προσπαθεί να βρει τα πατήματά του για να σταθεί με περηφάνεια και αισιοδοξία στις αναποδιές της ζωής.

[dk]

"Ο Έλληνας βάτραχος" στον Πολυχώρο Vault

Μελενίκου 26, Βοτανικός
Τηλ.: 2130356472 - 6945993870



Κείμενο: Δημήτρης Ποταμίτης
Σκηνοθεσία/ Διασκευή: Αυγουστίνος Ρεμούνδος
Μουσική: Νικόλας Καρίμαλης (Razastarr)
Σκηνικά/ Κοστούμια: Τόνια Αβδελοπούλου
Χορογραφία: Μάτα Μάρρα
Σχεδιασμός Φωτισμού/ Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιέλενα Γκάγκιτς
Ερμηνεία: Αννίτα Κούλη

Λίγα λόγια το έργο...

Μετά από μια βιβλική καταστροφή, μια γυναίκα μισολιπόθυμη, ξυπνάει, μεταξύ λάσπης και σκουπιδιών και συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται πάνω στα μάρμαρα της στέγης του Παρθενώνα. Ο βράχος της Ακρόπολης, μετά τον κατακλυσμό, έχει μετατραπεί σε νησί αφού ολόκληρη η Ελλάδα έχει πια βυθιστεί. Δίπλα της, απομεινάρια ενός πολιτισμού που χάθηκε. Όλα δείχνουν πως μόνο αυτή έχει επιζήσει. Αναζητώντας στους λαβύρινθους του μυαλού της, τη στιγμή της καταστροφής, αναρωτιέται αν ο κύκνος με το όνομα Αίσωπος, την έκρυψε στα φτερά του μαζί με τον μύθο του και την έσωσε… Βρίσκει έναν βάτραχο, τον ονομάζει Διογένη, τον διορίζει φίλο της και κάθε μέρα, μέσα από ένα μύθο, του μαθαίνει όλη την νεότερη Μυθολογία των Ελλήνων. Έτσι αρχίζει ένα ταξίδι με δέκα αλληγορικούς μύθους, ψάχνοντας να καταλάβει και η ίδια τους λόγους που οδήγησαν ολόκληρη τη χώρα στο βυθό.

Η παράσταση είναι ένα λυρικό ταξίδι αυτογνωσίας – αυτοκριτικής, που με όχημα την Ελληνική Μυθολογία, καταγράφει την άνοδο και την πτώση των ανθρώπων, την εξιλέωση και την αναβίωση. Την αναγέννηση.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Διαβάζοντας τον «Έλληνα Βάτραχο», διέκρινα αμέσως ένα κείμενο διαχρονικό, προφητικό, που ενώ γράφεται στη δεκαετία του ΄90 - ουσιαστικά σε μια περίοδο ανάπτυξης της χώρας – μιλά για μια Ελλάδα που χάνεται μέσα στην καταναλωτική ευτέλεια και στη σαχλαμάρα του θεάματος. Όπως το σατυρικό δράμα αντλεί τη θεματολογία του μέσα από την Ελληνική μυθολογία, έτσι και ο Δημήτρης Ποταμίτης, σαν τον Αριστοφάνη, μέσα από τους μύθους του παρελθόντος, προβλέπει το μέλλον. Διανύει την περίοδο από τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους μέχρι και τη δεκαετία του ’90 που γράφτηκε το κείμενο. Βλέπει τον Έλληνα της κρίσης, τον Έλληνα της πανδημίας, τον «Έλληνα βάτραχο». Διορατικός και σαρκαστικός, υπενθυμίζει στην ελληνική κοινωνία τις ανεπάρκειες και τα τραύματά της και ψάχνει τρόπους για την αναγέννηση της Ελλάδας. Μέσα από μία γραφή, λυρική, συμβολική αλλά πάνω από όλα σατυρική και με πολύ χιούμορ, ο Δημήτρης Ποταμίτης μας χαρίζει ένα κλασικό έργο.

