Μόσχα, κάποιες εικόνες!

[McElk]

Δήμο βλέποντας τις φωτό ξαναθυμήθηκα το προ … αμνημονεύτων ετών δικό μου ταξίδι.   Είχαμε επισκεφθεί κι εμείς μερικούς σταθμούς μετρό που ήταν πραγματικά στολίδια. Εννοείται ότι η (κρατική) ξεναγός μας πήγε στους καλύτερους. Θυμάμαι ότι αυτό που μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα - εκτός της καθαριότητας - ήταν οι πολυέλαιοι. Εγώ είχα προσέξει και κάτι άλλο : μέσα στις εκατοντάδες, δεν υπήρχε ούτε μία καμένη λάμπα !!  πράγμα ανήκουστο για δημόσιο χώρο σε μας. Θα περιμένω τη συνέχεια της παρουσίασής σου για κάτι γνώριμο από τότε.  

[dimosf]

Το κομμάτι για τους σταθμούς τελειώνει. Τα άλλα θέματα έχουν να κάνουν με τη σημερινή Ρωσία και δεν θα σου "θυμίσουν" τίποτα

[dimosf]

Πήρα τη γραμμή 3 και δύο στάσεις μετά κατέβηκα στον Arbatskaya, το σταθμό απ’ όπου ξεκίνησα τη βόλτα μου στους υπόγειους θησαυρούς της Ρώσικης πρωτεύουσας.

Βγαίνοντας με εντυπωσίασαν η μαρμάρινη πλάκα, για τη θεμελίωση του σταθμού, που τελείωσε το 1953,

οι γύψινες διακοσμήσεις στους τοίχους

και οι όμορφοι πολυέλαιοι.
Εκεί τελείωσε η πολύ ενδιαφέρουσα κατάδυση μου στα έγκατα της Μόσχας (κυριολεκτικά) και στους θησαυρούς, που βρίσκονται εκεί κάτω.

Η δίωρη βόλτα μου σε 7 σταθμούς του Μοσχοβίτικου Μετρό, σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετή για μια γνωριμία με αυτό που εγώ ονομάζω «Οι υπόγειες γκαλερί της Μόσχας» ή κατ’ άλλους «Τα υπόγεια παλάτια» της. Απλά πήρα μια  ιδέα για το τι μπορεί να δημιουργήσει ένας λαός, που το θέλει. Χρειάζονται πολύ περισσότερες ώρες, ίσως και πάνω από μία ημέρα γι αυτή τη γνωριμία. Μου αρέσει πολύ η σύγχρονη τέχνη και πολύ θα ήθελα να επισκεπτόμουν και κάποιους από τους σύγχρονους, που όπως είδα σε φωτογραφίες, έχουν πολύ ενδιαφέρουσες, μοντέρνες διακοσμήσεις.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο των σταθμών είναι πως εκεί, όσο πουθενά αλλού, είναι παρούσα η Σοβιετική εποχή, μια περίοδος πάνω από 70 χρόνια, που σημάδεψε, όχι μόνο τη Ρώσικη ιστορία, αλλά κυρίως την παγκόσμια και που μετά το τέλος της, ο κόσμος είναι τελείως διαφορετικός.
Ανεξάρτητα από την ιδεολογική τοποθέτηση του κάθε ενός, η γνωριμία με τους σταθμούς και η απότιση φόρου τιμής σε ένα λαό για τα κατορθώματά του και στους καλλιτέχνες, που τα αποτύπωσαν, είναι απλά «υποχρεωτική» και χωρίς αυτήν το ταξίδι στη Μόσχα θα είναι «μισερό».

