Τετάρτη 11 ΑπριλίουΤο επόμενο πρωί, ξεκούραστοι, πήραμε το πρωινό μας, πληρώσαμε, φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Κινηθήκαμε προς τα βόρεια διασχίζοντας τον ελαιώνα, περάσαμε έξω από την Άμφισσα και ανηφορίσαμε στο δρόμο που πάει για Γραβιά, Μπράλο και Λαμία. Δεξιά ο Παρνασσός και αριστερά η χιονισμένη Γκιώνα.
Λίγο πριν τη διχάλα που πάει δεξιά για Μπράλο και αριστερά για Καλοσκοπή είναι το Μεταλλευτικό Πάρκο Φωκίδας vagonetto. Πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία. Βρίσκεται στις εγκαταστάσεις της S&B Βιομηχανικά Ορυκτά Α.Ε. και είναι το μοναδικό θεματικό πάρκο για την εξόρυξη βωξίτη στην Ευρώπη. Κάσκες, οπλισμένες φωτογραφικές μηχανές και κάμερες και στο βαγονέτο, το αυθεντικό τρενάκι που μας μεταφέρει μέσα τη στοά 850. Με σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα παρακολουθούμε όλη τη διαδικασία της εξόρυξης και μεταφοράς του σπουδαίου αυτού μεταλλεύματος
Μέχρι και έκρηξη φουρνέλου έχει. Βγαίνοντας έχει επίσκεψη και στο σχετικό μουσείο. Σπουδαίο πάρκο, σπουδαίο θέαμα και σημαντικές οι γνώσεις που παίρνεις. Ειδικά για τα παιδιά είναι πολύ αξιόλογη η εμπειρία.
Συνεχίζουμε στρίβοντας προς Καλοσκοπή. Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Στρώμνη μια όμορφη εικόνα μας κάνει να σταματήσουμε και από το παράθυρο να βγάλω όσες πιο πολλές φωτογραφίες προλαβαίνω. Μια ομάδα από άλογα διασχίζει το δρόμο και ανηφορίζει στην πλαγιά.
Λίγο πιο κάτω σταματήσαμε στον καταρράκτη του Ρινορέματος που είναι πάνω στο δρόμο. Τον θυμόμουνα από άλλη μας επίσκεψη πριν πολλά πολλά χρόνια.
Τι δροσερές εικόνες!!!
Ο δρόμος συνεχίζει νότια, περνάει από τα χωριά Συκιά (χτισμένο στη βάση μιας επιβλητικής ορθοπλαγιάς) και Λευκαδίτι και συναντά την τεχνητή λίμνη του Μόρνου στο σημείο που ο ποταμός «χύνεται» σ’ αυτήν. Λίγο μετά φτάσαμε στο ιστορικό Λιδορίκι. Κάτσαμε να φάμε σε ένα παραδοσιακό μαγεριό. Μετά το φαΐ κάναμε με το αυτοκίνητο μια βόλτα στον οικισμό και φύγαμε.
Κάλλιο. Πότε εμφανίζεται και πότε εξαφανίζεται! Τι νάναι άραγε;
Πάντως όχι το χημικό στοιχείο. Είναι όμως το πιο ενδιαφέρον» στοιχείο» της περιοχής. Για να το ξεκαθαρίσουμε να πούμε λίγα για την ιστορία. Το 1969 ξεκινά η κατασκευή του φράγματος στον ποταμό Μόρνο στους πρόποδες των Βαρδουσίων, που σήμερα μοιάζουν να «χύνονται» στη λίμνη, και τελειώνει το 1981. Κατασκευάστηκε για να αντιμετωπιστούν οι αυξημένες ανάγκες του νομού Αττικής. Το 1980 που άρχισε να δημιουργείται η λίμνη ένα χωριό με πολύ μεγάλη ιστορία άρχισε να βυθίζεται. Ήταν στη βόρεια πλευρά της λίμνης και ήταν το Κάλλιο, χωριό χτισμένο στη θέση του ομώνυμου αρχαίου οικισμού που ήκμασε τον 4ο αι. π.Χ., καταστράφηκε από τους Γαλάτες το 279 π.Χ. χτίστηκε και πάλι και έμεινε ακμαίο μέχρι τους ελληνιστικούς χρόνους. Έμελλε να χαθεί για πάντα στα τέλη του 20ου αι. Φαίνεται όμως πως κάποια μοίρα δεν θέλει αυτό τον οριστικό χαμό και έτσι τις χρονιές με ξηρασία αναδύεται για να βυθιστεί και πάλι με τις βροχές!
Από το Λιδορίκι προχωρήσαμε νότια και σε λίγα χιλιόμετρα συναντήσαμε τη διασταύρωση που πάει αριστερά για Γαλαξίδι και δεξιά για το φράγμα, πορεία που πήραμε κι εμείς. Ο δρόμος ακολουθεί την όχθη της λίμνης. Πρώτο χωριό η Λεύκα πάνω στη λίμνη. Λίγο παρακάτω διαδοχικά δύο εκκλησάκια να κρέμονται κυριολεκτικά πάνω από τα νερά. Ο Προφήτης Ηλίας και μετά ο Άγιος Γεώργιος. Περάσαμε τις διασταυρώσεις για τα χωριά Δωρικό και Άβορο και φτάσαμε στο φράγμα που είναι ένα από τα ψηλότερα της Ευρώπης με ύψος 126 μ. Από εκεί φεύγει ο ανοικτός αγωγός μήκους 192 χμ. που φέρνει το νερό στην Αττική. Συνεχίσαμε μετά το φράγμα και φτάσαμε στο χωριό Κόκκινος. Ακόμα μερικά χιλιόμετρα και νάσου κάποια σπίτια του Καλλίου έξω από το νερό. Μια εικόνα που δημιουργεί συναισθήματα που δεν μπορώ να περιγράψω. Συνεχίσαμε και σε λίγο συναντήσαμε το δρόμο από όπου είχαμε έρθει το πρωί. Κάναμε λοιπόν τον κύκλο της λίμνης. Και πως ήταν θα ρωτήσει κάποιος; Αρκετά ενδιαφέρουσα διαδρομή, αν και έχω κάνει και ομορφότερες. Ίσως είναι αρκετά νέα και η φύση δεν έχει προλάβει να επέμβει δημιουργώντας άλλο ένα μικρό θαύμα όπως σε άλλες (π.χ. Πλαστήρα ή Κερκίνη).
Από εκεί και πέρα κάναμε την ενδιαφέρουσα διαδρομή μέχρι τη διασταύρωση για Βουνιχώρα και Άμφισσα και μετά τα γνωστά. Μικρή στάση στην Αράχωβα για την ικανοποίηση καταναλωτικών αναγκών και αργά το βράδυ πέφταμε να ξεκουράσουμε τα κουρασμένα μας κορμιά στο δικό μας κρεβάτι με νου γεμάτο εικόνες αλλά και γνώσεις για σπουδαίες στιγμές της σχετικά σύγχρονης αλλά και της παλαιότερης ιστορίας του τόπου μας. Καλά λένε πως τα ταξίδια σε βοηθάνε πρώτ’ απ’ όλα να ανακαλύψεις τον ίδιο σου τον εαυτό, το ίδιο σου το «είναι». Ατομικό και συλλογικό!!
Περισσότερες φωτογραφίες:
http://picasaweb.google.gr/dimosfiotakis/Fokida101142007#