Μπαίνοντας βαθιά μέσα στο έργο και με μεγάλη προσοχή, προτίμησα να προσθέσω κάποια ελάχιστα στοιχεία – λέξεις – που γεφυρώνουν την περίοδο από το 1995 έως σήμερα, που εκ των πραγμάτων λείπουν από τον μονόλογο. Προσπαθώντας να κρατήσω το ύφος που υιοθετούσε ο Ποταμίτης στις παραστάσεις του, δημιούργησα μια παράσταση με κύρια στοιχεία το παιχνίδι, τη σάτιρα, την παρωδία και την γκροτέσκα καρικατούρα. Αφαίρεσα καταγγελτικά στοιχεία που σκοτείνιαζαν το έργο, έτσι ώστε η παράσταση να ακροβατεί μεταξύ γελοίου και σοβαρού, λαϊκής παράδοσης και κλασικού δράματος, Καραγκιόζη και καρτούν.

Η μουσική παίζει κυρίαρχο ρόλο. Πρωτότυπες συνθέσεις, στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν» καθώς και δημοτικά τραγούδια που διασκεύασε με μία ιδιαίτερη και σύγχρονη ματιά ο Νικόλας Καρίμαλης (Razastarr), συνδέουν το παρελθόν με το παρόν.

Τέλος, επέλεξα ο κεντρικός ήρωας Χ να παιχτεί από γυναίκα, αφού μια μητρική παρουσία συμβολικά σηματοδοτεί την έννοια της αναγέννησης.

Η παράσταση είναι φόρος τιμής στον θεατράνθρωπο Δημήτρη Ποταμίτη.

Αυγουστίνος Ρεμούνδος

Σημείωμα του συγγραφέα

«Θεωρώ χρήσιμο για την πληρέστερη κατανόηση των αιτιών που οδήγησαν στη συγγραφή τούτου του έργου, αλλά και για πιο σαφή αποκωδικοποίηση της παραβολής που αποτελεί, τις πιο κάτω διευκρινήσεις:

Ο μοναδικός επιζήσας νεοέλλην από μια «επιστημονικής φαντασίας» καταστροφή ξυπνά την επόμενη μέρα επί των ερειπίων. Τρελός με μια αυτόνομη, δική του λογική, προσεγγίζει τη νεοελληνική πραγματικότητα και τα αίτια της καταστροφής, κατασκευάζοντας προσωπικούς μύθους από υλικά ιστορίας, μνήμες συλλογικές και προσωπικές.

Στο έργο, το πολιτικό γίνεται βαθιά προσωπικό, και το προσωπικό καθορίζει το πολιτικό γίγνεσθαι, επιβεβαιώνοντας ευθύνες και συνενοχές του καθενός μας. Τελικά το έργο δεν είναι παρά μια σημειολογική σπουδή πάνω στην ιθαγενή περιπέτεια.

Ο τρόπος μυθοπλασίας του ήρωα είναι παραληρηματικός, όχι μόνο λόγω της φαινομενικής τρέλας του, αλλά γιατί τα πάντα είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους σαν κρίκοι μιας αλυσίδας, σαν κόμποι σε ηλεκτροφόρα καλώδια, που σε όποιο σημείο της αν τα ενώσεις, θα παράγουν σπίθα. Η λογική διαδοχή εδώ δεν έχει καμιά σημασία. Αντίθετα μπορεί να υπεραπλούστευε και να εγκεφαλοποιούσε τα υλικά ενός οικοδομήματος, που στηρίζει την κατασκευή του στην χημεία και όχι στα μαθηματικά. Γιατί, αν νοσεί ο νεοελληνικός μας βίος, η νόσος του είναι αποτέλεσμα βίαιων, ετερόκλητων και τυχάρπαστων χημικών προσμίξεων, κι όχι λογικών ή μαθηματικών εκτιμήσεων και υπολογισμών.