Οι φωτογραφίες σε αυτή την ανάρτηση είναι μερικές από αυτές που τράβηξα στη βόλτα στο Μετρό της Μόσχας.
Για περισσότερες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/6314909325134855441 

από το http://disaki.blogspot.gr/2016/08/blog-post.html

[dimosf]

3. Muzeon, το Πάρκο της Ρώσικης γλυπτικής!

Μόσχα. Νότια του Κρεμλίνου είναι δύο μεγάλα πάρκα, το ένα συνέχεια του άλλου. Το πιο γνωστό είναι το Πάρκο Γκόργκι, ίσως το διασημότερο από τα πολλά πάρκα της Ρώσικης πρωτεύουσας. Βόρεια και συνέχεια του Γκόργκι είναι το Muzeon (МУЗЕОН), το Πάρκο της Ρώσικης γλυπτικής, ένα υπαίθριο μουσείο γλυπτικής ρώσων καλλιτεχνών του 20ου και 21ου αι.

Ο οδηγός μου, που είναι έκδοσης 1998-99, το αναφέρει σαν «Νεκροταφείο των αποκαθηλωμένων μνημείων», μιας και μετά την αλλαγή του καθεστώτος, συγκεντρώθηκαν σε αυτό τα σοβιετικά γλυπτά (μικρών και μεγάλων διαστάσεων), που αποκαθηλώθηκαν από διάφορα σημεία της πόλης. Όμως στη συνέχεια (1992) ιδρύθηκε το Μουσείο και σιγά-σιγά συγκέντρωσε, εκτός από τα γλυπτά του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού, γλυπτά της σοβιετικής αβάν γκάρντ, που γενικά δεν είχαν εκτεθεί, αλλά και γλυπτά της μετασοβιετικής περιόδου.
Σήμερα βρίσκονται εκεί πάνω από 700 γλυπτά, σχηματίζοντας ένα υπέροχο (και πολύ δροσερό) υπαίθριο μουσείο γλυπτικής.
Στο ίδιο πάρκο βρίσκεται και το παράρτημα της πινακοθήκης Tretyakov με την τέχνη του 20ου και 21ου αι.

Μετά την επίσκεψη στο κεντρικό κτίριο της Πινακοθήκης Tretyakov, βγήκαμε, κάτσαμε εκεί κάπου κοντά για φαΐ και με τα πόδια ξεκινήσαμε για το Πάρκο. Ο ουρανός όμως είχε άλλα σχέδια. Συννέφιασε και άρχισε να ψιχαλίζει. Μαζί με αρκετούς Μοσχοβίτες καταφύγαμε κάτω από ένα μεγάλο δέντρο. Η βροχή όμως δυνάμωνε για να εξελιχθεί σε μια πολύ ισχυρή καταιγίδα. Μέχρι να μπορέσουμε να βρούμε και να χωθούμε σε ένα καφέ, δεν υπήρχε χιλιοστό από το σώμα μας, που να μην είναι εντελώς μούσκεμα.
Με τα πολλά στεγνώσαμε, ο ήλιος βγήκε και πάλι και η θερμοκρασία και η υγρασία κάνανε τα πράγματα δύσκολα.
Φτάσαμε και μπήκαμε στο πάρκο. Η δροσιά ήταν υπέροχη και εμείς αρχίσαμε να χαζεύουμε τα γλυπτά.

Είδαμε γλυπτά της Σοβιετικής περιόδου, άλλα μεμονωμένων προσώπων, άγνωστων ή γνωστών, όπως αυτά

του μεγάλου συγγραφέα Γκόργκι,

του αρχηγού της Τσεκά (προκατόχου της KGB) Ντζερζίνσκι και κάπως μικρότερα,

όπως του Λένιν και προτομές

των Μαρξ,

Λένιν,

Μπρέζνιεφ κλπ.

Άλλα γλυπτά ήταν πολυπρόσωπες συνθέσεις και κάποια παρουσίαζαν συγκεκριμένα θέματα, όπως η Ειρήνη.

Υπήρχαν ακόμα και γλυπτά με σύμβολα της Σοβιετικής Ένωσης.
Είδαμε και άλλα σοβιετικά, αλλά της πρωτοπορίας, σαφώς διαφορετικά ,

όπως αυτό του Αγ. Γεωργίου

ή το «τραγούδι της ειρήνης».

