Μεσημέρι Κυριακής φτάσαμε μετά από διαδρομή 620km και καταλύσαμε στο Bakopoulos resort ένα βολικότατο δυαράκι στα 40 €/βράδυ με τηλεφωνική κράτηση.
Μετά ολιγόωρη ξεκούραση πήραμε το δρόμο Τρίκαλα – Άρτα όπου μετά το χωριό Πύλη μία παλιά κρεμαστή γέφυρα
και το πέτρινο τοξωτό γεφύρι του Πορταϊκού ποταμού.
Στη συνέχεια πήραμε την παράκαμψη για το χωριό Ροπωτό μέσω γέφυρας Bailey.
Το χωριό έγινε γνωστό για την κατολίσθηση το 2012 που παρέσυρε όλο το κεντρικό τμήμα του οικισμού: πλατεία, καταστήματα, κάπου 45 κτίσματα μεταξύ αυτών την εκκλησία και ένα μικρό ξενοδοχείο τα μόνα οικήματα που παρέμειναν σχεδόν ανέπαφα παρά την κλίση που πήραν.
https://www.maxmag.gr/taxidia/ropoto-to-viral-chorio-tis-epochis-poy-voyliazei/Το χωριό που σήμερα κατά ένα μεγάλο μέρος του είναι εγκαταλελειμμένο εξ αιτίας του φόβου για νέα κατολίσθηση, τραβά την περιέργεια αρκετών επισκεπτών. Οι περισσότεροι αναφέρουν ότι αισθάνονται κάποια ζάλη στη θέα ή μπαίνοντας μέσα στα γερτά κτίσματα. Πράγματι το ένοιωσα και εγώ και η σύζυγος σε μεγαλύτερο βαθμό όταν δοκιμάσαμε να κατεβούμε ένα κατηφορικό δρομάκι δίπλα στην εκκλησία. Η κλίση της με μια πρόχειρη μέτρηση ήταν 16.4 μοίρες (συγκριτικά η του πύργου της Πίζας είναι 4).
Συνεχίσαμε για τοξωτή γέφυρα και καταρράκτες Παλαιοκαρυάς.
Δείπνο στην ταβέρνα «Το Αυλάκι» στο χωριό Φήκη.
Την επομένη ξαναπήγαμε στο Ροπωτό – ήθελα να ξανανιώσω αυτή την περίεργη αίσθηση
και στη συνέχεια για πικ-νικ στον διαμορφωμένο χώρο του καταρράκτη Παλαιοκαρυάς.
Πήραμε την ορεινή διαδρομή για τα τουριστικά χωριά Ελάτη
και Περτούλι
και συνεχίσαμε
μέχρι γέφυρα του Αχελώου ποταμού πριν το χωριό Γαρδίκι. Γεύμα στην ταβέρνα «Νιαβής» στο Νεραϊδοχώρι και βραδινή έξοδος στα Τρίκαλα.
Τελευταία μέρα το πρωί επισκεφθήκαμε το Βυζαντινό κάστρο Τρικάλων με τον πύργο του ρολογιού,
την παλιά συνοικία Βαρούσι
και την συνοικία Μανάβικα με τα ταβερνάκια.
Στη συνέχεια με βροχερό καιρό στη λίμνη Πλαστήρα και το φράγμα.
Δείπνο στο ταβερνάκι «Λαδοφάναρο» στα Μανάβικα.
Επιστροφή την επομένη στα πάτρια. Χιλιόμετρα ταξιδιού 1685.