Τέλος θα ήθελα να δηλώσω ότι δεν έχω άλλο στο νου μου «πάρεξ ελευθερία και γλώσσα», δηλαδή Ελλάδα. Κι αν είμαι κάποτε πικρός, είμαι από αγάπη. Η αυτοκριτική, μόνο αν είναι βασανιστική μπορεί να είναι ωφέλιμη. Άλλωστε ο χειρότερος εχθρός του πατριωτισμού, δεν είναι ο σοβινισμός;»

Δημήτρης Ποταμίτης

[dk]

''Ο Επισκέπτης'' στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης»

Πειραιώς 206,Ταύρος
Τηλ.: 2103418550



Κείμενο: Ερίκ Eμμανουέλ Σμιτ
Μετάφραση: Σωτήρης Τσαφούλιας, Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσαφούλιας
Σκηνογράφος - Ενδυματολόγος: Πολυτίμη Μαχαίρα
Μουσική σύνθεση: Θοδωρής Οικονόμου
Σχεδιασμός φωτισμών: Σωτήρης Τσαφούλιας, Έλενα Πετροπούλου
Παίζουν
Επισκέπτης: Μάνος Βακούσης
Σίγκμουντ Φρόιντ: Φώτης Θωμαΐδης
Άννα Φρόιντ: Μαρία Παπαλάμπρου
Αξιωματικός: Δημήτρης Παπαδάτος

Λίγα λόγια το έργο...

Ένα έργο έντονο σε συναισθήματα και αντιπαραθέσεις, ιδέες και αναζητήσεις. Μυθοπλασία με αληθινά γεγονότα από τη ζωή του πατέρα της ψυχανάλυσης μπλέκονται στο έργο, δίνοντας τη δυνατότητα στον συγγραφέα του να ασχοληθεί με τα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης, αλλά και τα μεγάλα ιδεολογικά και μεταφυσικά ερωτήματα της ύπαρξης. 

Βιέννη 1938

Οι Ναζί έχουν εισβάλει στην Αυστρία και καταδιώκουν τους Εβραίους. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ εξακολουθεί να πιστεύει στο μέλλον και αρνείται να φύγει. Αλλά αυτό το απόγευμα του Απριλίου, η Γκεστάπο συλλαμβάνει την κόρη του Άννα και την παίρνει για ανάκριση. Ο Φρόιντ παραμένει μόνος και απελπισμένος, όταν ξαφνικά, ένας άγνωστος μπαίνει από το παράθυρο. Ποιος είναι; Ένας τρελός; Ένας μάγος; Είναι όλο αυτό απλώς ένα όνειρο; Είναι μια ενσάρκωση της αντίληψής μας για το υποσυνείδητο του Φρόιντ; Ή είναι πράγματι, όπως ισχυρίζεται, ο Θεός αυτοπροσώπως;

Σημείωμα του Σωτήρη Τσαφούλια (σκηνοθέτης)

«Όταν διάβασα το έργο του Ερίκ Eμμανουέλ Σμιτ «Ο Επισκέπτης», μου ήρθε στο μυαλό μια φράση του Ευριπίδη. «Τι είναι Θεός; Τι μη Θεός; Και τι το ανάμεσα τους;»

Η συζήτηση μεταξύ του άθεου Φρόιντ και του Επισκέπτη στην καρδιά αυτού του αλληγορικού έργου, μοιάζει με την περίληψη μιας συζήτησης επί ενός θέματος που πάντα θα απασχολεί και θα διχάζει τους ανθρώπους, όχι μόνο μεταξύ τους, άλλα τον κάθε ένα από εμάς εσωτερικά. Το έργο αυτό με κέρδισε γιατί είναι τολμηρό, ως προς τον τρόπο με τον οποίο θέτει ερωτήματα, ενώ παράλληλα διατηρεί μια εξαιρετική ισορροπία στην επιχειρηματολογία της προσέγγισης των ερωτημάτων που θέτει. Διαθέτει πάθος και σεβασμό και δεν προσφέρει απαντήσεις. Και είναι αυτό ακριβώς που κάνει το έργο εκτός από φιλοσοφικό και βαθιά ερωτικό.

Γιατί ο Έρωτας κρύβεται στις Ερωτήσεις.»