[dimosf]

Τα υπόλοιπα (και ήταν πολλά) ήταν γλυπτά της μετασοβιετικής εποχής, των δεκαετιών 1990-2000.

Από την πύλη, που μπήκαμε συναντήσαμε πρώτα δύο ομάδες γλυπτών της δεκαετίας του 1990, ενώ κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο στο πάρκο θα τελειώναμε με μια άλλη ομάδα έργων του O.N.Garkushenko. φτιαγμένα από μέταλλο και γρανίτη, τη δεκαετία του 1990,

όπως «Ο συλλέκτης λίθων» του 1995.

Ενδιάμεσα, είδαμε σε ένα περιχαρακωμένο χώρο, πολλά γλυπτά παρόμοιας τεχνοτροπίας

αλλά διαφορετικών δημιουργών των δεκαετιών 1990-2000, αλλά και κάποια γλυπτά, που δεν μπόρεσα να εντοπίσω το χρόνο κατασκευής τους,

όπως την εντυπωσιακή σύνθεση με τις πέτρες-κεφάλια, πίσω από τα κάγκελα, του E. Chubarov.

Το πάρκο αποδείχτηκε πολύ μεγάλο και η κούραση της ημέρας δεν μας επέτρεψε ούτε να το δούμε όλο, ούτε να επισκεφτούμε το παράρτημα της Tretyakov. Ευτυχώς εκείνη τη μέρα είχε κλείσει από τις 4μ.μ. (την ώρα που προσπαθούσαμε ακόμα να στεγνώσουμε) και έτσι είχαμε μια δικαιολογία, που δεν την επισκεφτήκαμε (δύο μέρες μετά η Μαριάννα πήγε μόνη της και, κυριολεκτικά ενθουσιάστηκε).
Σούρουπο πια φύγαμε και όταν φτάσαμε στο δωμάτιο, είχε αρχίσει να πέφτει η νύχτα. Μόλις και μετά βίας τσιμπήσαμε κάτι και μετά από ένα ντουζ πέσαμε ψόφιοι για ύπνο.
Υπέροχη μέρα, καταπληκτικό το πάρκο και όμορφες οι εικόνες από το παιγνίδι των παιδιών στο σιντριβάνι. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.


Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/6313960958646978385


Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/08/muzeon.html

[dimosf]

4. Η χαρά του παιχνιδιού...για όλους!

Στη Μόσχα, στο Πάρκο της Ρώσικης γλυπτικής Muzeon (МУЗЕОН), κάτω από το παράρτημα της πινακοθήκης Tretyakov, είναι ένα σιντριβάνι, από αυτά που το νερό ξεκινάει και σταματάει, συνεχώς και η ένταση του αυξομειώνεται. Ένα σιντριβάνι, που τα νερά του «χορεύουν». Τις ζεστές μέρες, όπως τη μέρα που πήγαμε εμείς, μαζεύεται πολύς κόσμος για λίγη δροσιά.

Το μεγάλο πανηγύρι είναι για τα παιδιά. Τα περισσότερα, πετάνε ρούχα και παπούτσια και μένουν με ένα βρακάκι γα να παίξουν και να απολαύσουν το νερό και τη δροσιά του.

Φυσικά δεν λείπουν και κάποιοι μεγαλύτεροι, κυρίως έφηβοι, που θα μπουν κι αυτοί στο παιχνίδι.

Τέλος τη δροσιά των νερών θα χαρούν και κάποια σκυλιά, που κάνουν βόλτα με τα αφεντικά τους στο πάρκο.
Κάτσαμε αρκετή ώρα, απολαύσαμε τη δροσιά, έστω κι αν δεν μπήκαμε στο νερό και κυρίως απολαύσαμε το θέαμα των μικρών Μοσχοβιτών, που ήταν μες στην τρελή χαρά και δικαιολογημένα!

Περισσότερες φωτογραφίες: https://picasaweb.google.com/116213570543368398574/6313960958646978385


Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/08/blog-post_23.html

[dimosf]

5. Άστεγοι και λιμουζίνες!