[dk]

''Αντίο, Βερολίνο'' στο Αγγέλων Βήμα

Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια
Τηλ.: 2105242211



Συγγραφέας: Christopher Isherwood
Θεατρική διασκευή - Επιλογή δραματολογίου: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Σταμάτης Μπαντούνας
Πρωτότυπη μουσική: Φάνης Κακοσαίος
Σκηνικά: Ανδρονίκη Αβδελιώτη
Κοστούμια: Σταμάτης Μπαντούνας, Αγγελική Δημητροπούλου
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Τους ρόλους της παράστασης ερμηνεύουν οι:

Χάρης Ηλιάδης: Κρίστοφερ Ίσεργουντ
Μάρδη Μηλιαρά: Σάλλυ Μπόουλς
Κωνσταντίνος Τσιούγκος: Φριτς
Αιλιάνα Μαρκάκη: Νατάλια Λαντάουερ
Γιώργος Ζώης: Κλάιβ
Αθηνά Μαυρομάτη: Φροϊλάιν Σραίντερ

Λίγα λόγια το έργο...

«Αντίο, Βερολίνο» είναι ο γενικός τίτλος σειράς διηγημάτων του Christopher Isherwood, έργου σχεδόν αυτοβιογραφικού - καθρέφτη του Βερολίνου στις αρχές της δεκαετίας του ΄30, όταν εκεί εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού.

Κεντρικός ήρωας του έργου ο νεαρός Christopher Isherwood, απόγονος βρετανικών αριστοκρατικών οικογενειών που έρχεται στο Βερολίνο με φανερό στόχο να γίνει οικονομικά ανεξάρτητος και με δηλωμένο όνειρο να γίνει ένας σπουδαίος συγγραφέας, αλλά, στην ουσία, με την κρυφή επιθυμία να ζήσει σε αυτή την κοινωνικά προχωρημένη πόλη την ερωτική απελευθέρωση που δεν βρίσκει στην πατρίδα του.

Στο Βερολίνο, ωστόσο, βρίσκει μια κοινωνία αντιφατική που αγωνίζεται να συγκεράσει την επίφαση ξεγνοιασιάς και χαράς με την καθημερινή βία στους δρόμους, τον φόβο, την απειλή και τους διωγμούς. Με τα γραπτά του ο Isherwood γίνεται ο καθρέφτης αυτής της κοινωνίας, ο οποίος απεικονίζει το ρίζωμα του ναζιστικού εφιάλτη, αλλά, ταυτόχρονα, τον αγώνα, τις ελπίδες, τις διαψεύσεις και την λαχτάρα μιας ολόκληρης γενιάς που έχει φτάσει στο Βερολίνο από όπου γης να ζήσει, να δημιουργήσει, να ερωτευτεί και να πραγματοποιήσει τα όνειρά της προσπαθώντας να αγνοήσει την απειλή που την κυκλώνει. Μια απειλή που δείχνει ολοένα και περισσότερο το αληθινό της πρόσωπο και μέλλεται, πολύ σύντομα, να έχει καταστροφικές συνέπειες για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Είναι ενδιαφέρον πως, σε αυτές τις ιστορίες του Christopher Isherwood, βασίστηκε η σπουδαία ταινία των οκτώ Όσκαρ με τίτλο «Καμπαρέ».

Φόντο το Βερολίνο του 30. Η Σάλλυ Μπόουλς το πληθωρικό κορίτσι που γίνεται θύμα του αυθορμητισμού της, η εβραία δεσποινίς Λαντάουερ, η ξεπεσμένη, τέως "πλουσία" σπιτονοικοκυρά που υποστηρίζει όποιον της λέει πως θα φέρει πίσω τον νόμο και την τάξη, και ο συγγραφέας, ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ, είναι κομμάτι του ομαδικού πορτρέτου που βιώνει καθημερινά την άνοδο του ναζισμού.

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Τι είναι το "Αντίο, Βερολίνο";

Είναι ένας τόπος διασκέδασης... ένας τόπος συνάντησης... Ένας τόπος που κρύβει μυστικά… Είναι o τόπος που μπορείς να βρεις τα πάντα... και τίποτα.

Βερολίνο. Μεσοπόλεμος. Ένας παράδεισος. Καλλιτεχνική άνθιση και αχαλίνωτη διασκέδαση. Τέχνη, Αισθησιασμός, Σάρκα, Ηδονή.

Μια κοινωνία στην ακμή και στην παρακμή της. Στις οθόνες των κινηματογράφων ο Δόκτωρ Καλιγκάρι υπνωτίζει τα θύματά του. Η οικονομική κρίση επεκτείνεται ταχύτατα, η πείνα μαστίζει, οι ουρές ανέργων μεγαλώνουν και οι άνθρωποι που περιμένουν στα συσσίτια απόρων πολλαπλασιάζονται.

Κάπου κει ανάμεσα τους ένα μάτι παρακολουθεί.

Ένας συγγραφέας. Παρατηρητής και καταγραφέας... Και τα πρόσωπα γύρω του παλεύουν να αγαπήσουν, να αγαπηθούν, να αναγνωριστούν, να καταξιωθούν, να σωθούν. Είμαστε ακριβώς τη χρονική στιγμή που ο Χίτλερ ανεβαίνει στην παγκόσμια σκηνή. Ένας κυκλώνας συναισθημάτων δημιουργείται και εκρήγνυται. Η αγάπη δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στον φόβο και το μίσος. Ο αγαπημένος μας, γίνεται ξένος, η ελπίδα παλεύει να κρατηθεί ζωντανή, τα ιδανικά σβήνουν, με δυσκολία οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη.

Η μελαγχολία και η μοναχικότητα δείχνει να είναι μονόδρομος ενώ η πρόσκαιρη αμαρτωλή ευφορία του καμπαρέ, η μοναδική ανάσα μέσα σε μια πόλη, που ασφυκτιά και αγοράζει όσο- όσο και κακήν-κακώς ένα θνησιγενές ευ ζην σε τιμή ευκαιρίας.

Στο "Αντίο, Βερολίνο" το προσωπικό, είναι πολιτικό... είναι το παρελθόν μας, το παρόν μας , το μέλλον μας...»

[dk]

''Berlin Alexanderplatz'' στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων - «Λευτέρης Βογιατζής»

Κυκλάδων 11 & Κεφαλληνίας, Κυψέλη
Τηλ.: 2108217877



Συγγραφέας: Άλφρεντ Ντέμπλιν
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Διασκευή: Έλσα Ανδριανού, Στάθης Λιβαθινός με τη συμβολή των ηθοποιών της παράστασης
Στίχοι τραγουδιών: Άρης Τρουπάκης
Σκηνικά / Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: Μιχάλης Λατουσάκης
Παίζουν: Βασίλης Ανδρέου, Γιώργος Δάμπασης, Νίκος Καρδώνης, Στάθης Κόικας, Λίλλυ Μελεμέ, Πολυξένη Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Παπανικολάου, Μαρία Σαββίδου, Θεόβη Στύλλου, Άρης Τρουπάκης, Δημήτρης Φιλιππίδης

Λίγα λόγια το έργο...

Η παράσταση βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα-σημείο αναφοράς του Άλφρεντ Ντέμπλιν, ενός από τους σημαντικότερους Γερμανούς συγγραφείς του εικοστού αιώνα. Η διασκευή του οποίου, μάλιστα, σε μίνι σειρά από τον Fassbinder τη δεκαετία του 1980 έχει αφήσει εποχή.

Οι αλλεπάλληλοι κύκλοι της ζωής ενός προσφάτως αποφυλακισθέντα.

Ο κύκλος του έρωτα...

Ο κύκλος της τιμιότητας, ο κύκλος της επιβίωσης, ο κύκλος του θανάτου, μέσα από μια αλυσίδα από συναρπαστικά γεγονότα που συνθέτουν τον τραγικό βίο του Φραντς.

Η παράσταση του Στάθη Λιβαθινού αναδεικνύει την εποποιία ενός μικρού ανθρώπου στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου.

[dk]

''Το τραγούδι της Φλέρυς'' στο Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο
Τηλ.: 2114036322 & 6944453403



Κείμενο: Δημήτρης Οικονόμου
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Σκηνικά – κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Ερμηνεία: Ελένη Κοκκίδου

Λίγα λόγια το έργο...

1985. Ρωμαϊκή Αγορά. Η τελευταία μεγάλη συναυλία της Φλέρυς Νταντωνάκη. Το καλλιτεχνικό γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις και το πλήθος είναι τόσο μεγάλο που παρακολουθεί τη συναυλία κρεμασμένο στα κάγκελα.