Μόσχα. Ήταν μεσημέρι, είχε πολύ ζέστη και ήμασταν στο πάρκο, που είναι ανάμεσα στον σταθμό του μετρό Κιέφσκαγια και στο ποτάμι, όταν στην άλλη άκρη του πάρκου, είδα μια κινητικότητα.

Άνθρωποι μαζεύονταν και έφευγαν με κάτι μικρά πακέτα. Μια ομάδα Μοσκοβιτών είχε φέρει τσάντες και μοίραζε φαγητό σε άστεγους και ανήμπορους. Δύο άστεγες γυναίκες με τα πράγματά τους σε δυο μπόγους κάτσανε να φάνε στο γρασίδι.

Η μία μάλιστα ήταν έγκυος. Την ίδια ώρα, στη λεωφόρο, που είναι ανάμεσα στο πάρκο και την αποβάθρα

περνούσε μια τριαξονική λιμουζίνα, θαρρώ μια Hummer. Η άκρα αντίθεση.

Στα τέλη της δεκαετίας του 80, η Σοβιετική ένωση κατέρρευσε και μια άνευ προηγουμένου κρίση ξέσπασε στις νεοσύστατες χώρες, όπως η Ρωσία. Ντόπια και ξένα κοράκια (πολλά μέσα από τους κόλπους της Σοβιετικής Εξουσίας και του Κομμουνιστικού Κόμματος) πέφτουν με τα μούτρα να κατασπαράξουν τον αστείρευτο πλούτο της απέραντης χώρας, χρησιμοποιώντας και εγκαθιδρύοντας, άγνωστες μέχρι τότε, στον τόπο εκείνο, μαφιόζικες μεθόδους. Προέκυψε έτσι, μια απίστευτη σε μέγεθος πλούτου, άρχουσα τάξη, που επιδεικνύει (για να μην πω φτύνει κατάμουτρα) τον μεγάλο της πλούτο με κάθε τρόπο. Από την άλλη, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού φυτοζωεί ή πεινάει μην μπορώντας να αντιδράσει και με μόνο όνειρο να ανέλθει σιγά-σιγά στη μεσαία τάξη, που τώρα δημιουργείται, για ένα ξεροκόμματο καταναλωτισμού, μια ψευδαίσθηση ευδαιμονίας.
Την επίδειξη αυτή του πλούτου, τη βλέπει κανείς πολύ έντονα στη Μόσχα. Πουθενά μέχρι σήμερα δεν έχω δει τόσα πολλά ακριβά αυτοκίνητα, τόσες λιμουζίνες. Εκεί η απλή Μερσεντές ή BMW μοιάζουν με τους φτωχούς συγγενείς των υπολοίπων.
Εικόνες με ζητιάνους, αλκοολικούς και άστεγους είδαμε πολλές, αλλά όχι περισσότερες από άλλες χώρες. Εκείνο το μεσημέρι όμως οι δύο ταυτόχρονες, αλλά αντίθετες εικόνες με έβαλαν σε πολλές σκέψεις.
Οι Ρώσοι είναι περήφανος λαός με πλούσια ιστορία και πολλούς αγώνες και τέτοιες εικόνες δεν τους ταιριάζουν. Έτσι, προσπαθούν να «κρύψουν» τη φτώχια τους, την ώρα, που τα λαμόγια κάνουν επίδειξη του πλούτου τους. Πόση θλίψη μπορούν να γεννήσουν τέτοιες εικόνες, για τη χώρα, που γέννησε τα μεγάλα όνειρα, την ελπίδα για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα! Κρίμα!!


Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/08/blog-post_27.html

Όπως είχα γράψει και στην αρχή αυτού του θέματος, δεν πρόκειται για ταξιδιωτική ιστορία, αλλά για κάποιες εικόνες από τη Μόσχα. Έφτασε λοιπόν στο τέλος του. Τώρα αν θα προκύψει ταξιδιωτική ιστορία, άγνωστες οι βουλές της διάθεσής μου.
Καλό αποκαλόκαιρο!