Λίγο πριν την έναρξη, η Φλέρυ παθαίνει κρίση αγοραφοβίας και αρνείται να βγει στη σκηνή. Περνάει κάποια ώρα μόνη της προσπαθώντας να συνέλθει και να βρει το κουράγιο που χρειάζεται. Πώς ένιωθε; Από πού προσπαθούσε να αντλήσει δύναμη; Ποιες ήταν οι αξίες της και ποιοι οι εφιάλτες της; Με αυτά τα δραματικά λεπτά, τις σκέψεις, τα συναισθήματά, τις αγωνίες και τις ανασφάλειες της τραγουδίστριας καταπιάνεται το έργο, αναζητώντας το όριο εκείνο ανάμεσα στην Τέχνη και τη θυσία. Την ιδιοφυία και το τίμημα.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Το κοινό δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά οι γονείς κι εμείς ένα μικρό, ανυπεράσπιστο παιδί μπροστά τους.
Ίσως να ’χει δίκιο. Πάντως λέει την αλήθεια. Την αλήθεια της.
Όπως όλοι οι «τρελοί»… Στην περίπτωσή της βέβαια το παιδί είναι ένα θαύμα και η τρέλα της έρχεται από το φεγγάρι.
Ναι, για τη Φλέρυ μιλάμε – πενήντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Μεγάλου Ερωτικού» – για «το τραγούδι της»… τις «ώρες τις συντριβής της», μέσα από το εξαιρετικό κείμενο του πεζογράφου Δημήτρη Οικονόμου, ο οποίος γράφει πρώτη φορά για το θέατρο, και την αισθαντική ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου. Κι ο ήχος του Μάνου Χατζιδάκι πάντα «ανεπανάληπτος», όπως χαρακτήριζε και ο ίδιος ο συνθέτης τη φωνή της.
Μια φωνή που μπορεί να ελευθερώνει την καρδιά μας.
Μια φωνή σαν της Φλέρυς Νταντωνάκη.

Μάνος Καρατζογιάννης

[dk]

''Viva la Muerte'' στο Θέατρο Βαφείο-«Λάκης Καραλής»

Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός
Τηλ.: 2103425637



Κείμενο: Γιάννης Παπάζογλου
Σκηνοθεσία: Τάσος Ράπτης
Σκηνικά: Φαίδρα Χάρδα
Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα
Φωτισμοί: Σάββας Σουρμελίδης
Κίνηση: Κατερίνα Δρακοπούλου
Χορογραφία: Βιβή Μπρακουμάτσου
Ερμηνεία: Έλενα Πελαγία, Τάσος Ράπτης

Λίγα λόγια το έργο...

Το έργο είναι ένα αστυνομικό-δικαστικό θρίλερ με αρκετές δόσεις σασπένς αλλά και χιούμορ!

Ένας άγνωστος εισβάλλει στο διαμέρισμα μιας γυναίκας. Εκείνη δικαστής, συγκατοικεί με τη μητέρα της. Εκείνος κρεοπώλης. Με τη μορφή θεάτρου μέσα στο θέατρο παίζουν ένα παιχνίδι σκληρό.
 
Ποιός θα ‘ναι ο νικητής; Ποιός ο χαμένος; Το μόνο σίγουρο είναι η κατάβαση στην προσωπική κόλαση του καθενός και η αναμέτρηση με τους εφιάλτες τους.
 
Ενδοοικογενειακή βία. Σεξουαλική και σωματική κακοποίηση. Πυρπόληση ψυχών. Όλα κρυφά, για να μην πληγεί η δημόσια εικόνα της αγίας οικογένειας.

Ποιος γεννά αυτές τις συμπεριφορές; Επουλώνονται ποτέ τα τραύματα των θυμάτων; Ευθύνεται ο κοινωνικός περίγυρος; Η υποκρισία του; Η ανοχή του; Η βιαιότητα που εκδηλώνει καθημερινά; Οι βαθιά ριζωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις;

Αυτά τα ερωτήματα διατρέχουν το έργο.

Στο φόντο ο πίνακας του Bacon «Painting 1946» και μια σειρά ανεξιχνίαστες δολοφονίες αποκλήρων. Θρίλερ με λόγο κοφτό και ασθματικό που ισορροπεί ανάμεσα στο γκροτέσκο και στο τραγικό, στο όνειρο και στην πραγματικότητα.

[dk]

''Κάποιος να με προσέχει (Someone who’ll watch over me)'' στο Σύγχρονο Θέατρο

Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλ.: 2103464380



Συγγραφέας: Frank McGuinness
Μετάφραση/Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Σκηνικά- Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Ερμηνεία: Αντίνοος Αλμπάνης, Δημήτρης Μάριζας, Πήτερ Ραντλ

Λίγα λόγια το έργο...

Το έργο, βασισμένο σε αληθινή ιστορία, μιλά για τρεις ομήρους (έναν Άγγλο, έναν Ιρλανδό κι έναν Αμερικανό) που είναι έγκλειστοι σ’ ένα κελί, υπό το άγρυπνο βλέμμα των τρομοκρατών – απαγωγέων τους. Η προσπάθειά τους ν’ αντέξουν τις κακουχίες και την αγωνία του θανάτου εκδηλώνεται με δαιμονικό χιούμορ ή «παιχνίδια» διαφυγής. Μέσα από συγκρούσεις ή συναισθηματικές εξάρσεις, οι τρεις τους θα αγαπήσουν ο ένας τον άλλο και θα δεθούν με ισχυρότερα δεσμά και από τις αλυσίδες που τους κρατούν.

Το «Κάποιος να με προσέχει» διαδραματίζεται στο Λίβανο, την εποχή που τρομοκράτες και επαναστατικές ομάδες έκαναν τυχαίες και αιφνίδιες απαγωγές. Στην έναρξη του έργου βλέπουμε τον Ιρλανδό (Αντίνοος Αλμπάνης) και τον Αμερικανό (Πήτερ Ραντλ) στο κελί και αργότερα φέρνουν και τον Άγγλο (Δημήτρης Μάριζας). Ο Frank McGuinness περιγράφει τους μηχανισμούς που υιοθετούν για να αντέξουν την πλήξη του ατέρμονου εγκλωβισμού τους, τη φιλία και την εξάρτηση που αναπτύσσεται μεταξύ τους, τον τρόπο που και οι τρεις συμπεριφέρονται σαν μητέρα και πατέρας μαζί για τους άλλους, καθώς και τη συνταραχτική πραγματικότητα όταν ο αναπόφευκτος χωρισμός θα έρθει.

«Θέλω το έργο μου να μιλήσει για το πώς τα ανθρώπινα όντα αντέχουν κάτω από φριχτές συνθήκες», λέει ο Frank McGuinness στο πιο πρόσφατο ανέβασμα του έργου στο Λονδίνο. «Αν και αληθινά τραυματικές και απειλητικές για τη ζωή τους, οι συνθήκες αυτές μπορούν να γίνουν κατανοητές ως προς τη φύση του κτήνους... Ήθελα να είναι ένα έργο για το ‘εδώ και τώρα’ αυτών των τριών ανθρώπων, για το πώς επιβιώνουν, ποιες είναι οι οδοί διαφυγής τους. Μια πολύ βαθειά αγάπη εξελίσσεται ανάμεσα στους τρεις άντρες. Μια αγάπη που δεν τους τρομάζει και δεν θέλουν να την αποφύγουν. Καθώς είναι καρφωμένοι στο πάτωμα και φυλακισμένοι, η εξάρτηση μεταξύ τους εντείνεται και η απώλεια του ενός θα γίνει απόλυτα τρομαχτική για τον άλλον.»

Μια ιστορία για τον φόβο και την ταυτότητα, που διαλύει τα σύνορα των φύλων και περιγράφει προσεχτικά το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και πώς μπορείς να επιβιώσεις μέσα από μια αδιανόητα τραυματική ταλαιπωρία.

Το έργο ανήκει στην εποχή μας: Μια εποχή εξεγέρσεων, τρομοκρατίας αλλά και επαναπροσδιορισμού της ανδρικής συμπεριφοράς. Είναι μια ιστορία για κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι, αλλά μιλά για όσα έχουν όλοι οι άνθρωποι στην καρδιά τους.

Αθανασία Καραγιαννοπούλου